In Nederland Door Omstandigheden. Deel 4

De jaren ’60 van mijn jeugd, waarvan iktoen nog geen besef heb wat me te wachten staat.

Op een zondagochtend werd ik gewekt door mijn moeder om me ‘netjes te kleden’ om mee te gaan naar de kerk. Kerk?
De dominee sprak een taal dat ik niet begreep of wilde begrijpen omdat mijn gedachten bij andere zaken had. Zo’n man in zwarte kleding die alle kerkgangers een hand gaf bij de ingang en later ook nog bij het verlaten van de hal. Een hal dat tijdelijk was ingericht als kerk met stoelen op rij. Stoelen die nu – anno 2023- worden aangeboden als ‘Vintage’, maar dat terzijde.

Ik sjokte achter mijn ouders en keek naar huizen waar mensen woonden in huizen dat we nu een volksbuurt noemen. Het was mooi weer en de mensen uit die huizen zaten buiten en keken naar onze familie en de anderen die voor mij onbekend waren.


Sjokken, slenteren en gekleed in een terlenka broek, een colbert met de door mij zelf geknipte split dat in de mode was. Ik huilde omdat ik dat colbert niet aan wilde doen en ‘voor gek ’te lopen. Schiet op, jij wilde een split nou dan loop je maar voor gek. Kijk, ze kijken naar je.

Later thuis gekomen verdween ik naar mijn kamer en de reisboeken met plaatjes werden mijn dromen om naar toe te willen gaan. Ik lig op bed en voelde de warmte van de wollen deken, het kapok matras en kussen. Zou het ook zo warm zijn in Bangkok van het plaatje met de gouden beelden?
Ik wist niets maar zou decennia later mijn droomreizen waar maken.

Naar buiten, even voetballen met Japie en andere jongens uit de buurt. ‘Kijk daar heb je hem. Jij moet keepen en 3 x een hoekschop is een penantie!’

Vanuit onze achtertuin klonk mijn naam klonk ‘kom nu naar binnen, we gaan eten Tante met haar man, waarvan ze de namen riep, gaan zo naar huis.
Op het grasveld waar ik een beetje lummelde schopte ik de bal aan mijn voet schopte verder weg.

Aan de eettafel zaten mijn 2 broers en de 2 kinderen van mijn tante en haar man. Oom Henk vertelde over zijn tijd in het jappenkamp.
Er klonk geschreeuw aan tafel. Oom Henk werd maar 46 jaar. Dood gegaan in een Rotterdams ziekenhuis. Was Oom Henk ziek?, vroeg ik. Nee, jongen dat begrijp je niet. Mijn nicht en nicht hielden hun kaken op elkaar, mijn 2 broers ook.

Op een nacht werd ik wakker, hoorde luide stemmen beneden ‘Nou dan ga je toch weg, ik red me wel met de 3 jongens’ De stem van mijn moeder klonk droevig en het huilen hield niet op. Ik ging met mijn hoofd onder het kussen liggen om het huilen van moeder niet te willen horen.

Ik huilde ook

Wordt vervolgd