In mijn straat; huisnummer 19

Ik woon er al meer dan twintig jaar. Het is geen mooie straat, een typisch Vlaamse straat waar een Vlaams beleid haar sporen heeft nagelaten. De hobbelige brede weg zonder duidelijk afgelijnde parkeerplaatsen staat daar waar het kan vol auto’s. Er zijn wel voetpaden maar die verkeren in een erbarmelijke staat. Dit alles heeft veel, zo niet alles te maken met een lege gemeentekas.
Het andere, de wanorde wat de behuizing betreft, daar heeft de overheid ook schuld aan. Nu staat een ‘landelijk’ huis, ons landelijk huis, naast een nieuw neer gepote appartementenblok van drie hoog. Aan de andere kant staan garageboxen anno 1980 te verkommeren. Die wachten op de dood van een rijke dame uit Gent zodat erfgenamen ook daar plaats kunnen maken voor duplexwoningen of iets dergelijks. Alles verloopt kriskras door elkaar. De bouwwoede drijft het laatste stukje groen weg. Er zit geen enkele orde in de keuze van bouwmaterialen of een eventuele bouwstijl. Elk project krijgt, vaak via politieke krachten, de goedkeuring. Het is een totale chaos met maar één duidelijke gemeenschappelijke noemer; geldgewin.

Onze straat loopt evenwijdig met de hoofdstraat van het dorp. De huizen aldaar worden stuk voor stuk afgebroken en vervangen door vijf etages grote gedrochten. De wettelijk toegelaten uitbreiding van het woonoppervlak hangt als een zwaard van Damocles boven ons mooi huisje van nog geen veertig jaar oud. Precies negen meter, negen simpele meters ver van de buitenmuren er van ligt de toegelaten bouwlijn voor hun nieuwe creaties.

Ooo! De overheid is attent geweest hoor. Per appartement moet er ‘wettelijk’ één garage aanwezig zijn voor koning auto. Gevolg; elke bouwondernemer voldoet via een ondergrondse garage, met uitrit langs mijn straat, wél aan het voorschrift maar later vertikt de bewoner het zijn of haar auto ‘binnen’ te zetten. Die deponeert zijn of haar vehikel liever… in mijn straat… voor MIJN deur.

Dit alles heeft zo zijn gevolgen. Ons huis staat nu al onder druk door wat er is gebeurd en kan niet meer ontsnappen aan de wurgende greep van de op til zijnde veranderingen. Niemand wil dit huis, nu nog met een tuintje en een boompje, kopen om er te wonen. Afbreken en mee doen aan de bouwwoede van de omgeving is onze enige oplossing. Dit is ook ónze politiek geworden. Eigenzinnig tegenstribbelen en vechten tegen de bierkaai is geen optie.

Ach, het lijkt allemaal een beetje negatief maar we zijn er klaar voor hoor. Het huis staat wel op een fel begeerde plaats. Bouwheren met eurootjes in hun ogen zien er in hun verdere dromen al een viertal appartementen. Terzelfdertijd zijn wij op een leeftijd gekomen waarbij kleiner wonen in een goed te onderhouden gezellig appartement aantrekkelijker is dan een eventuele doorgedreven eigenzinnigheid tegenover deze mensen.

Hoe zei Johan Cruijff dat alweer? Elk nadeel heb zijn voordeel…