In de bus heb ik een ontzettende hekel aan vreemde mensen. Vraag me niet waarom, ik weet het zelf namelijk ook niet. In de bus ben ik niemand meer dan een einzelgänger en wil ik maar één ding: met rust gelaten worden. Ik wil geen mensen zien en horen (of erger nog: ruiken!) en daarom zit ik standaard met mijn snufferd in een boek en heb ik de oordopjes van mijn iPod stevig in mijn oren gedrukt. Het liefst wil ik onzichtbaar zijn en ik doe daar dan ook erg mijn best voor, maar helaas werkt dit in de praktijk niet altijd zo goed. Ik heb, sinds ik vaak met de bus reis, ontdekt dat busmensen het liefst achterin zitten. Vraag me niet waarom, maar het is zo. Ze lopen altijd meteen door naar achteren. Als je het mij vraagt, echt belachelijk. Ten eerste wordt je kotsmisselijk achterin en ten tweede zitten ze allemaal hutje mutje op elkaar. Brrrr, mij niet gezien. Ik zit dus altijd helemaal voorin, bij de buschauffeur. Mijn favoriete plek; lekker rustig, helemaal alleen. Want als er iets is wat ik vervelend vind is het wel ‘chitchatten’ met vreemde mensen, vooral ’s ochtends vroeg!
Wat gebeurt er nou vanmorgen! Later dan normaal sta ik op de bushalte en ik zie dat de bus ineens veel leger is, waarschijnlijk vanwege dit andere tijdstip. YES! Hierdoor is er nog heel veel plek achterin voor alle mensen die straks in gaan stappen. Ik nestel me lekker op mijn favoriete plekje voorin en luister naar mijn muziek. Balen dat ik vandaag niets te lezen heb (ik ben mijn boek vergeten) want dat is een onzichtbaarheids factor minder. Maar goed, denk ik, er zal waarschijnlijk toch niemand naast me gaan zitten aangezien er genoeg plek is -achterin- voor de kudde schapen die straks in gaan stappen. Ok, de volgende bushalte is in zicht. Er staat een heel groepje busmensen te wachten. Yeck. Bah. We stoppen en de meute stapt in. Gelukkig loopt iedereen zoals gepland door naar achteren.
Maar wat krijgen we nou? Hoe haalt deze kerel het in zijn hoofd naast me te komen zitten? Er is toch nog genoeg plek achterin waar je hóórt te zitten, verdomme!! Zelfs de plekken naast me (aan de andere kant van het gangpad) en achter me zijn niet bezet! Wat doe je dan naast me, jij walgelijk figuur? Zo snel mogelijk probeer ik een overweldigend zwart aura uit te stralen en probeer zo duidelijk te maken dat hij zich hierin onmogelijk mag begeven. Helaas, het werkt niet. Hij nestelt zich in de stoel en lijkt zeer op zijn gemak. SHIT.
De man is behoorlijk dik, hij past niet goed in de stoel en ik voel een stukje van zijn lichaam tegen het mijne. Ik wil dit niet, BAH! Asltjeblieft, laat me toch met rust! Het is duidelijk tijd om mijn laatste onzichtbaarheids-redmiddel in te zetten: doen alsof ik dood ben. Ik draai me iets om (uiteraard met mijn rug naar de man toe) druk me zoveel mogelijk tegen het raam zodat ik hem niet meer voel, zet mijn iPod nog harder en sluit mijn ogen. Ik ben er niet. Ik ben onzichtbaar, ik ben dood.
Ineens voel ik iets zwaars tegen me aangedrukt. Het is de man. Hij houdt zich verdomme niet eens vast als we de bocht om gaan! Zijn lichaam plet zich helemaal tegen het mijne. Erger dan dit kan het niet, denk ik, en ik word ontzet wakker uit mijn zogenaamde slaap. Ik zucht geïrriteerd en hij kijkt me raar aan, maar ik wend mijn gezicht af. Kijk me niet aan, engerd!
Als meneer bij Schiphol uitstapt, net als de meeste schapen, kan ik weer ademhalen.
Ik bedenk me dat ik waarschijnlijk zeer contactgestoord en mensenschuw ben als het aankomt op reizen met de bus. Dit is niet normaal. Tijd om een BUS-Psychiater in te schakelen?
17 reacties
Isabeau · 8 april 2007 op 20:24
[quote] Zo snel mogelijk probeer ik een overweldigend zwart aura uit te stralen en probeer zo duidelijk te maken dat hij zich hierin onmogelijk mag begeven.[/quote]
😆 Hahahaha ik lag echt dubbel, sorry echt keihard leedvermaak maar je vertelt het echt hartstikke leuk 😀
Ga voortaan op de rechterstoel zitten als je aan de de linkerkant van de bus zit, en dan leg je je tas op de linkerstoel. En je tas is net nieuw dus die kan echt niet op de grond en je knieën doen zeer dus hij kan ook niet op schoot. Laat dit je nooit meer overkomen want er bestaan geen buspsychiaters hihi!
Leuk stukje 🙂
arta · 8 april 2007 op 20:53
Leuk stukje, maar wat mij betreft mag je woorden als ‘yeck’, ‘bah’ en ‘shit’ weglaten. Het geeft het geheel iets weblog-achtigs en dat is jammer!
🙂
DriekOplopers · 8 april 2007 op 22:20
Je hoeft heus geen vriendjes met iedereen te zijn in de bus. Dus ik vind helemaal niet dat je een bus-psychiater nodig hebt. Degene die zich moet laten nakijken is de corpulente heer die meent tegen je aan te mogen rijen. Hij is gek, niet jij.
Mooi en herkenbaar geschreven. En als ik de kans krijg, kom ik natuurlijk gezellig naast je zitten. Leuk, voor een gezellig praatje.
😀
Driek
WritersBlocq · 8 april 2007 op 23:40
Zoals Arta al schreef: het is te blog-achtig.
Je gebruikt teveel haakjes, ik krijg het gevoel dat je denkt dat ik niet kan denken hoe de situatie in elkaar steekt; hier en daar leg je onnodig veel uit waardoor het wat ‘duhhhh’ wordt.
[quote]Asltjeblieft[/quote] kent de spellingcontrole niet, heb je het weggeklikt omdat ie zoveel andere woorden ook niet kende, of heb je hem niet gebruikt 😉
Je kunt het veel minder slordig en veel boeiender dan dit, ik zie uit naar je volgende stukje.
Groetje, Pauline.
KawaSutra · 9 april 2007 op 00:47
Het gekozen onderwerp is leuk, de uitvoering wat minder. Je valt teveel in herhaling waardoor je mij als lezer al snel kwijt raakt.
Li · 9 april 2007 op 01:03
Een diamantje die, na wat slijpwerk, kan schitteren. Kortom: het onderwerp is heel goed gekozen maar de uitwerking kan beter. 🙂
Li
CJvZ · 9 april 2007 op 03:21
Tot twee keer toe vertel je ons dat we niet mogen vragen waarom. Terwijl mij dat de meest interessant vraag lijkt di je kan stellen. En omdat je deze zelf niet stelt, doet je verhaal mij weinig.
Het deed mij vooral denken aan hetgeen wijlen Bert Klunder vertelde tijdens het tv-programma ‘Mannen voor vrouwen’ van de RVU in de aflevering over de man alleen.
“Een vrouw vertelt het liefst dingen die nergens iets mee te maken hebben. Bijvoorbeeld wie er naast haar in de bus zat en hoe die deed toen de een bocht nam.”
([url=http://www.rvu.nl/rvu.php?i=1&l=0&n=196]http://www.rvu.nl/rvu.php?i=1&l=0&n=196[/url])
Rose · 9 april 2007 op 08:05
Bedankt voor de reacties! Ik ben blij met de kritiek die ik krijg, hiervoor leek columnx me nou juist zo leuk.
Mijn stukje is inderdaad wat rommelig en misschien wat breezer-achtig geschreven, alhoewel ik dat eigenlijk ook wel vind meevallen. Aan woordjes als ‘duhhh’ heb ik namelijk een grote hekel. Dit is eigenlijk het eerste stukje wat ik heb geschreven, van ongeveer een half jaar geleden. Ik heb toen geprobeerd met woorden zoals ‘yeck’ en ‘bah’ kracht te zetten bij de situatie en het een beetje adrem te laten klinken. Maar ik zal onthouden dat het weblogachtig overkomt, thanks voor de tip! Wat is eigenlijk het verschil tussen een korte weblog en een column?
Wat de spellingscontrole betreft; ik denk dat je meteen wel kan zien dat ‘alstjeblieft’ een typefoutje was, ik kan namelijk naast correct Nederlands schrijven ook heel snel typen. Maar het is inderdaad niet netjes, ik had het beter moeten nakijken. Ik kan me ook altijd irriteren aan andermans spelfouten, dus ik snap je!
[i]”Een vrouwen vertelt het lieft dingen die nergens iets mee te maken hebben. Bijvoorbeeld wie er naast haar in de bus zat en hoe die deed toen de een bocht nam.”[/i]
Grappig, dat dit gezegd is in hun tv-programma. Ik heb die link bekeken maar de video niet dus ik heb het niet gehoord. Tja, het onderwerp heeft misschien voor jou nergens mee te maken, maar dat hebben wel meer columns niet, toch? Het gaat meer om de gedachten van de schrijver..
Driek, goed dan..als jij naast me komt zitten, zal ik voor een keertje proberen sociaal te doen! 😆
Eddy Kielema · 9 april 2007 op 11:21
Beetje lang, maar wel erg levendig verteld. Ik zie het tafereel met de corpulente man voor me! Het onderwerp gaat zeker wel ergens over, dus die kritiek vind ik complete onzin. Op CX lees ik dagelijks columns die helemaal nergens over gaan, maar jouw column springt daar juist positief tussen uit. Bovendien schrijf je bijzonder grappig.
Het verschil tussen een weblog en een column is heel simpel. Een weblog is geklets in de ruimte en een column heeft een uitgangspunt en een achterliggende gedachte. Dit is dus overduidelijk een column en niet alleen maar een column. Het is een goede column!
Rose · 9 april 2007 op 11:54
Bedankt Eddy ! :oeps:
badeend · 9 april 2007 op 14:33
Leuk stukje, ik zag het zo voor me. En ik zou dus ook niet met je willen ruilen. Over de ‘yecks’ en zo, ik volgde eens een columnworkshop, en die gast zei toen dat een goede column zoiets niet nodig heeft, die kreten moeten al blijken uit het verhaal zelf. Hetzelfe geld voor ‘…’ of !!!. Sinds ik dat had gehoord probeer ik het zelf te vermijden, dat doe ik wel in een weblog ofzo, (en die ziet er rotzzoi-eriger uit dan dit, dit is een column.)
Mup · 9 april 2007 op 16:59
Ik heb er wat op gevonden, en neem mijn kinderen mee, zit ik altijd ‘goed’ 🙂
Groet Mup.
DriekOplopers · 9 april 2007 op 17:26
@Mup: Je kan natuurlijk ook een opblaaspop naast je zetten. Net als ten tijde van de Wisselstrook bij Almere.
😉
DriekOplopers · 9 april 2007 op 17:28
[quote]Driek, goed dan..als jij naast me komt zitten, zal ik voor een keertje proberen sociaal te doen! 😆 [/quote]
:oeps:
schoevers · 9 april 2007 op 20:45
Rose, een BUS-tehouder en daar die vent in frommelen. That’s the way to do it!
Zo kwam er eens een dikke dame naast mij zitten………………..sedertdien zing ik bij de Platters.
Shitonya · 10 april 2007 op 10:43
Amusant geschreven. Alleen wat jammer dat je soms in herhaling valt en het verhaal is iets te langdradig.
Dees · 10 april 2007 op 13:19
Hahaha, leuk.
En doodnormaal. In de bus doe ik niets anders dan mensen binnensbreins verwensen. Omdat ze hoesten. Hun neus ophalen. Laat staan op het moment dat ze naast me komen zitten, daar krijg ik echt nijdige adrenaline van. Maar ik wil er niet vanaf, dus laat die shrink maar zitten.
Tip: het aura moet al op donderwolk staan op het moment dat mensen binnenkomen. Niet met tassenw werken, want die zijn voor sommige mensen juist uitnodigend.
Tip twee, als je echt van iemand af wil, ga een beetje schuimbekken. Werkt altijd.
Kritische noot nummer zoveel:
Je columns zijn leuk wegens onderwerpkeuzes en de manier van schrijven. Daarmee verbloem je de stukken die niet lekker lopen; je komt er makkelijk mee weg. Dat zou minder goed lukken op het moment dat je leuke inspiratie een beetje afneemt en de column niet meer kan drijven op onderwerpskeuze.
Ik denk dat je met minimale inspanning, een vele malen leukere column kunt schrijven.
Kwestie van assassinating your darlings, of een hitman inhuren. Maw, iemand anders de column bijzonder kritisch laten doornemen om de tierlantijntjes te laten verwijderen en de juiste bruggetjes aan te brengen.
Klinkt mss heel kritisch, maar dat is juist omdat er een flinke belofte uit je pen komt nu.
Grt,
Dees 😉