Individu of massaproduct?

Graag denk ik een individu te zijn met zeer eigen reacties, meningen en gedrag. Dat geeft een soort van trots. Waarom kan ik niet uitleggen. Maar als ik met veel onbekende mensen tegelijk hetzelfde doe: wandelen in het bos, naar een tentoonstelling gaan of iets dergelijks dan voel ik een lichte teleurstelling. Ik wil het eigenlijk niet zien. Zelfs als ik het weet wil ik het niet zien. Geregeld word ik met mijn neus op de feiten gedrukt. In de file richting vakantiebestemming bijvoorbeeld of terug naar huis. Alle koppen lijken op elkaar, gapend, een boterham etend, uit een flesje drinkend, plassend bij een stopplaats. Wit heen, bruin terug. Net als ik. Een spiegel.

En dan het afgelopen weekend, kleindochter van tien die tijdens onze oppassessie zelfverzekerd beweert:
’Ik ben helderziend’.
‘Oh ja, zeg ik, laat eens zien?’
Ze pakt een papiertje en pen en vraagt echtgenoot in opavorm, een stuk gereedschap op te schrijven en een kleur. Ze kijkt werkelijk niet, zie ik. Knijpt haar ogen demonstratief stijf dicht.
‘Ik weet het, opa, je hebt ‘hamer’ en ‘rood’ opgeschreven’. Ik ben stomverbaasd, het is waar.
‘Nou jij oma’. Ik zorg dat ze helemaal niks kan zien en schrijf mijn twee woorden op.
Ze kijkt me even vorsend aan en glimlacht.
‘Jij hebt ’ blauw’ en ‘schroevendraaier’ opgeschreven ’.
Ik ben perplex, ze heeft echt niet kunnen kijken.’Hoe weet je dat nou, Isa?’
Ze glimlacht weer met een soort meewarige blik.’ Omdat bijna alle mensen eerst hamer en rood opschrijven en daarna schroevendraaier en blauw, oma’.

Alsof het er nog niet genoeg is ingewreven bel ik een paar dagen later oudste zoon, dat we een nieuw autootje besteld hebben. Uitgezocht bij een dealer in de buurt. Hij vraagt belangstellend welk type en merk en daarna:
‘Rijdt-ie lekker, ma?’
Ik slik even, ’We hebben er eigenlijk nog niet in gereden’, antwoord ik kleintjes.
‘Niet aan gedacht, wel even erin gezeten’. Ik verwacht ongelovig of honend gelach. Maar nee, veel erger. Het blijft een ogenblik stil aan de andere kant. Dan: ‘Ja, daar heb ik laatst iets over gelezen. Als mensen een spijkerbroek willen kopen dan passen ze er minstens drie aan en gaan ook nog in andere winkels kijken. Maar een auto kopen ze zomaar binnen een kwartier. Het is blijkbaar te abstract, zoiets groots. Kunnen ze niet bevatten. Dat schijnt echt heel vaak zo te gaan’.

Dat laatste doet me de das om. Ik ben dus een doodgewoon ordinair massaproduct. Zo van de lopende band gekomen, bah!