Vergeef me de sluikreclame voor dit merkwaardig verhaal.

Nog niet zo lang geleden stond ik geduldig aan te schuiven bij een drukke kassa in de Aldi waar de eigen koopwaar via de kluwende handen van de kassierster geregistreerd werd. “Eenenvijftig euro en twaalf cent” melde deze op een vlakke emotieloze toon terwijl ik het laatste product in mijn winkelkarretje wierp. Gedwee nam ik mijn geldbeugel en koos eerst het briefje van vijftig euro om dan vervolgens in het zijvakje naar die één euro en twaalf cent te scharrelen. Bij die beweging loste ik even de vijftig euro die dan maar op de grond dwarrelde. Ik zocht verder naar het kleingeld, vond ook de gepaste munt en wilde dan de vijftig euro van de grond oprapen maar, die was er niet! Begin van de misère!

De heer achter mij, met kleuter aan de hand, die ik nu wel heer noem om hier niet van om het even welke vorm van discriminatie of vooroordeel beschuldigt te worden, keek dromerig in de verte alsof er niets gebeurd was. Doch vertelde zijn lichaamstaal, naast het feit dat het een boom van een vent was, me dat hij er meer van wist. Toen ik voorzichtig steun zocht bij de kassierster vertelde deze me dat ze niets gezien had, dat er nog mensen stonden te wachten en dat ik maar beter moest opletten.
Een opmerking in de zin van “U geeft uwe kleinen al direct een schoon voorbeeld wat opvoeding betreft,” verhoogde de gespannen sfeer.

Natuurlijk voelde ik op dit moment al wat kokend bloed maar de omstandigheden zaten me totaal tegen. Van één ding was ik zeker, men had me hier, om het eens met een Vlaamse uitdrukking te onderlijnen, “bij mijn pietje.”
Daar ik wist dat ik even tevoren 300 € afgehaald had kon ik enerzijds nogmaals 50 € opdiepen maar kreeg ik anderzijds de bevestiging dat er hier wel degelijk 50 € verdwenen was. Nogmaals keek ik en zag ik nu zelfs een blik van euforie bij, laten we onze vriend met kind maar verder Jos noemen.

Met trillende handen stuurde ik mijn karretje richting uitgang en probeerde kalm te blijven na deze bizarre vorm van mishandeling. De buitenlucht en het deponeren van de koopwaar in de auto deed me deugd. Daar moest toch een oplossing voor komen?
Ik besloot Jos, die op zijn beurd beladen met een doos de winkel verliet, aan te spreken en van de eventuele teruggekeerde kalmte gebruik te maken om als volwassen mensen met elkaar om te gaan. Groot was mijn ontgoocheling toen, daar buiten, op weg naar zijn auto Jos zelfs beweerde dat hij mij nu pas voor het eerst zag en niet eens wist waarover ik het had. Andermaal steeg er een ingehouden woede in mijn kop. Er zat niets anders op dan gelaten naar de auto te gaan en met dit droeve verhaal huiswaardes te keren.

Wat nu volgt zou ik de dag te voor misschien wel kunnen gezien hebben in “Flikken Maastricht” maar speelde zich dus gewoon af op onze plaatselijke parking van de Aldi.

Jos zette zijn doos met koopwaar achter de auto neer om vervolgens naar de zijdeur te slenteren waar hij de kleuter veilig vast maakte in het voor hem bestemde zitje. Dit gaf me de kans om de doos met winkelwaar weg te graaien. Nog nooit heb ik zo rap gelopen richting eigen auto, nog nooit ben ik zo vlug ingestapt, nog nooit ben ik zo, in een ware rodeostijl van een parking weggescheurd.
Toen ik vanaf mijn parkeerplaats op weg naar de vrijheid de wagen van Jos diende te passeren had ik al voldoende agressieve snelheid die hem deed besluiten niet voor mijn auto te springen. Gelukkig maar, wat ik nu gedaan had was al erg genoeg.

Eens op de openbare weg was het voor mij hoofdzaak terug tot kalmte te komen na deze doorstane emoties. Dit duurde wel een tijdje, het is dan ook niet zo voor de hand liggend dat een eerder rustige man van in de zestig plots een laffe dief wordt. Alhoewel, er waren verzachtende omstandigheden lieten mijn stilaan tot rust komende hersens me weten.

Langzamerhand kwam ik bij het volgende probleem: Wat zit er in die doos die ik in mijn haast op de achterbank gesmeten had? Het vlugge hijgen en de te snelle hartslag, ja zelfs de vrij gekomen adrenaline, maakte plaats voor de logica. Deze maar ook nog andere vragen verdrongen de spanning van zoeven.
Hoe kom ik thuis met die vreemde spullen van Jos en wat doen we er mee als er voor ons totaal onbruikbare artikelen bij zijn. Ik moest zelfs even glimlachen bij de gedachte dat er ook wel een kartonnetje eieren zou kunnen bij zijn. En, wat doen we er mee als de inhoud de inzet van 50 € ruim overtreft? Dan is dit toch zeker pure diefstal!

Even dacht ik er aan te stoppen en controlerend orde op zaken te stellen maar besloot dan toch maar thuis vrouwlief in te lichten over dit doorstane avontuur en haar te verassen met de inhoud van deze geheimzinnige doos. Bijna met enige fierheid deponeerde ik ze even later op de keukentafel. Ook ik wist, daar ze aan de hand van de vier bovenflappen nog dicht was nog niet wat er in stak. De enige zekerheden waren, geen eieren en, verontrustend ligt.

Ik vertelde haar wat er allemaal gebeurd was en kreeg zoals gevreesd veel afkeuring voor dergelijk gedrag. Wat als Jos de kans gekregen heeft de nummerplaat te noteren? Wat te vertellen als straks de politie hier aan de deur stopt? Zou het opendoen van de doos de boel enigszins kunnen relativeren zodat we dan toch nog op een min of meer menselijke manier de dag konden doorkomen?

In de doos zaten vier pakjes zever. Ja, “zever in pakjes,” de zever die ik hier zonet verteld heb.

Categorieën: Algemeen

Meralixe

Er is een smaak, gewoon, een manier van het door het leven gaan, die zo verschillend is van mens tot mens, dat we mogen besluiten dat het eigen gelijk niet bestaat en dat respect voor de andere mening belangrijker is...

6 reacties

LouisP · 11 mei 2012 op 12:09

Heel lang geleden hebt ge eens geschreven dat ge ’n verteller bent. Dat voel ik heel goed bij dit stukske. Vanaf de eerste tot de laatste zin hebt ge me. Alsof ge het tegen me verteld, tijdens een feestje of zo. Ik zie uw gezicht erbij. Goed bedacht!
Misschien iets te veel mooiwoordjes, maar dat is een detail.

BlogBoy · 11 mei 2012 op 13:15

Een mooi vertelstukje. Maar ik voelde de ontknoping al aankomen. Dit soort verhaaltjes circuleren al een tijdje..In Nederland altans.

Mien · 11 mei 2012 op 17:27

Nu valt munne franc.
Het was in de Colruyt zeker?
I love it, super(markt)verhaaltjes.

Mien Spart en Végét

pally · 11 mei 2012 op 17:55

Ik vond het spannend geschreven meralixe, en ik trapte er echt in.Paar rare zinnetjes, maar dat doet er niks aan af. Alleen jammer dat de moord die ik aan zag komen, niet plaats vond… 😉

groet van pally

sylvia1 · 11 mei 2012 op 18:38

Meralixe, ik heb (terug)gelezen dat je hoopt dat er meer gereageerd wordt op cx (ben ik met je eens), dus doe het hier ook. Ik was niet echt betoverd door het stukje, vond het denk ik van begin af aan al een hoog ‘zever’- gehalte hebben. Als ik dan aan dat prachtige verhaal over De Beer denk… Maar men mag niet altijd vergelijken. Omdat ik er tamelijk nuchter onder bleef vielen me ook de taalfouten extra op: melde moet meldde zijn, beschuldigt worden is met een d. Beurd is met een t en de ligte doos was licht.
Niet om te zeuren, maar om eerlijk te reageren.

Ontwikkeling · 12 mei 2012 op 17:33

Allé! Zever niet veur munne kop ;’)
(uitspraak van mijn grootmoeder die haar opvoeding in België genoot)

Ik vond hem grappig. Zat al op het puntje van mijne stoel voor al wat er in die doos zitten zou. Amai toch.
:hammer:

Geef een reactie

Avatar plaatshouder