Fietsen deed ze al een tijdje niet meer. Haar fiets werd de laatste jaren gebruikt als vervoermiddel voor boodschappen. Het kleine warenhuis in de buurt en de wekelijkse markt bleken nog net haalbaar voor Elza, de vrouw met de vier poezen, de vrouw die kwajongens ‘heks’ noemden. Vierentachtig was ze. Onbewust, als een sluipend gif had de ouderdom haar in een marginaliteit geduwd. De moderne wereld die haar omringde legde het af tegen de praktische eigenzinnigheid van haar denken. Ze werd anders dan anderen, excentriek, niet meer te volgen. Of toch, als je haar maar eventjes trachtte te begrijpen.
Vijftien jaar geleden keek ze nog naar twee TV tegelijk, de ene voor de eerste wedstrijden van opkomend talent Kim Clijsters, de andere voor een niet te missen soapserie. Toen had ze nog twee honden die getrouw elke beweging van hun baasje volgden. Ze had een kleine bloementuin, het eigen huisje werd in de lente waar nodig geschilderd.
Nee, echt praatziek en open voor relaties was ze toen ook al niet. Een zware voorgeschiedenis met zelfs een aansluitende gevangenisstraf hing als een donderwolk boven haar verdere leven. Ach, wat is recht? De mensen hadden haar ontgoocheld. Ze ondervond aan de lijve dat haar honden haar beste vrienden waren. Mensenschuw wil ik haar nu ook niet noemen maar ergens zijn dan toch de funderingen gelegd richting kluizenaarsbestaan.
Achter het huisje is een grasplein, háár grasplein horend bij háár huis. Jaja, financieel geen probleem hoor. Elza was rijk. Elders in het dorp had ze nog twee eigen huizen en daar bovenop kreeg ze elke maand een ferm weduwepensioen…
Geld genoeg dus om zelfs gebakken kippenboutjes bij de marktkramer en salami of hoofdvlees bij de slager te kopen en goed te zijn voor de dieren. Ik weet niet wanneer ze precies begonnen is met het voederen van de meeuwen…
Van op de daken rondom hielden schreeuwende meeuwen de boel in de gaten. Tot Elza kwam, tot Elza hen verwende. Eerst de meeuwen, vervolgens de kraaien en ‘s nachts de ratten. Ongeveer in die volgorde werd het graspleintje schoon gehouden. Elza genoot, haar poezen genoten mee, de buren protesteerden.
“Krijsende poepende meeuwen horen niet thuis in onze straat! Meeuwen horen thuis aan zee maar niet hier, dertig kilometers er vandaan! “
Wat een tumult in onze straat. Politie… een slotenmaker… een lijkwagen! Elza blijkt al twee dagen dood te zijn! Wie heeft haar voor het laatst levend gezien? De meeuwen?
11 reacties
StreekSteek · 13 augustus 2016 op 13:29
Vakkundig gemaakte sfeerimpressie; van afstand en toch betrokken.
NicoleS · 13 augustus 2016 op 13:33
Wat mooi! Helemaal in mijn straatje verteld. ?
Mien · 13 augustus 2016 op 15:10
De beste verhalen liggen vaak op straat. Mooi geobserveerd en opgetekend Meralixe.
Ferrara · 13 augustus 2016 op 17:14
Hella’s schrijfveer van gisteren. ‘Omringd door meeuwen’
Indrukwekkend schrijven. Een bloemetje dus.
Snarf · 13 augustus 2016 op 18:33
Dit zijn de columns waar ik van houd. Mooi beschreven, Meralixe.
Esther Suzanna · 13 augustus 2016 op 18:44
Mooi stukje Meralixe 🙂
Interessante vrouw trouwens. Ik zou méér van haar willen weten.
Meralixe · 13 augustus 2016 op 19:04
Ach, mijn dank voor al die bloemen…
In tegenstelling met het vorige verhaal waar rond een klein ‘erwtje’ (vrouw in verwachting) de rest er werd bij gefantaseerd had ik het nu gemakkelijker. Elza, weliswaar dan toch niet haar echte naam, woont echt in mijn straat. Alles is waar… Enige leugen om het verhaal dan toch wat gewicht en drama te geven… ze leeft nog… 😮
En Ferrara, waar kan ik Hella’s schrijven terug vinden?
Ferrara · 13 augustus 2016 op 19:54
Ik geef je de link naar haar site daar vind je, onder inspiratie, de dagelijkse schrijfveren waar je over zou kunnen schrijven.
http://heldenreis.nl/
Ik zie in het café dat Mien er nog steeds gebruik van maakt.
Ik ook op mijn eigen blog.
Bhakje · 14 augustus 2016 op 15:04
Mooi geschreven Meralixe, over een onderwerp dat me aan het hart gaat. Mensen zijn, vooral als ze niet meelopen in de conformiteit die de maatschappij oplegt, outcasts, ze leven alleen, ze sterven alleen. Iedereen ziet wel wat ze niet bevalt, maar zien te weinig om op te merken dat iemand opeens dood is. Oordelen boven delen. Een voorbeeld dat de samenleving niet meer bestaat, en een maatschappij is geworden.
Meralixe · 14 augustus 2016 op 18:50
Hm, Bhakje… Mijn schrijven gaat ondanks het hoge waarheidsgehalte uiteraard uit van uit het eigen denken.
Ik ben nog bijlange niet uitverteld over mijn straat. Momenteel werk ik aan een volgende column die waarschijnlijk zal bestaan uit een deel één en een deel twee.
Ik heb ondertussen ook eens de kans gekregen om kennis te maken met je blog. Ik heb veel, zeeeeer veel respect voor een dergelijke manier van leven die haaks op wat ons allen wordt voorgehouden vele oplossingen in de kijker zet. Let ook maar eens op mijn volgende column (Decadentie) die ook op een bijzondere manier de westerse wereld terecht wijst.
Groetjes uit Vlaanderen!!!
Bhakje · 14 augustus 2016 op 20:38
Ik zie met belangstelling uit naar de volgende huisnummers. 😀
Groetjes vanaf de Poesta.