Ik mag je niet

Ik mag jou niet. Ja, ik heb het tegen jou. Ik wil niet tegen je schenen schoppen of op je teentjes trappen. Ik wil gewoon eerlijk zijn. Ik mag jou niet. En daar moeten we het eens over hebben.

Wat je mij hebt misdaan? Ik mag ik je niet omdat je op de PVV stemt. Of de SP. Of, eigenlijk, elke partij waar ikzelf niet op stem. Ik mag je niet omdat je in God gelooft. Of omdat je atheïsme tot een religie hebt verheven. Soms mag ik je niet vanwege de kleren die je draagt. Of de kleren die je niet draagt. Ik mag je niet vanwege je accent. Of je saaie, monotone stem. Ik mag je niet omdat wij teveel van elkaar lijken te verschillen. Of juist omdat we zoveel op elkaar lijken.

Soms heb ik niet eens een goede reden nodig. Dan is het gewoon te warm of heb ik honger. Dan heb ik een hekel aan je omdat je wenkbrauwen een vreemde vorm hebben. Of omdat je achternaam ook als voornaam te gebruiken is. Omdat je op Eva Jinek lijkt wanneer je Engels praat. Op zulke momenten vind ik wel een reden, geloof me. Wie je ook bent, er komt altijd een moment dat ik je niet mag.

Troost je met de gedachte dat je niet de enige bent. Jij bent niet één iemand. Jij bent iedereen. Iedereen bezit iets wat ik niet leuk vind. Net zoals iedereen wel een reden vindt om mij niet te mogen. Schiet maar raak, er zijn er genoeg.

Het is belangrijk dat ik je af en toe niet mag. Ik moet je soms haten om je de rest van de tijd lief te hebben. Ik moet tegen je kunnen schreeuwen om later met je te lachen. Ik wil over je praten om later mét je te praten. Zullen we afspreken dat dat niet erg is? Dan beloof ik dat jij mij af en toe ook niet hoeft te mogen. Ik hoop dat je dat goed vindt. Dat is namelijk de enige manier waarop ik je echt leuk ga vinden.