De ziel en de Roos

Zoveel verschillende mensen. Ze lopen langs elkaar heen, naar een voor mij onbekende bestemming. In allerlei kleuren; aura’s van rood tot zwart die ik helaas niet kan zien. Ze zijn jong of oud of iets ertussen in. Ieder zijn eigen stijl, ieder zijn eigen gemoedstoestand. Met zijn of haar unieke ziel en de daarbij behorende geschiedenis. Van achter glas bekijk ik ze, deze mensen. Iedereen is gehaast. De meeste lijken in zichzelf gekeerd, net als ik. Een frons op het gezicht, zich bewust van de wereld om hen heen, maar er niet voor openstaand. Ze zijn een en alleen met hun eigen gedachten. Zich afvragend of dit het nu is, het leven. En waarom. Zich gelukkig voelend, verward of misschien wel verdoofd. Het lijkt ineens alsof ik ieders gedachte kan lezen in de ruimte, als zwevende boeken boven hun hoofden. Het is een wirwar van verhalen dat boven de menigte uitstijgt en iets wil zeggen. Het raakt me. Geestige, droevige, mooie, wonderbaarlijke en sterke verhalen. Ze zijn stuk voor stuk herkenbaar en ineens voel ik me verbonden met deze mensen, ook al ken ik ze niet. Ik wil hun verhaal kennen. Het zijn mensen, net als ik, waar ik open voor wil staan.

Ik vang de blik van een vrouw. Ik schat haar van mijn eigen leeftijd en ze heeft lang zwart haar. Ze loopt langs me heen en kijkt naar me op. Ik schroom niet en blijf haar blik volgen totdat zij de gene is die haar ogen als eerst afwendt, iets beschaamd. Zal ze de pijn in mijn ogen hebben gezien, terwijl ik probeerde in haar ziel te kijken? Zal ze zich te dicht bij hebben gevoeld, bij deze vreemde andere vrouw? Snel loopt ze door en ik staar haar na..

Ik zou zo graag eens een teken van iets daar boven ontvangen, een kracht of een oergevoel, ik weet dat het er is. Er is meer in dit leven en ik wil het proeven. Een teken van bevestiging van mijn innerlijke groei. Ik zoek nog steeds naar de ultieme bezinning, het tot mezelf komen. Totale rust voelen, mezelf niet meer afvragen wat de reden is van dit bestaan. Het geluk uit mezelf kunnen halen, niet afhankelijk van anderen. Accepteren en vergeven. Een innerlijke kracht.
Hoe meer ik mee maak, hoe ouder ik word, hoe meer ik hier naar verlang.

Ineens staat ze stil. Ze kijkt om en ik zie dat zij nu mijn blik wil vangen. Ik kijk haar vragend aan. Heel even glimlacht ze naar me, voorzichtig maar toch duidelijk, als een bemoedigende aai van een vader over het hoofd van zijn zoon. Opnieuw word ik geraakt. Dit onbekende mens heeft me zojuist op haar eigen manier een teken gegeven, zonder dat ze het zelf weet. Nu ben ik degene die beschaamd mijn blik afwend.

De bus rijdt door en het aparte moment van net, blijft daar. Het gevoel neem ik mee. Ik hoef niet langer te wachten op een teken, ik besef zojuist dat dit zal gaandeweg vanuit mezelf zal komen. Ik zal blijven leren en observeren, ik zal niet stoppen met groeien, en dan ineens -als de tijd hier klaar voor is- zal het moment daar zijn: innerlijke rust.