Valentijnsdag

Met zwakke benen, die zijn doordrongen met angst en gekunstelde zelfbeheersing, liep mijn lichaam richting de leeg uitziende brievenbus. Ben ervan overtuigd dat de lege aanblik van de brievenbus te wijten is aan skatende kwajongens die mij mijn geluk niet gunnen. De volgende skater die langskomt wippen gaat met twee halve skateboarden huiswaarts. Elke moment wordt aangegrepen om een kaart naar elkaar te sturen. Compenserend voor het feit dat de Nederlanders, door de overheersende nuchterheid, weinig gepassioneerd zijn in relaties is het ‘de kaart’ die de uitkomst biedt om de niet geuite liefdesbetuigingen hun weg de laten vinden naar de wederhelft. Half verdronken wachtend op mijn geliefde neef, die mij een rit naar huis gunde, kwam het besef dat elkaar kaartjes sturen een plaats verdiend in de integratie cursus. De auto, meer lijkend op een gedegradeerde brandweerauto, was bezaaid met kaarten van zijn geliefde Callista. Tientallen kaarten lagen, als rozeblaadjes verspreid in de lovemobile. “Lieve schatje, ik hou zoveel van jou. Jij bent degene van wie ik het meest hou van de hele wereld.” Het deed me denken aan een uitgekotste zin van een derderangs acteur in een C-film uit Polen, geregisseerd door een dronken, afkickende regisseur uit de balkan. Vooral door het feit dat de schrijfster van deze kaartjes geen moment onbenut liet om haar liefde te betuigen door haar mond wijd open te zetten, en haar visie te vertellen op het feit dat hij haar deze ochtend geen knuffel heeft gegeven. Een verrekte spier is gauw het resultaat van een omhelzing van Callista. Minder moeite zou het kosten om een nijlpaard te omhelzen. De kaarten zijn een goedmakertje voor het ongemak.
Mijn moeder krijgt elke Kerst en Oud & nieuw een bak met kaarten van haar Nederlandse vriendinnen. Mijn allerliefste moeder is meer een praktisch persoon. Het geld dat gebruikt wordt voor de postzegel en de kaart besteed ze liever aan meel en gist om daar een paar verse Marokkaanse broden van te bakken om deze aan iedere voorbijganger te geven die haar pad kruist. Mijn allerliefste moeder heeft ook een volkstuintje. Elke zondag trekt ze haar modderlaarzen aan om met liefde haar tuintje te verzorgen. Als ze weer terug is komt ze met een hele doos groenten en bloemen vermoeid maar voldaan thuis. Vervolgens verdeeld ze het in porties en gaat naar alle buren toe of ze ook een beetje willen. Vreemd kijken ze haar aan. Tenminste de nieuwe buren. “Misschien dat ze jihad strijders ronselt, met behulp van gratis groente en bloemen”….vroegen ze zich binnenshoofds af. Al gauw vragen de buren zich af wanneer het lieve dametje weer langskomt om hun niet alleen de doos te geven, maar ook om haar aanwezigheid. Altijd goedlachs. Stralend als de zon, verwarmd ze een ieders hart.
Tijdens mijn middelbare school periode krijg ik zoveel zoveel kaarten dat ik besloot om mijn klasgenoten ook een kaart te geven. Ik kocht drie setjes. Je had een armoedzalig, lelijk setje met een sobere eik op de voorkant. Deze kaarten schonk ik aan de lelijke meisjes. De andere setjes waren voor de rest van de klasgenoten. Kleine Petertje, een van mijn klasgenoten, had altijd een setje kaarten bij zich. Als hij een kaart kreeg, pakte hij een kaart en gaf er gelijk een terug.
Het schrijven van kaarten en briefjes was een pijnlijke aangelegenheid. 5 December. Ieder kind kreeg een surprise met een gedichtje. Voor mij was het de perfecte gelegenheid om degene wiens ik had getrokken te trakteren op een rijmende verrassing. In gedichtenvorm schreef ik gedichtjes die mijn klasgenoot tot in de tenen afbrandde. De juf reageerde geschokt als het gedichtje hardop werd opgelezen. Als een raket grepen haar handen naar het blaadje om deze richting de prullenbak te gooien. Met tranen in mijn ogen zag ik mijn harde werk geminimaliseerd worden tot afval. Het duurde een aantal dagen om de kracht bij elkaar te zoeken om een pen te pakken.
Het hele kaarten gebeuren is niet aan mij besteed. Geef elkaar een dikke zoen of een zelf gebakken taart. Dat maakt het een stuk persoonlijker, en hierdoor kunnen we samen tot een liefdevol hoogtepunt komen.