Ibuutje

Al drie kwartier lang heb ik de ruimte tussen twee treincoupé’s helemaal voor mijzelf. Er staat één bank, met er tegenover twee klapstoeltjes. Mijn krant en ik hebben de gehele bank ingenomen. Het is weekend en er is toch plaats genoeg. In Breda krijg ik, tot mijn spijt, gezelschap. Een gezette vrouw twijfelt even om op de klapstoeltjes te gaan zitten, maar zet na enige aarzeling toch haar tas demonstratief op mijn krant. Een beetje geïrriteerd kijk ik op om nog net een blik op haar achterwerk te kunnen werpen, dat ze met veel moeite door het deurtje van de WC perst. “Waarom maken ze die deuren niet wat breder?” hoor ik door de gesloten deur een klagerige stem. “Waarom maak jij jouw kont niet wat smaller?”grinnik ik laf tegen mezelf. Nog steeds mopperend eist ze, na haar toiletbezoek, de plaats naast mij op. Ik vouw mijzelf zo smal mogelijk tegen de muur, maar toch is er geen speld tussen ons te krijgen. Wijdbeens verontschuldigt de vrouw zich: “Ja, ik wil graag op de bank zitten, omdat ik slecht ter been ben.” Alhoewel de logica mij ontgaat – zitten doe je immers op je kont en niet op je benen- besluit ik niks te zeggen. Ik knik kort en duik mijn krant weer in.

“Ik kom net bij mijn vriend vandaan.” Weer een ongeïnteresseerd knikje, in de hoop dat ze mijn boodschap begrijpt. “Hij is ineens ziek geworden, weet je.” Ik kijk even op. De vrouw ziet er wat onverzorgd uit en verspreid een muffe geur. “Rot”, mompel ik. Dat had ik beter kunnen laten, want dat éne woord lijkt een startschot te zijn, om haar hele levensverhaal in tien minuten af te raffelen. Na jeugd, opleiding en huwelijk gehad te hebben komt ze bij de afgelopen week: “Ook al hebben ze mij vaak in de kou laten staan, ik blijf mensen gewoon helpen. Deze week nog heb ik het hele huis van mijn vriend schoongemaakt. Door een bacterie in zijn darmen had hij alles ondergescheten, de viezerik.” Nu begrijp ik de geur.

Ondertussen zit ze met haar worstvingers tussen ons in te graaien. Op mijn verbaasde blik zegt ze dramatisch: “Even een ibuutje, ik krijg weer hoofdpijn als ik er aan denk.” Ze rolt met haar ogen en gaat nog maar eens wat gemakkelijker zitten. Ik zit inmiddels met één arm in een vreemde hoek achter mijn rug geplakt en de andere op schoot. Mijn krant is gevallen, maar ik durf hem niet op te rapen uit angst dat ik dan nog meer centimeters bank verlies.

De vrouw ratelt gewoon door over de meest gore darmonderzoeken, die zij tot in detail beschrijft. Op het moment dat ze over haar eigen kwaaltjes wil beginnen sta ik resoluut op. “Ik moet er hier uit,” zeg ik, wetend dat het nog wel enkele minuten duurt. Uitvoerig bedankt ze me voor het prettige gezelschap, zonder een spoor van sarcasme in haar stem. Mezelf een beetje schuldig voelend over mijn ongeïnteresseerdheid, wens ik haar nog een prettige reis.

Eenmaal uit de trein haast ik me naar de rookpaal. Mijn acht minuten overstaptijd wil ik ten volle benutten. Ik voel in mijn jasje naar mijn sigaretten. Eén zak is uitgescheurd. De paar euro’s die er in zaten voor de fietsenstalling zijn verdwenen. “Een ibuutje, hè?” mompel ik tegen mezelf, terwijl ik mijn sigaret opsteek.