Heel even dacht ik nooit meer te schrijven wat ik denk, zie of voel.
Ik ben immers een simpel mens, heb het ook niet altijd bij het goede eind. Wat ik vind van bepaalde zaken is nog altijd mijn mening, gevormd door het inzicht ik kreeg. Een inzicht dat zich laat vormen door wat ik zie of lees in een krant, tijdschrift of boek. Mensen om me heen gewoon thuis, op straat, helpen me een beeld te vormen. Maar wie of wat zal ik geloven, wie kan ik vertrouwen.
Ik denk zelf dat, wat ik zie in mijn wereld, door de ogen van een ander wel eens een anders kan zijn. Mijn beleving is niet die van een ander.
Ik wil niet altijd oordelen, toch ga ik daarmee ook geregeld in de fout. Ik kan boos worden op de jongen op de scooter die veel te hard en onbeschoft rakelings langs mijn fietsende kinderen stuift. Ongecontroleerd floept eruit mijn mond: ‘Kloothommel, kan je niet uitkijken’
Met mijn hand voor mijn mond een soort ‘sorry’ mompelend, denk ik stomme trut, dat kan je niet zeggen waar je kinderen bij zijn. Zo geef ik hen een oordeel mee.
Natuurlijk moet die jongen minder hard rijden, maar doe ik het zelf allemaal zo goed dan? Ik kan volmondig beamen dat ik in de auto de teller ook wel eens te hoog zie oplopen. Dat ik ook af en toe een paaltje niet zie, maar voel en hoor.
Ik heb dus net zoveel recht op misstappen, als een ieder ander. Dus als ik vandaag mijn mening geef, waar ik op dit moment volledig achter sta, kan het best zijn dat ik over tien jaar wel een heel anders over denk.
Ik zal in de toekomst proberen de misstappen van een ander dan ook niet te snel te veroordelen. Iedereen krijgt van mij een kans. Maar hoeveel kansen kan en zal ik die ander geven? Ergens is er toch altijd wel een grens, want ik laat niet met me sollen.
Krijg ik van die ander nog een kans, mijn misstappen goed te maken.
11 reacties
Kees Schilder · 5 januari 2005 op 17:13
Leven en laten leven is mijn motto.Wie zonder zonde is enz….
Heel mooi column Pepe
Mosje · 5 januari 2005 op 17:21
Van mij krijg je nog een kans Pepe, maar dat jij als vrouw af en toe een paaltje niet ziet, dat is wel reuze erg natuurlijk.
😛
sally · 5 januari 2005 op 20:13
De pest aan mensen die altijd direkt met hun mening of oordeel klaar staan.
Totdat henzelf iets dergelijks overkomt.
Door ervaring wijs geworden weet ik dat meningen
rigoreus om kunnen slaan.
Een doordachte mening is natuurlijk altijd welkom.
Anders hebben we hier niets meer te lezen.
mooie column pepe.
liefs Sally
Dinah · 5 januari 2005 op 20:53
weer een nadenkertje Pepe 😉
goeie column
Mup · 5 januari 2005 op 21:07
Doe een rondje met je mee, zowel achterop een scooter als in de auto,
Groet Mup.
Li · 5 januari 2005 op 22:20
Je geeft inderdaad weer een flink portie tot nadenken pepe.
Een verhaal heeft vaak twee kanten.
Maar als iemand mij voor mijn sokken rijdt, dan is en blijft het een kloothommel:-P
melady · 5 januari 2005 op 23:17
[quote]Dat ik ook af en toe een paaltje niet zie, maar voel en hoor.[/quote]
Dat heb ik nou ook….maar zie dat niet als een misstap..;-)
Wel makkelijk leesbaar maar ik mis de diepgang. Het blijft aan de oppervlakte…een hoog Libelle gehalte zeg maar.
Melady 🙂
Ma3anne · 5 januari 2005 op 23:45
Er komt zoveel op een mens af aan prikkels, dat het een overlevingsmechanisme is om signalen uit te zeven en te categoriseren. Je maakt keuzes aan de hand van al dan niet bewuste oordelen over wat je wel en niet toelaat en hoe je erop reageert. Het oordelen over mensen hoort daar ook bij. Paaltjes niet.
Raar woord eigenlijk ‘oordelen’. Ik zie ineens lellen en slakkenhuizen en trommelvliezen voor me…. 😕
ReadMe · 6 januari 2005 op 02:26
Mooie column, pepe!
Ik heb hem echt met plezier gelezen!
Bravo! 🙂
viking · 6 januari 2005 op 04:42
[quote]Met mijn hand voor mijn mond een soort ‘sorry’ mompelend, denk ik stomme trut, dat kan je niet zeggen waar je kinderen bij zijn. Zo geef ik hen een oordeel mee.[/quote]
Je had natuurlijk ook niets kunnen zeggen en daarmee je kinderen het idee geven dat het gedrag dat je nu veroordeelt wel OK was…
Ben benieuwd wat daar dan uiteindelijk van terecht komt.
Bovendien zou je je emoties waarschijnlijk erg onder druk zetten als je altijd weer over alles wat je zegt en doet twee keer moet nadenken.
Ben nog veel benieuwder hoe het uitpakt als je emoties na een tijdje even zwaar de behoefte krijgen om zich te uiten.
KingArthur · 7 januari 2005 op 17:30
Een goede vraagstelling waar geen pasklaar antwoord op is, denk ik.
@Mosje: Begrijp ik nu goed dat jij met exobitionistische neigingen rondloopt? 🙂