Indianenverhalen

Even dacht ik dat het een foto was van wat al te enthousiaste oranje supporters. Twee mannen geheel in het oranje en een man met een donkerder voorkomen bevonden zich in een bos of park. Ze keken omhoog en wilden iets duidelijk maken zo leek het. De twee oranje mannen hadden iets vastberadens, de donkerder man stond iets achter de twee oranjemannen en keek. Minder vastberaden weliswaar maar duidelijk betrokken. Even schoot door mijn hoofd dat het weleens na dronkenschap verdwaalde supporters zouden kunnen zijn die geconfronteerd werden met supporters van een tegenpartij. Kort na deze eerste indruk werd duidelijk dat het dit keer niets met het komende EK voetbal te maken had. Gelukkig maar. Het ging om een opname van een niet eerdere ontdekte indianenstam in het Amazonegebied. De foto was belangrijk als bewijs van leven in een gebied dat stap voor stap wordt platgewalst door enthousiaste houtkapbedrijven.

Deze houtkapbedrijven betwisten dat er mensen in het gebied wonen. Blijkbaar is de afwezigheid van mensen de legitimering om door te walsen. Walsen voor de hardhouten kozijnen, walsen voor de biobrandstof, walsen voor de veehouders en smakelijke hamburgers. Walsen maar.

Het oponthoud dat veroorzaakt wordt door de ontdekking van de indianenstam zal van korte duur zijn. Volgens de berichten waren ze nog niet eerder in aanraking met anderen geweest. Dat zal echter een kwestie van tijd zijn. Want zoiets moois, zoiets ongerepts. Dat willen we van dichtbij zien. Je kunt er op wachten. Stoere blanke mannen en vrouwen zullen, gedreven door koloniale, commerciële, religieuze, wetenschappelijke of hulpverleningsmotieven contact proberen te leggen. Bij dat contact worden vervolgens onvermijdelijk bacteriën en virussen overgebracht. Van de ondertussen betreurenswaardige stam sterft vervolgens de helft aan de mazelen, de andere helft wordt gevaccineerd door met spoed aangevoerde hulpverleners. Deze hulpverleners slaan hun tenten op, verblijven enige tijd in deze paradijselijke omgeving en vertellen elkaar hoe zonde het is dat het zo gelopen is. Steun ontlenen zij aan het feit dat zij nog een aantal mensen hebben kunnen redden. Wetenschappers gaan vervolgens met deze overlevenden in gesprek. Ze brengen de taal en gewoontes van de indianenstam in kaart. Want de kennis mag niet verloren gaan. Een aantal van hen publiceert daarover. Een ander promoveert. Op menig verjaardag hebben zij een goed verhaal te vertellen. Vanuit een andere wetenschappelijke hoek worden ziektes en medicijnen van de nauwelijks meer bestaande indianenstam onderzocht. Men doet verrassende ontdekkingen. Ook op dat terrein volgen publicaties en promoties.

De cosmetische industrie koopt een aantal van de ontdekte bijzondere kruidensamenstellingen op; weet de werkzame bestanddelen te isoleren en in grote hoeveelheden te produceren en brengt ze onder de naam van de indianenstam op de markt. Het is commercieel een groot succes.

Over enkele jaren wordt de naam van de indianenstam nog slechts geassocieerd met het cosmetisch middel. De laatste indiaan ligt dan ondertussen verslaafd aan de alcohol in een portiek in Lima zijn roes uit te slapen.

Maar zo zal het niet gaan.

Toch?

Frank

30 mei 2008