Met mijn vriendenkring en wat kennissen ga ik op wintersport, hoor ik iemand op tv zeggen.
Vriendenkring.. Wat zijn vrienden? Wat zijn kennissen? Waar ligt de scheidslijn daartussen?
Wat maakt iemand een vriend of een kennis?
Met wat voor levensvragen je allemaal niet bezig bent terwijl een niersteen zich met pijnlijk snerpende traagheid zich een weg door mijn watersysteem tijgert. Is mijn kroegbaas een vriend? Eigenlijk nooit over nagedacht. Hij belt nu wel elke dag . Niet één keer maar zeker tien keer.Na de tiende keer ben ik opgehouden met tellen omdat de niersteen alle aandacht opeist. Als een niersteen in beweging komt stop je met analyseren van de gesprekken met een kroegbaas. Laat staan dat je de stand van bellen bijhoudt.
Als een niersteen in beweging komt dan is het eerste wat je doet alles aanspannen en verstijven.
Daarbij blijft je mond ietwat openhangen. Net genoeg om wat speeksel door te laten dat ongecontroleerd je mondhoeken uit begint te sijpelen. Daarna maken je stembanden zich op om het geheel op te luisteren met een melodieuze oerkreet. Zo’n kreet die gorilla’s er wel eens uitgooien wanneer hun territorium bedreigt wordt.
Kroegbaas belt dan net de elfde keer en het zit me dwars dat ik niet in staat ben om te denken : ‘Hee, wie zou dat zijn? Kroegbaas misschien? Nee, dat zal wel niet want die heeft al tien keer gebeld. Wie zou het dan zijn?’
Dat vreet aan mij omdat ik dus niet meer meester ben over de loop van mijn eigen gedachten. Dat ik dus alleen maar kan denken: “PIJN!!!!!” Dat ik niet gewoon de telefoon kan oppakken en met mijn gebruikelijke zoetgevooisde stem kan zeggen: Hoi met mij,leuk dat je belt.
Nee,dat kan allemaal niet op het moment dat een niersteen zich in beweging zet.
Dan denk je aan heel andere dingen. Hoewel, denken in dit kader niet toepasselijk is. Denken, dekt in dit geval de lading niet.
Instinctmatig handelen, komt dichter in de buurt.
Maar omdat de telefoon in de buurt rond hangt neem ik toch op en tot mijn niet geringe verbazing blijkt het Kroegbaas te zijn.. Hij denkt eerst dat hij verkeerd verbonden is omdat ik mijn naam rochel in plaats van normaal uitspreek. In gewone situaties zeg ik: Hoi met Kees. Kort, krachtig, niersteenloos. Nu fluister ik iets van: Ohhhh, Jezussss, ohhh.!!!
Maar kroegbaas kent me en weet mij uiteindelijk te identificeren door de liefdevolle uitstraling van mijn stem.
‘Een kratje of tien, zal je helpen, mislukte nepschrijver’, beurt hij mij op.
Het is duidelijk dat kroegbaas mij mist. Normaal zou ik denken, ‘tuurlijk mist hij mij niet. Hij mist alleen mijn omzet’. Nu denk ik dat niet. Nu denk ik helemaal niet. Nu heb ik pijn dus ben ik.
Na wat vrolijk gebabbel over ditjes en datjes waarin de niersteen centraal staat,hangt hij op en ik sleep mij gierend van ingehouden adem naar de plee.
De avonturen die je beleeft wanneer een niersteen zich in beweging zet en je tegelijkertijd moet plassen, passen niet binnen het kader van een column.
Een kort verhaal zou kunnen. Een roman is reëler….
Actualiteiten
Serie; Paco & Nummer 22 v.v.- Briefwisselingen: Het Songfestival
BRIEFWISSELING PACO EN NUMMER 22 Vandaag: “Het Songfestival” en het nieuwe zingen! Ola, 22Even snel spiegelen. Het songfestival. Wat vinden wij daarvan? Moeten wij daar wel iets van vinden? Ik heb daar lang over nagedacht Lees meer…
6 reacties
Martijn · 1 januari 2004 op 11:07
Kees,
In het kader van ‘[i]de beste wensen[/i]’ en ‘[i]alle goeds[/i]’ hoop ik niet dat je hier ‘een ingreep’ voor gaat krijgen. Het “steentjes pissen” schijnt een verademing te zijn bij de buis die, mét optisch oog, ingebr……..ik hou al op.
Ik hoop van ganser harte dat je deze troep er helemaal uit weet te wateren en ons gewoon met columns op schrift blijft besprenkelen. 😉
Succes!!
Groet Martijn:-D
Ps.
Hmzz,‘Amice’ staat in De VanDale….
pepe · 1 januari 2004 op 11:10
[quote]Een kort verhaal zou kunnen. Een roman is reëler….[/quote]
Ik zou het een drama noemen hoor
Vrienden zijn mensen die er altijd zijn, ook als je ze echt nodig hebt. Na echte ellende houd je maar weinig echte vrienden over.
Kennissen zijn mensen die dan hard weglopen.
Ik hoop wel dat de niersteen inmiddels is uitgewandeld en je dit jaar beter bent begonnen.
🙂
Li · 1 januari 2004 op 20:07
Column? Kort Verhaal? Drama? IK denk eerder aan en horrorfilm. Kijk naar iemand die een niersteenaanval heeft en je ziet een geest.
Sterkte Kees
Li
Kees · 2 januari 2004 op 00:04
Brrrrrrrrrrrr… Wat ben ik blij dat ik geen niersteen heb, als ik dit zo lees!
Sterkte Kees !!
Ps. Voordeel is wel weer, je hebt genoeg stof om over te schrijven.
deZwarteRidder · 2 januari 2004 op 04:50
[quote]De avonturen die je beleeft wanneer een niersteen zich in beweging zet en je tegelijkertijd moet plassen, passen niet binnen het kader van een column.[/quote]
Het hele verfhaal in een notedop dus…het leed van Kees gevangen in pak weg 390 woorden?? Maar zo knap.. ik kreeg een heel apart gevoel van binnen …maar dan niet prettig.. en dat werd met de regel erger..toen kreeg ik visioenen van Tom Hanks in de film Green Mile..
en toen dacht ik..stoppen met bier en overgaan op calgonite zou dat een oplossing zijn??
Beeldend beschreven Kees…kort krachtig,
STEENgoed!!
Rich@Rd
Mup · 2 januari 2004 op 12:38
Eerst ben je bang dat je dood gaat, dan wordt je bang dat dat niet gebeurd.
Naar waarde genoten,
Mup.