Ik schrijf hier wel huisnummer 23 maar dat is niet helemaal juist. Het verhaal van Werner is ouder, dateert uit een tijd toen huisnummer 23 nog niet bestond. Toen stonden er garageboxen horend bij de huizen van de voorkant, de hoofdstraat van mijn dorp.
Nu, nu ja, ook al een tiental jaren geleden, heeft een bouwondernemer gans het boeltje met de grond gelijk gemaakt en er nadat hij er ook nog een enorme put had gegraven voor de ondergrondse garages, ‘vooraan’ vijf hoog en ‘achteraan’ drie hoog veel te veel woongelegenheden neergepoot. Voor wie het niet zo goed kan volgen, ‘achteraan’ is dus MIJN straat.
Ach, die put… toen er via een grote monsterlijke machine stalen platen in de grond getrild werden vielen bij ons in huis de kaders van de muren en kwam er een grote barst in de zijgevel van het huisje van Elza, het oude vrouwtje van huisnummer 14. Eigenaardig, de aannemer had plots voldoende bewijs dat die scheur er reeds was maar kom, we wijken af, terug naar Werner.

Eén van de toenmalige garageboxen werd gebruikt door Werner, een jonge gast van een jaar of dertig die vooraan een appartement huurde. Nu krijgt hij toegang tot mijn verhalenbundeltje over mijn straat waar alles start met een merkwaardig gegeven: Elke dag, elke dag werd zijn auto keurig gewassen.
Ach, ieder zijn meug maar toen ik bemerkte dat hij dit bij momenten twee keer op één dag deed begon ik toch de wenkbrauwen te fronzen. De tandenborstel die hij gebruikte om de wielvelgen tot in de perfectie op te poetsen bracht me nog dichter bij de gedachte dat één en ander NIET verliep zoals de doorsnee bewoner van onze planeet Aarde denkt en handelt.

Ik kende Werner wel al langer, of liever, ik kende zijn vroegere jeugdvriendin. Die zag de reeds van in de kindertijd begonnen relatie niet zitten en rukte zich met behulp van een ander vriendje vrij uit de beklemming. Tuurlijk zijn het dan steeds twee verschillende klokken die luiden. Daar waar de ene geneigd is om bijvoorbeeld in dit geval te beweren dat Werner oersaai was, beweerde hij dat zij hem onomstotelijk bedrogen had. Groot probleem, zijn liefde voor haar bleek danig groot te zijn zodat er zelfs na al die jaren nog geen plaats was voor iemand anders.

Nochtans was Werner geen onaardige jongen. Zachtaardig, een beetje gereserveerd, dat wel. Uiterlijk groot, sterk, gespierd zelfs. En, liefhebber van een sportief ogende auto.
Hier had één en ander misschien wel te maken met zijn werk om den brode. Als ploegenarbeider in een groot bedrijf zorgde hij er voor dat er wielen onder de wagens stonden die de fabriek in grote getale verlieten.
Eentonig werk? Eens vertelde hij me dat hij liefst de wielen onder blauwe auto’s steekt. Dan vraagt een mens zich toch af waarom. Zo maar, daarom.

Waarom kuist en poetst een man van dertig twee keer daags zijn auto? En, waarom kregen we op een dag dat verschrikkelijke nieuws dat hij zich te pletter gereden had tegen een geparkeerde vrachtwagen? Geen remsporen. Hoe is het zo ver kunnen komen. Hoe ver kan een mens eenzaam zijn tussen de mensen, ook in mijn straat.

O ja, ik heb meerdere keren een gesprekje met Werner gehad hoor maar ik gebruikte zijn onlogisch gedrag misschien wel om het eigen leventje op te tutten in de zin van kijk eens naar mij, ik die alles onder controle heb. En ja, ergens voel ik me een beetje schuldig daar er van een echt luisterend oor geen sprake was. Hoe zou het anders komen dat ik meer dan tien jaar na data nog perfect de paar vierkante meters kan aanduiden waar hij al die keren zijn auto stond te wassen en te poetsen?

Categorieën: Algemeen

Meralixe

Er is een smaak, gewoon, een manier van het door het leven gaan, die zo verschillend is van mens tot mens, dat we mogen besluiten dat het eigen gelijk niet bestaat en dat respect voor de andere mening belangrijker is...

8 reacties

Mien · 10 september 2016 op 16:01

Van mij mag je het hele dorp uitlichten. Intense verhalen die niet als zodanig ogen, maar wel zo voelen. Knap geschreven. Vraagje. Gaat dit werk behoren tot jouw autobiografisch schrijven / boek, waar je laatst van sprak hier op ColumnX?

NicoleS · 10 september 2016 op 17:21

De straat van Meralixe, mooie titel Mien. Mooi boek wordt dat vast.

StreekSteek · 11 september 2016 op 10:14

Dit is Brecht en Fassbinder in de Vlaams decor. Prachtig!

Spencer · 11 september 2016 op 10:55

Mooi neergezet.

Antonia · 11 september 2016 op 12:13

Schitterend verhaal, in een adem uitgelezen! Het maakt me ook nieuwsgierig naar wat een doorsnee Aardbewoner denkt en doet. Dank je wel voor je mooie verhaal. Antonia.

Esther Suzanna · 12 september 2016 op 13:39

Mooi teruggebracht naar zelfreflectie.

Meralixe · 12 september 2016 op 16:57

Allen dank voor het reageren.
Nee Mien, mijn autobiografie heeft daar niets mee te maken.
Die IS grotendeels geschreven maar achteraf gezien niet zó geschikt voor Column x? (denk ik) Meer zelfs, daar ik na een diep schrijven over het verleden in het heden terecht kwam kon ik niet meer door gaan op de zelfde elan wegens te kwetsbaar. Ik stelde me gewoonweg de vraag waarom al dat diepgraven wel nodig was en ben dan maar gestopt.
De aandachtige lezer zal wel het teken (1) opgemerkt hebben. Ja, er is een (2) en ja, het werken onder noemer ‘in mijn straat’ stelt me in de gelegenheid tal van halve waarheden tot één belevenis te brengen. 🙂

Ferrara · 12 september 2016 op 18:11

Sorry voor de late reactie, maar deze serie laat mij met andere ogen naar mijn straat kijken en dan bedoel ik niet de jongelui die het zo te zien (is dat zo?) wel goed gaat.
Je hebt Werner mooi neergezet.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder