Ik: “Ayaan,, waarom zeg je zulke rare dingen over de islam”
Ayaan: “Eerlijkheid gebied mij te zeggen dat ik niets heb tegen de islam, maar doordat een of andere god in beschonken toestand mijn hoofd heeft ontworpen, ben ik mijn roeping als soapie misgelopen.
Het wordt bijna genant. Iedere moslim die bereidt is om zijn identiteit bij het grof vuil te zetten wordt warm onthaald. Vlaggen gaan uit, ballonnen worden de lucht in gelaten, alle deuren worden wijd opengezet.
Het was de ultieme droom. Iets wat je mannelijkheid op de proef stelt. Sterker nog, het was de voorwaarde om überhaupt tot de groep gerekend te worden, die zich man mochten noemen. De tijd was rijp. Samen zouden we onze fietsen verbranden, en de as als aandenken bewaren aan de barre tijden die we moesten doorstaan op die vervloekte tweewielers. Wij zijn berbers! Op een gegeven moment is het gewoon een schande om als man te fietsen. De tijd is gekomen om een autostuur in je handen te voelen.”Ik wil een auto, mijn benen zijn kapot door het fietsen”, formuleerde een poëtische, op dat moment stonede vriend van mij het ooit.
Met zwakke benen, die zijn doordrongen met angst en gekunstelde zelfbeheersing, liep mijn lichaam richting de leeg uitziende brievenbus. Ben ervan overtuigd dat de lege aanblik van de brievenbus te wijten is aan skatende kwajongens die mij mijn geluk niet gunnen. De volgende skater die langskomt wippen gaat met twee halve skateboarden huiswaarts.
Het schooljaar is alweer een tijdje bezig. Tijdens deze periode van bezinning en rust keek ik gisteren naar de ‘Marokko home-video’. Ondanks de kille donkere avond kreeg ik een warm gevoel van binnen. Het moment waarop ik mijn dierbare oma de nieuwste danstechnieken bij probeer te brengen, met Will Smith op de achtergrond, zit voor eeuwig gegrift in mijn geheugen. En dan noemen ze ons ouderwets. Een terugblik.
