Rose

Het verlangen..

Vol afschuw kijk ik naar het infuus in haar kleine handje. De tranen prikken achter mijn ogen, wat had ik dit graag van haar over willen nemen! Drie jaar is ze, en net geopereerd aan haar amandelen. Voor de relatief kleine ingreep heeft het toch een grote impact. Niet alleen op haar, maar ook op mij. Ik zit naast haar ziekenhuisbed en strijk over haar mooie bruine krullen. Er zit nog een beetje bloed om haar mond en neus, wat me ontzettend stoort. Hadden ze dit niet even schoon kunnen maken?

Door Rose, geleden

Mijn iPod en ik.

Om 6.50 uur vanochtend vertrek ik uit huis en trek de deur zachtjes achter me dicht. Alles en iedereen is nog in diepe rust, niet alleen bij ons binnen maar in de hele buurt. Het is doodstil en nog helemaal donker.

Door Rose, geleden

Zijn liefde voor voetbal en mijn liefde voor hem…

Het is zondag, een uur of twee ’s middags. Hand in hand lopen we door een lange laan waarin parmantig mooie bomen staan. Rechts en links van ons liggen verschillende uitgestrekte grasvelden; het zijn de voetbalvelden die hij zo goed kent. Er hangt een gemoedelijk sfeertje. Het zonnetje schijnt zo nu en dan en de aanmoedigingen vanaf de zijkant van de velden of het gefluit van de scheidsrechters verstoren de zondagse rust totaal niet. We praten niet -de tijd van ongemakkelijke stiltes ligt al ver achter ons- en heerlijk ontspannen lopen we de laan in.

Door Rose, geleden

De Emotie-USB stick?!

Mensen doen hun best, maar het lukt ze eigenlijk nooit écht: zich inleven of verplaatsen in een ander. Proberen te begrijpen hoe een ander zich voelt. Naar mijn idee is het een groot probleem dat mensen nooit eens écht kunnen voelen wat een ander voelt. Ok, het zal best dat Truus Piet beter begrijpt dan Berta omdat ze iets soortgelijks als Piet heeft meegemaakt, en Berta niet, maar écht weten en voelen wat er in een ander omgaat? Nee, dit kan niet.

Door Rose, geleden

De Interliner

In de bus heb ik een ontzettende hekel aan vreemde mensen. Vraag me niet waarom, ik weet het zelf namelijk ook niet. In de bus ben ik niemand meer dan een einzelgänger en wil ik maar één ding: met rust gelaten worden. Ik wil geen mensen zien en horen (of erger nog: ruiken!) en daarom zit ik standaard met mijn snufferd in een boek en heb ik de oordopjes van mijn iPod stevig in mijn oren gedrukt. Het liefst wil ik onzichtbaar zijn en ik doe daar dan ook erg mijn best voor, maar helaas werkt dit in de praktijk niet altijd zo goed.

Door Rose, geleden