Huilmeisjes

Sinds kort is er in mijn leven een nieuw fenomeen bijgekomen, hoewel ik er niet echt om gevraagd heb: Huilmeisjes, noem ik ze.
Op de meest uiteenlopende bizarre of doodgewone plekken loop ik meisjes tegen het lijf die al dan niet stilletjes aan het huilen zijn. Op straat, op het station, in de trein. Ik dacht eerst dat het aan mij of mijn nieuwe schoenen lag, maar die blijken toch niet zo erg te zijn. Meestal zitten ze heel stil in een hoekje, of houden ze zich verscholen achter een tijdschrift. Laatst zat ik ook in de trein toen er een meisje met rooddoorlopen ogen tegenover me kwam zitten. Zachtjes begon ze te huilen en te snikken. Daar heb ik dus een zwak voor. Op mij heeft dat hetzelfde effect als het zien van een nest met jonge vogeltjes waarvan de moedervogel zojuist overleden is. Het meisje keek me zijdelings aan. Ik vroeg niet wat er aan de hand was natuurlijk, zo Nederlands ben ik dan ook wel weer.

Ik kan mijn huilmeisjes toevoegen aan het lijstje Onverklaarbare Fenomenen (Eén Schoen In De Goot, Waarom Balpennen Altijd Op Zijn, Hans Smolders In De Politiek, etc). Ik weet niet wie de huilmeisjes zijn en waarom ze huilen maar ik lijk ze steeds tegen te komen. En meestal wanneer ik het niet verwacht.

De kermis bij nacht is een compleet andere wereld. Als ik deze nacht naar huis loop na weer een avond terrassen, zoals ik het noem, neem ik de omgeving in me op. Toch is de nachtelijke kermis minstens zo vermakelijk als de kermis overdag. Onderweg van het Piusplein naar het stadhuisplein, een klein stukje lopen, zie ik de meest uiteenlopende taferelen. En het is nog gezellig ook.

Bij een gesloten attractie, waarvan de lichtjes allemaal uit zijn, zitten wat Duitsers te kletsen und bier te drinken. Even verderop, in die rare bushokjes (kunst, Frank, dat is Kunst!) bij de Katterug is een stelletje in het donker posities aan het aannemen die niet onder doen voor de bewegingen in de Move It of Breakdance. Eigenlijk is het een vreemd schouwspel. Het is donker, de kroegen zijn dicht, de straat bezaaid met zooi, en alle attracties zijn stil en verlaten. Een paar uur geleden was het hier één bron van vermaak; gillende sirenes en vrouwen, raggende muziek, gedrink, gepraat, gelach, het middelpunt van het universum. Nu beginnen de eerste vogeltjes alweer zachtjes te fluiten. De schoonmaakdiensten beginnen hun eerste rondje over minder dan een uur. En ik loop hier.

Foto: Foto: Emotion DVD en foto, Jack van Poppel

Toch gek wat een paar lichtjes, wat kraampjes, wat bewegende apparaten en een hoop mensen teweeg kunnen brengen. Toch is de kermis één van de gezelligste evenementen die ik ken. Ik weet nog wel dat ik vroeger al maanden uitkeek naar de kermis. Dat ik met mijn ouders zo vaak mogelijk wilde gaan. Kortingsbonnen uitknippen uit de Kermiskrant waar ik vervolgens niets mee deed, kaneelstokken eten, suikerspinnen, en die er weer uit kotsen na een te lang rondje in de Blitzer. Drie rondjes in De Spin, De Hooggaatie, de Enterprise, de Condor en schuimbekkend bij de Big Ben-kraam, waar je van die wijzers moest laten stoppen door een druk op de knop. Ik won altijd. En elk jaar op de laatste dag van de kermis huilen omdat al die gezelligheid weer voorbij was. En de jaren daarop met vrienden en vriendinnen naar de kermis. Elk jaar de beleving weer anders, maar soms stiekem verlangend naar vroeger, toen ik niets liever wilde dan in de draaimolenbootjes. Met mijn vader naast me in het karretje. Genieten van de kleinste dingetjes. Maar ach ja, sommige dingen gaan gewoon voorbij.
Ik ben intussen bij het stadhuisplein aangekomen en voel dat er een traan op mijn wang zit. Een vrouw, waarschijnlijk onderweg naar haar werk, loopt me tegemoet en ziet hoe ik snel mijn wang afveeg met de mouw van m’n blouse. Ze kijkt me niet-begrijpend aan.

Die huilmeisjes toch.

[i]Columnist Frank van Bergen schrijft tien dagen lang over zijn favoriete Tilburg Traktatie: De Tilburgse Kermis. Volg op Tilburg.com zijn belevenissen. [/i]