Ergens in de jaren negentig van de vorige eeuw zijn we van een mooie stad in het westen van het land naar Apeldoorn verhuisd. Na een lange zoektocht hadden we een prachtig huis gevonden, in een prachtige omgeving, op een steenworp afstand van een prachtig bos en als je die steen de andere kant opgooit, dan komt die in het prachtige stadscentrum terecht. Ik zou haast zeggen: in woord prachtig! In het begin hadden we het nogal druk met het inrichten van ons stulpje en er was weinig tijd voor een praatje met deze of gene. Om toch wat onder de mensen te komen, sloten we ons aan bij een van de vele Apeldoornse bridgeverenigingen. Een beetje socializen kan geen kwaad, dachten wij in al onze onschuld.

Bridge is daarvoor een geschikte bezigheid. Je sjokt de hele avond van het ene naar het andere tafeltje, legt een kaartje en je keuvelt een eind weg met de mensen met wie je op dat moment toevallig aan dat tafeltje zit. Na drie uur is dat circus afgelopen en als het goed is wordt het geklets vervolgens aan de bar voortgezet, nu zonder dat hinderlijke gedoe met die kaarten erbij.

Bij onze bridgevereniging werkte dat echter anders. Er werd wel gekletst, dat wil zeggen, iedereen kwebbelde honderduit tegen iedereen, maar niemand sprak met ons.

Wij hebben al onze talige vermogens aangesproken: eerst probeerden we het door ons netjes voor te stellen met naam en voornaam, en we spraken keurig met twee woorden. Toen dat niet hielp, probeerden we het met een onschuldige kwinkslag, maar ook dat mocht niet baten. Ik heb me zelfs verlaagd tot grove beledigingen in de trend van “hé, ouwe seniele baas, ben je doof of zo?”, maar nooit kregen we enige reactie.

Ten einde raad besloten we over te stappen naar een andere vereniging. En een half jaar later, en een nieuwe pijnlijke ervaring rijker, naar weer een andere vereniging. Na onze derde overstap heb ik een andere deodorant genomen. Na de vijfde een andere aftershave, na de zevende een andere tandpasta, en op den duur ging ik de deur niet meer uit zonder geurvreters in mijn schoenen. Soms namen we kraaltjes en spiegeltjes mee maar al die tijd lukte het ons niet om enig contact te krijgen met de inboorlingen.

In wanhoop heb ik me bij de gemeente gemeld met het verzoek of we alsjeblieft deel mochten nemen aan de inburgeringscursus voor nieuwkomers. Ik moest een aanvraagformulier in drievoud invullen, zorgen voor zeven stempels uit het land van herkomst en ik moest een verklaring overleggen dat er geen open vlektyfus voorkomt in de familie tot in de zevende graad.

Daarna begon het wachten. En toen we al lang de hoop had laten varen dat we ooit nog eens zou inburgeren, en zeker allang vergeten waren dat we die cursus nog eens moesten volgen, toen kregen we een oproep en konden we starten, samen met nog 148 andere ongelukkigen.

Wij waren de enige Nederlanders op de cursus. De rest kwam uit Afghanistan, Irak, Sierra Leone en noem maar op. In heel Nederland valt ongeveer een kwart van alle deelnemers in zo’n inburgeringscursus af. Maar in Apeldoorn heeft men voor het experiment gekozen en het resultaat is dat hier slechts 3% de eindstreep niet haalt. Dat betekent dat er van de 150 mensen waarmee we gestart zijn, er 4,5 afgevallen zijn. Twee daarvan zijn bezweken aan de open vlektyfus, en die halve persoon is die ene gabber uit Somalië, die de ziekte van Pfeiffer kreeg en volgend jaar herexamen doet.

De overige twee afvallers zijn mijn vrouw en ik.
Er heeft nog een ambtenaar gebeld dat we niet meteen uitgezet worden omdat we mogelijkerwijs in aanmerking komen voor een of ander generaal of specifiek pardon. We moeten dan wel een verklaring ondertekenen dat we geen lid meer zullen worden van welke bridgevereniging dan ook en dat we nooit meer ongevraagd op eigen initiatief Apeldoorners in het wild aan zullen spreken.

Prachtig huis, prachtige omgeving, prachtig bos, echt prachtig, dat Apeldoorn.


10 reacties

pepe · 26 september 2004 op 09:26

Jullie zijn toch niet de tokkies? 😉

Lastig om in een nieuwe vreemde omgeving contact te krijgen.

Heel erg leuk geschreven, misschien eens schaken proberen? Suc6

Ma3anne · 26 september 2004 op 10:23

Even Apeldoorn bellen heeft dus geen zin, denk je?

Mup · 26 september 2004 op 13:10

Tja, wij gaan volgend jaar verhuizen, ben ik effe blij dat dat niet naar Apeldoorn is,

Groet Mup.

Mosje · 26 september 2004 op 14:47

Haha, prachtig verhaal.
Tja, Apeldoorn. Op mijn lijstje van foute plekken prijkt dit dorp op de tweede plaats. Almere staat nog steeds numero uno.

Bakema_NL · 26 september 2004 op 18:38

Ik ben er 1 x geweest, een bedrijfsfeest van de zaak waar mijn vrouw werkte, het bedrijf kwam uit Apeldoorn oorspronkelijk. En ik moet zeggen, gezellige, erg vriendelijke mensen allemaal, maar goed dat is dus een bedrijf waar men elkaar min of meer kent. Na dat feest zijn we nog gaan stappen en dat kan in Apeldoorn prima, de plek met de meeste kroegen op de vierkante meter als ik me niet vergis, ongelooflijk zeg wat een kroegen en lekker ruim ook vaak. Daar hebben we ons ook prima vermaakt en ik herken dan ook niet het Apeldoorn waar jij het over hebt……..misschien was men bereid met ons te praten omdat we ook weer van plan waren weg te gaan ipv ons te vestigen. 😛

pepe · 26 september 2004 op 21:27

Mosje: Amsterdam zeker 3de en de rest wat met een A begint komt er achter aan 😉

melady · 26 september 2004 op 23:00

Prachtig geschreven!…

Het gehucht, de stad..het dorp…is bijzaak.

De boodschap in je verhaal.. (een diepgeworteld probleem van anno nu) die je met een kwinkslag neerzet….geweldig!

Melady 🙂

furron · 27 september 2004 op 00:05

Kan ik me helemaal voorstellen. Een Apeldoorner verwikt of beweegt niet namelijk. Heb zelf in de meest gruwelijke wijk gewoond: de Maten. Apeldoorners blijven wie ze zijn: bewoners van de Veluwe, eens woeste stuifzanden, nu voor de vorm met grove den beplant.
Ik wens je heel veel succes met het brengen van enige ontwikkelingshulp

ignatius · 27 september 2004 op 15:02

Wellicht een schrale troost. Dit geldt helaas niet alleen voor apeldoorn. Als je pak weg 15 jaar geleden een maastrichtenaar in het ‘hollands’ had aangesproken had men net gedaan of ze je niet kunnen verstaan. Tegen mijn vriendin is zelfs letterlijk gezegd dat ze moest teruggaan waar ze vandaan komt ipv ‘hun’ huizen te bewonen.
Leuk geschreven.

sally · 27 september 2004 op 17:29

Geweldig leuk geschreven.

Heb zelf nooit problemen gehad met contact maken.
Maar ben nog nooit in Apeldoorn geweest.
Kom maar bij ons wonen.
We zullen je met open armen ontvangen.

sterkte ermee!
Groeten Sally : :kiss:

Geef een reactie

Avatar plaatshouder