Ik kom moeilijk klaar

De druppels vallen bijna van mijn gezicht. De lange lokken van mijn kuif plakken aan mijn voorhoofd en houden het meest zweet nog vast. Toch werkt het vocht zich langzaam naar beneden. Het kietelt een beetje aan het puntje van mijn neus als de druppel heen en weer bungelt om na een diepe val op haar wang uiteen te spatten. Ze schrikt er even van. Alsof ze een heel kort orgasmetje had. Eén schok en dan weer ontspannen. Klaarblijkelijk doe ik ditmaal, geobsedeerd door het gewenste abrupte einde, de meeste moeite. Stug doorgaan. De poging te ontsnappen aan de druk van mijn deadline was berekend op een snel orgasme. Even niet denken aan de significantie van mijn statistische analyses. De evidentie van de conclusie behoeft geen nadere uiteenzetting. Geen discussie of bespreking van de tekortkomingen. Een knuffel, een tongzoen en het dutje. En misschien verlangde ik naar het laatste nog wel het meest.

Het verlangen nam dusdanige proporties aan dat het meer en meer trekken begon te krijgen van het werk dat ik achter probeerde te laten. Het was tot een taak verworden. Onvermijdelijk was het dan ook dat ik mij begon te gedragen zoals in mijn dagelijkse leven. Ondanks alle pijn en moeite moeten de zaken afgerond worden en de, al dan niet ongeschreven, afspraken worden nagekomen. Weinig slaag, hoofdpijn, honger, stress en stug doorgaan.

Macht der gewoonte. De normaliteit voelt niet aan alsof het invloed heeft, maar waarschijnlijk juist daardoor heeft het meer uitwerking op gedrag dan uitzonderlijke situaties. Na zeven jaar gestudeerd te hebben, zou je zeggen dat ik geleerd zou hebben mijn werkzaamheden goed in te kunnen plannen. Daarentegen is het juist ontaard in gewoonte. Waarom vandaag doen, wat de volgende dag ook uitgesteld kan worden.

Bij aanvang van mijn bachelorscriptie was het niet mijn bedoeling me, voor een voldoende, uit te putten. Het was interessant te bedenken welke resultaten ik kon verwachten. Vervolgens voelde het als een uitdaging een onderzoek te doen dat de verwachtingen exact uit laat komen. Maar na mijn onderzoeksopzet ingeleverd te hebben, verdween het meeste van mijn motivatie. Het leek erop dat de uitdaging geen bestaansrecht meer had, omdat ik het gevoel had de opdracht door te hebben, los van het feit of ik het werkelijk onder de knie had. Ik herkende het fenomeen. Om de haverklap had ik vroeger nieuwe computerspelletjes. Als ik het idee had dat ik het spel uit zou kunnen spelen, dan hoefde ik het niet werkelijk af te ronden om dat voor mijzelf te bevestigen. Ook later toen ik colleges had, was ik in eerste instantie actief. Ik stelde vragen om de stof mij eigen te maken of liever nog startte ik een debat in een poging te laten zien dat ik het begreep. Voor een inspanning om dit op het tentamen nog eens te bevestigen, voelde ik geen noodzaak. En nu zit ik weer in hetzelfde parket, want natuurlijk bleek uit de feedback dat ik de opdracht nog niet begrepen had. Macht der gewoonte.

Tevens was de zojuist geprojecteerde intrinsieke motivatie voor mijn onderzoeksopzet niet volledig. Was er voor deze opdracht geen deadline geweest, had ik deze ook moeilijk afgerond. De deadline keert constant terug in mijn leven. Elke keer een variatie op hetzelfde thema. Zonder kan ik geen taken afronden. Het probleem is alleen dat er slechts een enge marge bestaat rond mijn concentratiespanne. Te weinig druk maakt dat ik andere activiteiten de prioriteit geef. En des te groter de druk, des te sterker de neiging wordt alsnog andere activiteiten te zoeken.

Het enige verschil tussen een orgasme en professionele taken, is dat de seks niet lukt als ik erbij ga nadenken.

Om even uit te rusten leg ik mijn heupen stil in haar bekken. Ik steun op mijn gestrekte armen om haar in de ogen te kunnen kijken. Enige druppels eindigen alsnog in haar gezicht. Ze pakt de handdoek, die we klaar hadden gelegd om de grootste spetters af te vegen, en veegt haar gezicht af. Daarna het mijne. Dit waren niet de spetters waar ik voor bedoelde te stoppen.
“Wat is er?”
“Niets.”
“Lukt het niet?”
“Nee, het is even weggezakt.” Door mijn zware adem is het moeilijk een hele zin uit te spreken. “Is het voor jou wel lekker?”
“Joawel.” De twijfel in haar antwoord kon ik pas op waarde schatten toen ik besloot verder te gaan. Een half slappe penis en de vulva harmoniëren niet.
“Hij is niet helemaal hard meer.”
“Ja, dat voelde ik al”, reageerde ze met een scheve glimlach. “Of … nou ja, eigenlijk voelde ik niet zoveel.”

[i][url=http://www.coma.nl/?page_id=2]Cor Jan van Zwol[/url][/i]