De huisarts in opleiding wreef met haar vinger over het plekje op mijn onderarm. Het voelt ruw aan en zo ziet het er ook uit. Een soort eczeem. Daar hoef je geen dokter voor de zijn. Zelfs geen huisarts in opleiding. Ik vertelde haar dat het plekje is verschenen na het dragen van een nepzilveren armband. Tsja. Het geld groeit mij ook niet op de rug. Zij murmelde wat en ik knikte wat. Voor de derde keer vroeg ik om een verwijzing naar een dermatoloog. Voor de derde keer wees zij die af.

‘Ik denk dat het die en die bacterie is’ zei ze.
‘Als jij het zegt’ antwoordde ik.
Driftig begon ze gegevens in te voeren.
‘Ik geef je een zalfje mee, morgen zul je verbetering zien.’
‘Okidoki.’

De volgende ochtend om half acht stond ik dus weer op de stoep van de huisarts in opleiding. Met wallen, die ik anders nooit heb. Bij binnenkomst schrok ze zich een hoedje.
‘Jouw schuld’ wilde ik zeggen. Ik hield me in.
Mijn arm was rood, opgezet en klopte als een gek. Het plekje was ongeveer vier keer zo groot geworden. Mijn huisarts werd erbij gehaald. De echte. Het ontaardde in een discussie tussen huisarts in opleiding en huisarts. Mijn arm en ik hingen er wat hulpeloos tussenin. Ze had het verkeerde zalfje voorgeschreven. Goh. Dat was mij nog niet duidelijk. Het deed mij denken aan een spelletje van vroeger. Ogen dicht en een letter prikken. Met deze beginletter moest je dan zoveel mogelijk namen van dieren opschrijven. Zij deed dit met bacteriën. En zalfjes.

‘Excuses’ had ze gezegd.
‘Sorry, maar daar koop ik niks voor’ antwoordde ik bitter.
‘Misschien dat deze zalf verbetering geeft.’
‘Ook daar koop ik niks voor’ antwoordde ik.
‘Wat heb ik nu aan misschien?’
Ik zag aan haar gezicht dat ze de wanhoop nabij was. Rode vlekken verschenen in haar nek.
‘Toch maar die dermatoloog dan?’ stelde ik voor de vierde keer voor.
‘Ik ben bang van wel’ antwoordde de huisarts in opleiding.
‘Weetje’ zei ik.
‘Als ik een schadevergoeding kon krijgen voor alle keren dat ik verkeerde medicijnen, zalfjes en pilletjes heb gekregen, was ik nu rijk.’
‘Misschien moet je dat eens doen’ grapte de huisarts in opleiding.
‘Nou, misschien’ zei ik.
‘Heb je voor de verandering eens een keer gelijk.’

Categorieën: Gezondheidszorg

7 reacties

KawaSutra · 9 december 2008 op 00:03

Tja, triest als het je moet overkomen. Ik zou best vertrouwen kunnen hebben in een huisarts in opleiding…..als mijn huisarts maar wel om een hoekje meekijkt.

SIMBA · 9 december 2008 op 08:41

Ik vind artsen in opleiding meestal wel goed, ze nemen de tijd en zoeken goed uit wat er is! Meestal dus…

arta · 9 december 2008 op 09:18

In een stukje als dit mag van mij wel wat meer pit!
🙂

Mup · 9 december 2008 op 11:51

Eens met sim, arta en kawa 😉
De kennis van de hio is vaak nog vers, denk ik altijd maar, en twee weten meer dan een.
Maar het niet ut handen willen geven of toe willen geven dat je fout zit, daar heb ik een bloedhekel aan, bij iedereen overigens

Groet Mup

pally · 9 december 2008 op 15:35

Er zit in mijn gevoel iets te weinig pointe in dit stukje, Doemaar.
En wat artsen in opleiding betreft, prima, maar diagnoses altijd even laten checken door de ‘echte’.

groet van pally

DriekOplopers · 10 december 2008 op 10:46

Ach, die arme Haio…

Even een tip:

Niet zo
[quote]‘Ook daar koop ik niks voor’ antwoordde ik.
‘Wat heb ik nu aan misschien?’ [/quote]
maar zo

[quote]”Ook daar koop ik niks voor,” antwoordde ik, “wat heb ik nu aan misschien?” [/quote]

doemaar88 · 10 december 2008 op 11:58

Dank voor de reacties, en tips.
Ben het eens met jullie allemaal :hammer:

Liefs, doe

Geef een reactie

Avatar plaatshouder