Zijn afwezigheid heeft me zwakker gemaakt. Hij wist dit dondersgoed. Niet omdat hij dat zelf bedacht, maar omdat mijn moeder dit hem zo vaak probeerde duidelijk te maken. Toch heeft dit hem er nooit van weerhouden om weg te blijven uit mijn leven. Soms, als hij last kreeg van zijn geweten, kwam hij me bezoeken. Dit kon dan voor een periode van vier weken zijn, drie maanden, of zelfs een half jaar.
Nou ja, ok. Dan heb ik dus maar gedroomd over dat al mijn kiezen uitvielen. So what. Het kan me eigenlijk niet schelen ook. Zelfs niet nadat ik de betekenis ervan heb opgezocht op dat verdomde internet. Ik doe dus gewoon alsof het me niet dwars zit dat ze de dood van een bekende voorspellen. Want ik geloof niet in betekenissen van dromen. Zeker niet van andere mensen. Ja, ik wil het wel opzoeken, maar geloven doe ik het niet.
Zoveel verschillende mensen. Ze lopen langs elkaar heen, naar een voor mij onbekende bestemming. In allerlei kleuren; aura’s van rood tot zwart die ik helaas niet kan zien. Ze zijn jong of oud of iets ertussen in. Ieder zijn eigen stijl, ieder zijn eigen gemoedstoestand. Met zijn of haar unieke ziel en de daarbij behorende geschiedenis.
Dit is het dan. Het moment is daar. Ik tril nog een beetje na, zo bang ben ik. Het is zover; eindelijk is hij uit mijn leven verdwenen, voorgoed! Ik wil helemaal niets meer met hem te maken hebben en ik ben blij dat hij zijn gore boeltje heeft gepakt en is opgedonderd. Dit is niet zachtzinnig gebeurd, maar dat heb ik er
-ondanks mijn angst- wel voor over gehad. Er is vrij veel bloed gevloeid, maar mijn grens is bereikt, hij heeft me lang genoeg gekweld!
‘Nah, wat ik NOU weer heb gehoord gisteren!’
‘Hmm..wat dan?’ [i](Oh God, hier gaan we weer..)[/i]
‘Een vrouwtje uit mijn dorp is verlaten door haar man, voor een andere man. Ken je dat? Is toch erg! Zal ik nog een bakkie koffie zetten?’
‘Ehh..ja, lekker..’ [i](…)[/i]
