Ikea is stom

De telefoon ging. ‘Jaaa?’ zei ik lichtelijk geïrriteerd, zo op mijn vrije vrijdagochtend.
‘Waar blijf je nou?’ vroeg vriendin J.
‘Waar blijf ik?’ vroeg ik met gefronste wenkbrauwen, ook al ziet degene die aan de telefoon hangt niet dat je ze fronst.
‘Ja dat vraag ik aan je, waar blijf je?’ herhaalde J. haar vraag.
Ik keek op de klok. Shit hee, 11 uur.
‘Ow euh, oeps.’ Zei ik, zoals ik dat wel vaker zei als ik de tijd was vergeten.
‘Oeps, oeps’ herhaalde ik. ‘Oéééééépsss. Ik kom eraan.’ Een half uurtje laten liepen we naar binnen bij Ikea. Ik zuchtte.
‘Jezus, wat is het druk.’
‘Dat is altijd zo op vrijdag bij Ikea’ antwoordde vriendin J. die de Ikea van voor naar achter en van onder tot boven kende.
‘We gaan boven langs alle kamers en dan kunnen we daarna naar beneden.’ Stelde J. voor.
‘Okidoki’ zei ik met weinig zin in mijn stem. Maar zo dat vriendin J. het niet hoorde.

Tijdens onze wandelroute werd ik chagerijnig van de drukte.
‘Is het gratis op vrijdag ofzo?’ vroeg ik vriendin J. die dus totaal geen last had van chagerijnig zijn.
‘Ik zoek die lamp, maar dan met blauw.’ Zei J. geconcentreerd. Die blik in haar ogen vond ik maar vreemd.
Een soort jachtinstinct, wat ik met schoenen heb.
Een vrouw met buggy reed me op de hielen.
‘ Pardon.’
‘Auw kutwijf, dat doet echt fokking zeer!!’ Schoot door mijn hoofd. In werkelijkheid haalde ik diep adem en zei niets.

‘Zullen we anders even wat gaan eten?’ stelde vriendin J. voor.
‘Nou om eerlijk te zijn…’
‘Kom’ mijn hand werd hardhandig vastgegrepen en richting lopend buffet getrokken.
‘Ik neem Zweedse gehaktballetjes, die zijn echt heel lekker’ wist vriendin J.
‘Ik ga wel voor tomatensoep.’ besloot ik.
Ik ben nogal van wat de boer niet kent dat vreet ‘ie niet. Dan weet je tenminste wat je naar binnen schuift.

De wachtrij was ellenlang en overal lagen jankende kinderen in kinderwagens en buggy’s.
‘Hoe kan je dit leuk vinden?’ vroeg ik.
‘Stomme vraag’ antwoordde J. stug.
Eigenlijk wist ik het ook. Dus ik zweeg en haalde mijn schouders op.
Wat J. met Ikea heeft, heb ik met schoenenwinkels. En H&M.
Na ruim een half uur braaf met het dienblad in ons handen te hebben gestaan konden we afrekenen. De warme damp die eerst boven mijn tomatensoep hing was zo goed als verdwenen.
Zoekend naar een zitplaats baanden we ons een weg door het overvolle restaurant. Na 3 rondjes hadden we nog steeds niks. (Ook geen sta-plaats).

Hevig rondkijken stonden we te wachten met ons dienblad. Bij ons in de buurt vertrok een gezin. Eindelijk een plek. Mijn tomatensoep was lauw en m’n broodje was vanochtend gebakken. Dat proef je gewoon, men.
Terwijl het restaurant steeds voller werd wilden Cheryl, Dennis, Boris, Miranda, Jennifer, Dirk, Paul, Kees, Wendy, Sam en Leonie opgehaald worden uit Smaland. En Vera van 5 was haar ouders kwijt.
Ik rolde met mijn ogen.
‘Wat ben je aan het klagen vandaag’ zei J.
Ik keek haar streng aan en trok mijn wenkbrauw op. Ophouden betekent dat. En J. weet dat dondersgoed en doet dat dan ook braaf.
Zwijgend lichtten wij onze luie kont van de Ikea stoel.
‘ Zullen we nog even…’
‘ Kom’ zei ik.
Net zo hardhandig greep ik vriendin J. vast en sleepte haar én mijzelf naar de uitgang. Ikea is stom. Bah.