In mijn straat; huisnummer 20

Het is een klein appartement, nog maar enkele jaren nieuw. Zij, Elene, woont er nog geen twee jaar en zal binnenkort alweer verhuizen. Ondanks het feit dat ze een garage heeft staat haar kleine autootje steeds op ’t straat. Haar garage zit overvol met brol, bulkt van de prularia en meestal onnodige door de media aangeboden voorwerpen.
Gelukkig, daar ons dametje een vaste baan heeft in de grootstad komt er dan toch nu en dan enige parkeerruimte vrij. Vooral op woensdag ter gelegenheid van de wekelijkse marktdag komen extra plaatsen erg goed van pas.

Mevrouw leeft gescheiden van haar man. Het was van bij het begin een slecht huwelijk heeft ze me eens spontaan verteld. Eén keer heb ik hem gezien en enkel afgaande op het uiterlijke kan ik er me wel één en ander bij voorstellen. Kort samengevat, dat potje en dat dekseltje kon nooit passen.
Nooit? Van waar komt dan dat zoontje van vijf jaar oud?

Tja, alleen staande moeder dus. En, met een ADHD-zoontje dat nagenoeg al de negatieve trekjes van manlief dagdagelijks op de andere bewoners van huisnummer twintig los laat. Zelfs de kat is zijn getreiter beu. Ze ontloopt hem als de pest.

Papa is in geen mijlen in de omtrek te bespeuren. Bezoekrecht of bezoekplicht heeft hij grondig aan de spreekwoordelijke laars gelapt. Nee, over het financiële plaatje kan ik me niet ten volle uitspreken maar ik heb zo mijn vermoedens. Een kei het vel af doen lukt tegen beter weten in alsnog niet en bovendien, tot wie moet zij zich richten? Hij is al jaren als ’t ware van de aardbol verdwenen.

Kantoorwerk zou moeten aangeven dat er een geruststellende verstandelijke aanwezigheid is bij onze Elene maar daar heb ik wel mijn twijfels over. Nee hoor, dat ze er tot nu toe een zootje van gemaakt heeft wil ik haar niet ten volle in de schoenen schuiven. Haar man was een oen en liefde kan behoorlijk blind zijn. Het zoontje is er nu eenmaal en dat het financieel allemaal nog al krap verloopt heeft uiteraard veel te maken met de realistische omstandigheden.

En, en nu begeef ik me op een zeer gevaarlijk terrein, het bewust ongehuwd moederschap, de vrijheid waar menige vrouwen naar streven. Maar, mijn verhaal moet nu eenmaal verder…
Om de één of andere voor mij totaal duistere reden had ons buurtje naast een haperende wasmachine en reeds een zoontje uit haar eerste huwelijk nog steeds… een kinderwens. Dit krijg ik na al wat ze al heeft meegemaakt niet geplaatst.
En de manier waarop?
Een vaste relatie, daar had ze na het eerste avontuur totaal geen zin in. Zwijg haar van de mannen!
Via de medische weg naar de spermabank was duur en zat vol lastige vragen van buitenstaanders.
Grasduinen in de eigen kennissenkring was om meerdere redenen ook geen optie.
Bleef over, de wel zeer korte date, direct aangevuld met een one night standje.
Wat een rare denkpiste maar wel perfect haalbaar binnen een modern denkende Westerse samenleving. De tweede keer was het raak vertelde ze mij zelfs met enige fierheid. Ik kreeg de filter van haar wasmachine maar moeilijk gekuist, zo overweldigend relax vertelde ze het allemaal. Er zat zelfs een erotisch kantje aan haar openheid. Zo ’n verhaal tegen een man alleen in huis, nu ja, in de garage…

Dom wicht!

Nee hoor, we gaan niet de kant op van voor of tegen het bewust ongehuwd moederschap. Ik blijf enkel bij haar, bij Elene en de zorgen waarop ze door deze egoïstische daad afstevent.
Om te beginnen ontzegt ze reeds van bij de aanvang haar toekomstig kind een vader maar verder is het ook nog maar de vraag hoe ze dit alles financieel praktisch en emotioneel zal rond krijgen. En, hier al weigert ze het kind binnen een veeleisende samenleving elementen die een grote rol kunnen spelen voor de toekomst. Wat als hij in een later stadium zelfs haatgevoelens voelt voor het feit dat hij op deze manier en in dergelijke omstandigheden op deze boze wereld is gezet?
Nu, nu al kan ik al duidelijk zien dat haar eerste zoontje één en ander tekort komt. Van degelijk opvoeden heeft Elene niet veel kaas gegeten. Wat als er daar nog een tweede zoontje bij komt?

Ja, het is een ‘hij.’ Geen meisje. Was dit al de eerste ontgoocheling die ik in haar ogen las toen ze me het fotootje toonde van de vier maanden oude foetus?

Verbouwereerd kwam ik thuis. Ik was er kapot van. Enige troost, haar wasmachine draaide weer perfect.