I can’t quit you, baby

De ruitenwissers slaan heen en weer. De regen gutst uit de hemel en bedekt het wegdek met een spiegelend vlies welke de grauwe wolkenpartijen boven mij toont als zijnde een fata morgana. Geconcentreerd maar toch ook in gedachten tuur ik naar de weg die voor me ligt. Uit de speakers schalt Led Zeppelin. Eigenlijk al weken. Omdat dat de enige band is die mijn gevoel exact weet weer te geven. “Babe, babe, babe, I wanna leave you. I’ve gotto ramble”. Ik laat mijn gedachten de vrije loop. Al snel rollen er tranen over mijn wangen. Ik neem niet eens de moeite om ze weg te vegen. Laat ze maar komen. Wie ziet me. Voor wie moet ik me schamen. Het klinkt tegenstrijdig, maar soms kun je van dit soort momenten genieten. Het échte leven. En je zit er middenin; je maakt er deel van uit. Maar zo pijnlijk en toch ook zo menselijk. De zoveelste splitsing op je weg. Moet je nu links of zal je rechts. En wat als…..

Doelloos ben ik de afslag naar mijn woonplaats voorbij gereden. Dat had ik bepaald niet in gedachten toen ik om half zes van mijn werk in Amsterdam vertrok. Het leven bestaat alleen maar uit keuzes. Ik heb nu even geen zin om keuzes te maken. Mijn weg voert mij verder naar het zuiden. Ik kijk naar de benzinemeter. Een geruststellende gedachte maakt zich van mij meester. Dat is waar ook. Ik heb gisteren nog getankt. Ik heb nog drie cd’s van Zep in de wisselaar zitten dus de komende uren kom ik wel door. Kan ik nog even dat gevoel vast houden. Inmiddels passeer ik Rotterdam. Het doet me niets dat ik op dit moment niet thuis aan tafel aangeschoven ben. Dat rebelse heb ik altijd wel een beetje in me gehad. Is niet goed te praten natuurlijk, maar toch. Al heb je alleen maar een gevoel van vrijheid, die illusie kun je even, heel even koesteren.

In de verte doemen de contouren van een wegrestaurant op. Ik besluit om daar even te stoppen voor een bak koffie. “Dazed and confused” dreunt uit de luidsprekerboxen die ik extra hard heb gezet. Ik parkeer mijn auto en terwijl ik de ingang van het restaurant zoek zingt de baslijn nog in mijn hoofd rond, van links naar rechts. Verward, ja, dat ben ik wel een beetje. Ik zoek een plaatsje aan de koffiebar. Vanuit mijn ooghoek zie ik een vrachtwagenchauffeur net zijn krant dichtvouwen en wereldvreemd om zich heen kijken. Alsof hij net een roman uitgelezen heeft en weer om moet schakelen naar de realiteit van alledag. Ongewild raak ik met hem aan de praat over het ‘vrije leven’. Hij is net ‘zijn wijf’ kwijt geraakt en weet me dan ook haarfijn uit de doeken te doen wat dat vrije leven voor hem in petto heeft. Maar de cynische ondertoon ontgaat mij evenmin. Als ik zo even met hem door praat valt al snel zijn masker. Twee eenzame ogen staren mij wezenloos aan alsof ze zeggen willen; “waar ben ik in Gods naam mee bezig”.

Als ik later weer terugloop naar mijn auto gaat er van alles door mij heen. Een mengeling van fictie en werkelijkheid. Ik draai de contactsleutel om en nog geen seconde later giert de stem van Robert Plant uit alle vier de hoeken van de auto. “Since I’ve been loving you”.
Vanuit mijn stille illusie maak ik een vrije val door een eindeloze trechter. Als ik de op mij aanstormende grond onder mijn voeten zie naderen breekt de aarde open en een gapend gat verzwelgt mij om mij nooit meer prijs te geven.
Ik zet de cd-speler op repeat als een masochistische poging om me lekker te voelen. De hele weg terug naar huis zit ik te janken. Het is gestopt met regenen maar het regent in mijn hart.
“That’s when it’s calling me back home.”