Ze staart me glazig aan. Ze zit nu al een uur roerloos in de stoel in de hoek van mijn kamer. Ik weet niet wat ik fout heb gedaan maar ze reageert totaal niet meer op me. Ik was een uur van tevoren kwaad op haar geworden, ik weet niet eens meer waarom. Ik zei haar dat ik geen zin meer had in dat gezeik van haar. Ik sleurde haar door de kamer. Toen ze niet meer ophield met gillen heb ik haar uiteindelijk in de stoel gegooid. Daar zat ze eerst wat te huilen en jammeren voordat ze eindelijk stil was. Maar nu doet ze iets wat ik nog erger vindt dan ruzie maken; ze zegt helemaal niets meer. Een ijzige stilte hangt in mijn kamer. Soms wendt ze haar hoofd even af en keek naar buiten, knipperend tegen het felle licht.
Ik had eerder de avond een discussie met haar over wat ze wilde eten. Ze reageerde niet eens. Ik weet wel hoe het komt; ik heb haar te veel verwend. Ze is ook gehandicapt; ze kan niet lopen. En daar maakt ze misbruik van door de hele tijd aandacht te vragen. Altijd en overal. In bed ook, ik moet lieve woordjes fluisteren, haar strelen totdat ze slaapt. Ze slaapt altijd eerder dan ik, de egoïst.
Ben ik op een feestje, vraagt ze constant om aandacht. Andere gasten ergeren zich daar wel aan. Onbeschoft is ze ook, manieren heeft ze nooit geleerd. Net als Nederlands. Ze komt uit de Verenigde Staten en weigert om Nederlands te leren. En dat terwijl ik zo veel voor haar over heb.
Ze laat boeren en scheten in het openbaar. Ook heel irritant; ze laat aan iedereen merken als ze iets saai vindt zodat ik mij de hele tijd moet verontschuldigen voor haar. Nee, ze is niet op haar mondje gevallen.
Ze weerhoudt me ook ervan contacten te houden met vrienden te hebben.
Als ik een avondje wat ga drinken met vrienden denk ik de hele tijd aan haar, of ze geen gekke dingen uithaalt. Als ik na een avond flink stappen thuis kom zwijgt ze. Pijnlijke stiltes de volgende ochtend. Zonder dat ik het weet beheerst zij mijn hele leven. Ik heb nergens tijd voor, mijn sociale leven lijdt eronder, mijn zelfvertrouwen is weggevaagd. Vrienden vragen me regelmatig of ik haar niet kan dumpen.
Maar ondanks alles kan ik haar niet zomaar bij het grof vuil zetten. Daar hebben we te veel voor meegemaakt. Zij was er voor me in moeilijke tijden. Ik kon hele gesprekken met haar hebben tot diep in de nacht. Over mijn werk, mijn hobby’s, en ze luisterde altijd. Ze was ook mooi. Ze was mijn steun en toeverlaat. Totdat ze het saai begon te vinden.
Maar nu is het genoeg geweest.
Ik loop naar haar toe, haar ogen worden groter. Ik pak haar vast en smijt haar op de tafel. Uit haar piepende gekerm maak ik op dat ze bang is. Van het feit dat ze niet kan lopen maak ik op dit moment misbruik. Het stanleymes op mijn bureau moet een eind maken aan mijn lijden. Overmand door emoties barst ik in snikken uit als ik mijn mes in haar steek. Langzaam dringt het koude staal bij haar naarbinnen. “Sterf!” roep ik terwijl ik het mes nog dieper in haar ingewanden steek. Met het mes stroop ik haar huid eraf. Ze piept dat ze pijn heeft, in het engels uiteraard. Ik heb geprobeerd haar Nederlands te leren, maar integreren kent ze niet. Maar ze zal het weten ook. Maar het is nu bijna voorbij. Terwijl ik het mes in haar roer, zie ik haar ogen langzaam uitdoven. Ze ligt nu op mijn bureau. Haar binnenste verspreidt over het bureaublad. Ik besluit om alles in een grote vuilniszak te doen en dichtgebonden met touw in de container te proppen. Niemand die het merkt.
Nu zit ik alleen op mijn kamer. En ik voel me alleen. Een angstig gevoel bekruipt me. Een gevoel van schaamte en schuld. En diep in mij knaagt een onbestemd verlangen. Een verlangen naar urenlange gesprekken in de nacht. Naar warmte, een luisterend oor. Ik voel me alleen. Ik moet er iets aan doen en ik ga naar bed en probeer te slapen. Ik heb mijn rust wel nodig. Zo kan ik morgen vroeg opstaan om een nieuwe Furby te halen.

Categorieën: Algemeen

6 reacties

Li · 6 oktober 2003 op 21:31

Pfoe’een furby’gelukkig maar!
Je hebt de spanning aardig op weten te bouwen…

Li

Casperio · 6 oktober 2003 op 22:36

Al die import…. bah…
Nee… ik had het niet over het integratiebeleid… ik had het over die vervelende furby’s!

Je zet ons goed op het verkeerde been Fjag!

viking · 7 oktober 2003 op 15:54

cool!

deZwarteRidder · 23 oktober 2003 op 16:19

Je, voelt hem aankopemmaar weet niet waar het schip gaat stranden, leest lekker
Rich@rd

deZwarteRidder · 23 oktober 2003 op 16:19

Je, voelt hem aankopemmaar weet niet waar het schip gaat stranden, leest lekker
Rich@rd

Shitonya · 17 februari 2005 op 13:10

😀

Geef een reactie

Avatar plaatshouder