Het verlangen..

Vol afschuw kijk ik naar het infuus in haar kleine handje. De tranen prikken achter mijn ogen, wat had ik dit graag van haar over willen nemen! Drie jaar is ze, en net geopereerd aan haar amandelen. Voor de relatief kleine ingreep heeft het toch een grote impact. Niet alleen op haar, maar ook op mij. Ik zit naast haar ziekenhuisbed en strijk over haar mooie bruine krullen. Er zit nog een beetje bloed om haar mond en neus, wat me ontzettend stoort. Hadden ze dit niet even schoon kunnen maken? Ineens wordt ze even wakker. Ze huilt zachtjes, haar stem klinkt schor. Mijn hart breekt en ik moet mezelf vermannen om niet mee te gaan huilen. Ik kus haar en zeg dat ik trots op haar ben, mijn grote meid. Ze wil maar een klein slokje drinken en nog suf van de narcose valt ze weer in slaap.

Ik blijf naast haar zitten en mijn gedachten nemen me mee terug naar vroeger. Ik ben een meisje van vijf. Ik herinner me dat ik mee werd genomen naar een ziekenhuis. Ik herinner me de angst die ik voelde, ook al wist ik niet wat er ging gebeuren. Ik moest mee met een dokter, hij tilde me op. Ik heb gehuild en gesmeekt of ik niet met hem mee hoefde. Maar ze lieten me daar achter en gingen weg. Ik zal dat moment nooit vergeten. Het kapje om mijn neus en mond staat me ook nog goed bij; dat verstikkende gevoel alsof je niet kan ademhalen door die bedwelmende, vieze geur van de narcose. En dan wordt je wakker. Er was een handoek om me heen gedrapeerd en er zat bloed op. Ik begreep er niets van, ik had zulke keelpijn! Mijn amandelen waren geknipt, zeiden ze, en ik mocht zoveel ijsjes als ik maar wilde. Ik wilde helemaal niets, alleen mijn moeder, maar die was er niet. Mijn opa en oma namen me mee naar hun huis en ik werd op het bed gelegd in het strijkkamertje. Ik had pijn en snapte maar niet waarom dit onrecht mij was aangedaan. Ze verzorgden me met al hun affectie , maar het enige wat ik wilde was mijn moeder. Haar liefde, haar aandacht, haar omhelzing. Soms zat ik bij haar op schoot en legde ik mijn hoofd in haar nek. Dan rook ik haar parfum en zong ze Franse liedjes, heel zacht. Op zulke momenten wilde ik niets liever dan zo voor eeuwig blijven zitten. Hier verlangde ik op dit ogenblik hevig naar. Waar was ze toch? Waarom was ze niet bij me, nu ik haar zo nodig had? Juist nu! Oma zei dat mama werken was. Mijn moeder was altijd werken en ik was heel vaak bij mijn grootouders. Ik miste mijn moeder dagelijks, maar het immense gevoel van gemis toen ik daar als klein meisje met keelpijn in bed lag, zal me voor altijd bijblijven..

Ze wordt weer wakker en spuugt een enorme hoeveelheid bloed. Ik schrik me dood, roep een dokter, is dit normaal? Blijkbaar hoort dit erbij en niet meer aandacht dan het geven van wat tissues schenken ze het niet. Ze moet drinken, maar ze wil niet. Ze heeft heel erge pijn en kan niet stoppen met huilen. Ik zit daar -alleen- naast haar bed. Niemand die me helpt of steunt. Het enige wat ik op dat moment vanuit mijn onderbuik naar boven voel komen is een machtig sterk oergevoel. Ik ben haar moeder en niemand hoeft het in zijn hoofd te halen nog aan haar te komen en haar pijn te doen! Ik denk aan mijn eigen moeder, die er op dat moment niet voor mij was.

Ik neem haar in mijn armen, wieg zachtjes heen en weer en haar gehuil stopt langzaam. Ik blijf bij je meisje, stil maar, ik blijf bij je..