Ik wil een autotje!

Het was de ultieme droom. Iets wat je mannelijkheid op de proef stelt. Sterker nog, het was de voorwaarde om überhaupt tot de groep gerekend te worden, die zich man mochten noemen. De tijd was rijp. Samen zouden we onze fietsen verbranden, en de as als aandenken bewaren aan de barre tijden die we moesten doorstaan op die vervloekte tweewielers. Wij zijn berbers! Op een gegeven moment is het gewoon een schande om als man te fietsen. De tijd is gekomen om een autostuur in je handen te voelen.”Ik wil een auto, mijn benen zijn kapot door het fietsen”, formuleerde een poëtische, op dat moment stonede vriend van mij het ooit. Ik vond het een zonde dat ik mijn rijbewijs niet in Marokko kon halen, aangezien me dat in Nederland een behoorlijke zak met geld en tijd zou kosten. Een oude bekende in Marokko vertelde me dat zelfs een blinde man voor zijn rijexamen was geslaagd. Nadat hij tegen een paal reed, werd de rijbevoegdheid hem echter ontnomen. Het theorie-examen was echter wel degelijk een moeilijk te behalen onderdeel op de weg naar het felbegeerde rijbewijs. Een vraag die mij door een vriend werd voorgelegd…..
Vraag: Wat moet je als bestuurder doen in het geval er tijdens een regenbui een krant op je motorkap belandt?

Ik rekende op een strikvraag. En antwoordde dat de bestuurder waarschijnlijk moest stoppen om de krant eraf te halen, om vervolgens zijn reis voort te zetten. “Nee”, zei hij. “Omdat het regent blijft de krant tegen de motorkap aan gedrukt, en hoef je dus niet te stoppen”. Verdikkie, hij had nog gelijk ook. Zo zie je maar weer dat de Marokkaanse autoriteiten de lat hoog gelegd hebben om er zeker van te zijn dat iedereen de verkeersregels kent. Vandaar de hoge mate van veiligheid in de Marokkaanse steden….

Helaas, ik kon geen Marokkaans rijbewijs bemachtigen. En ook al kon het wel, dan zou het verspilde moeite zijn geweest, aangezien de Marokkaanse rijbewijzen maar voor 6 maanden geldig zijn in Nederland, en niet inwisselbaar zijn voor een Nederlands rijbewijs.

Dus werd ik helaas gedwongen om geldverslindende autorijlessen te nemen. Met tegenzin maakte ik een afspraak bij de dichtstbijzijnde rijschool. Het begon bijna zo’n jaar of vijf geleden, ik was officieel volwassen en kon voor het eerst de openbare weg op. Mijn rij-instructeur, Theo, begroette me, en vroeg: “En? Kun je altijd een beetje rijden?”. Ik antwoordde dat ik met moeite heb leren fietsen. Deze ironische opmerking zorgde ervoor dat ik de komende 5 lessen alleen mocht sturen, remmen en gas geven. Vol goede moed begon ik aan mijn eerste les. “ok Moes, je moet eerst je spiegels goed zetten, je stoel goed zetten, gordeltje om hahahaha ja Moes, veiligheid voor alles. Na deze merkwaardige instructie begon ik te rijden. “Rustig, rustig, rustig”, zei hij gespannen. “Rustig, rustig, vervolgde hij. Ik antwoordde door de druk op het gaspedaal verder op te voeren. Ik voelde me de koning te rijk. Ik was de man. “King of the world”, zoals Jack het historisch omschreef in Titanic. Ik juichte te vroeg zoals de tijd het zou uitwijzen. “Ok, nu gaan we bij de rotonde linksaf, driekwartste zoals ik dat noem hahaha”, zei Theo op zijn speciale manier van lesgeven. Nu was het moment daar. Ik moest mijn mannelijkheid bewijzen.Op logische wijze redeneerde ik in mezelf dat een rotonde klokvormig is, en dat de wijzers van een klok naar rechts draaien. Toen we eenmaal bij de rotonde aankwamen, draaide ik vol trots het stuur naar rechts . “Remmen nou, remmen nou”, kreunde Theo op spastische wijze. Zo gezegd, zo gedaan. “Moes een rotonde neem je naar links”. Ik geloofde hem op zijn woord. Ikzelf had het logischer gevonden om bij een rotonde rechtsaf te slaan. Tot de tijd dat ik de minsitriele bevoegdheid krijg om deze regel te veranderen, zal ik deze regel dulden. In mijn mannelijkheid gekrenkt, zette ik mijn eerste rijles voort.

Uit het niets verscheen een waarschijnlijk slechtziende, met make-up bekladde Viola Holt look a like van middelbare leeftijd op mijn weg. “Remmen nou, Remmen nou”, kreunde Theo opnieuw, zoals verwacht. Een mogelijke vervolging voor doodslag dwong mij de inmiddels op mijn zenuw werkende Theo te gehoorzamen. Ik remde. “O, o, o je had haar wel dood kunnen rijden zei Theo. Ik gaf gas en reed verder. Het uur vloog voorbij. Ik had nog maar een kwartier. Ik drukte het gaspedaal nog harder in om de tank inhoud tenminste te verkleinen, uit wraak voor zijn “Moes, remmen nou”en : O, o” uitspraken. Ik had hier te maken met de volwassen broer van Dipsy. Het uur was voorbij. “Moes, we zullen hard moeten werken om dat roze papiertje te behalen”, zei Big Dipsy. Ik stapte uit. Ik had me van binnen al verzoend met mijn autoloze toekomst. Op de fiets zou ik mijn kinderen naar school brengen. Op de fiets zal ik mijn aanstaande bruid door de stad fietsen. Het geluid van mijn fietsbel zou in de wijde omgeving te horen zijn op mijn trouwdag. Op de fiets zal ik als oude man door de stad fietsen om kwajongens aan te spreken op hun wangedrag. Ik zag het al voor me. Ik zou een trendsetter worden. Binnen no-time zouden er duizenden opa’s fietsend over de veiligheid van hun mede-burgers waken. Helaas, haalde ik mijn rijbewijs relatief snel, en kwam er een eind aan mijn autoloze toekomst.