Ik kan hem missen als kiespijn!

Dit is het dan. Het moment is daar. Ik tril nog een beetje na, zo bang ben ik. Het is zover; eindelijk is hij uit mijn leven verdwenen, voorgoed! Ik wil helemaal niets meer met hem te maken hebben en ik ben blij dat hij zijn gore boeltje heeft gepakt en is opgedonderd. Dit is niet zachtzinnig gebeurd, maar dat heb ik er
-ondanks mijn angst- wel voor over gehad. Er is vrij veel bloed gevloeid, maar mijn grens is bereikt, hij heeft me lang genoeg gekweld! Jarenlang heeft hij mijn leven getiraniseerd, de klootzak. Ik weet eigenlijk niet waarom het zo lang heeft geduurd voordat ik eindelijk bij positieven kwam en besloot hem de laan uit te schoppen. Na elke explosie van zijn hardheid en de pijnlijke manier van zijn omgang met mij, dit duurde meestal zo’n 5 dagen, keerde de rust vrijwel altijd weer terug. Dan leek het even net alsof hij er niet meer was. Uiteraard was hij er nog wel, maar ik negeerde hem dan gewoon en hij liet mij met rust. Totdat het weer vanaf voor af aan begon. Pijn, kwelling en irritatie. Ik heb vaak genoeg naar medicatie gegrepen, puur omdat ik het niet meer zag zitten.

Natuurlijk, ik was bang. Bang om de stap te zetten en het te beëindigen. Ik wist natuurlijk dat het niet niks was; we hebben immers 7 jaar lang bij elkaar gewoond. Hij zat diep en vast in mijn systeem en was een deel van mijn leven geworden. Hoe slecht hij mij ook behandelde, ik hield ergens toch van hem. Als ik hem zou verlaten, dan zou mij dat vreselijk raken, dit wist ik zeker. Daarom heb ik het steeds maar weer uitgesteld, ook al zeiden anderen dat het echt tijd was. Ik had helemaal niets aan hem, hij zat alleen maar in de weg, en er kwam alleen maar rottigheid van als ik bij hem zou blijven. Dit vertelden mijn vrienden en familie me keer op keer. Ook de experts deelden dezelfde mening. Diep in mijn hart wist ik dit ook wel, maar ik durfde gewoonweg niet de grote stap te zetten. Heel simpel; ik was bang voor de pijn die ik zou krijgen. De littekens die hij achter zou laten, het lege gevoel wat hij mij zou bezorgen.

Maar nu is het echt tot een eindpunt gekomen. Hij heeft het nu echt te bont gemaakt. Zelfs zo erg dat ik er niet van kan werken, ik zit thuis met een dikke wang. Om je te schamen gewoon, dat ik het zó ver heb laten komen. Maar ik ben dapper gweest, ik heb de stap gezet! Ik heb hem gezegd dat hij op kan rotten. Hij is gegaan. En ik zal hem nooit, maar dan ook nooit meer zien.

Als het goed is ligt, sinds vanochtend, mijn verstandskies ergens in het kaakchirurgische afval van het VU medisch centrum.