Ik kan dansen!

Niemand wist dat ik kon walsen. Dat kan ik ook niet, maar ja… Twee dagen hebben we geweensewalst alsof ons leven ervan afhing. Dat was ook bijna zo, maar iedereen kon ons vakkundig ontwijken. Eerst probeerden mijn lief en ik samen te dansen, maar omdat alle anderen de verkeerde kant op walsten, vielen we op. Als beloning mochten we allebei een andere danspartner kiezen. Dat deed wonderen. Als in een sprookje danste ik de kroonluchters van het plafond en de veters uit mijn te krappe dansschoenen. Ik zweefde over de dansvloer en vergat alle misère. De koningin en haar zoon die geen vrouw kon krijgen, een bonkige fee met twee sletten van dochters en een derde dochter die onweerstaanbaar lief en mooi was zodat ik uit de maat danste, prinsen, prinsessen, graven en ambassadeurs: ze waren er allemaal.

Werkelijkheid en fantasie liepen in elkaar over en ik wist niet meer wat schone schijn scheen of weerbarstige werkelijkheid was. Het deerde niet. Ik werd één met de herhalingen, de correcties, de eigen inbreng, de pasjes, de passie, het gevoel, de aanwijzingen, de wijzigingen, het sprookje, de schijn, de glamour, de namaak, het spel, de illusie, het alsof, de droom, de gekte, de humor, de spot, de maalstroom, de mallemolen, de fantasie, de vertelling, de repetities, de scènes, de opnames. Mijn eigen wil was weg. Ik gaf me gewonnen en danste.

Dansen is een te groots woord voor schichtig, schematisch en schenenschoppend voortbewegen, maar oefening baart kunst. Als je je ogen dicht deed zag je de fouten niet eens. Een kwinkslag deed de rest. Iedereen was ontwapend en ik groeide in mijn rol. Een botsing met tegenstanders op de dansvloer wekte mij uit mijn dagdroom. De scene was klaar. De harde realiteit kan weer beginnen.
Ik hoef nog maar 1001 nachten te oefenen en ik kan dansen!

© Jan Bontje 2009