Inflatie

Vind je mijn borstkas groot? Tsja, het is niet dat die zaken mij erg veel kunnen schelen hoor, de oppervlakkigheid ervan! Maar er zijn wel eens mensen – nou ja, vrouwen dan – geweest die zeiden dat mijn borstkas groot was. Vonden ze mooi bij mijn gespierde armen. Nou vraag ik je. Waar mensen zich al niet mee bezig houden!? Anderen hebben ooit wel eens gemeld dat ze mijn ogen zo mooi vonden. Spiegel van de ziel he, ogen. Jij hebt ook van die mooie, sprekende ogen trouwens. Klopt natuurlijk ook wel, als je mijn vriendin bent moet je ook wel een goede ziel hebben, haha. Grapje hoor, maar dat snap je natuurlijk ook wel. Als je mij een beetje kent, weet je dat ik dat soort zaken nooit serieus bedoel, zo ben ik namelijk niet. Ach nee, dat weet jij wel, dat hoef ik jou niet te vertellen.

Ja, ja, ik heb het gelezen van de SP. Nou, ik stem al sinds jaar en dag niet. Weet je wat het is, politiek zegt mij niet zo verschrikkelijk veel, politiek is voor de kleinen van geest. Ik houd meer van de esthetische kant van het leven. Het is een hele kunst hoor, om het mooie te zien in deze maatschappij. Ik denk dat je daarvoor leed moet hebben gekend. Zoals ik.

Ja, mijn vader he? Ja, zoiets kun je niet uitleggen aan iemand die nooit zoiets heeft meegemaakt. Ik denk echter wel dat zoiets je vormt, je verlicht als het ware. Echt leed loutert. Pas als je écht leed gekend hebt, kun je ware empathie opbrengen en daar ontbreekt het veel mensen aan. Nee, jou niet hoor, zo bedoel ik het niet, ik denk dat jij mij prima begrijpt. Dat vind ik ook zo mooi aan jou, dat je mij begrijpt. Dat is niet aan veel mensen voorbehouden. Ach, de meeste mensen zijn alleen maar in zichzelf geïnteresseerd. Mensen zijn onverschillig nietwaar, onverschillig voor het leed van anderen. Soms vraag ik me wel af waar het naartoe moet met deze maatschappij. Ik vraag me ook wel eens af of ik de enige ben die ziet waar het fout gaat, dat het fout gaat. Daar ben je het niet mee eens? Geeft niet hoor, ik snap dat wel.

Ach ja meningen. Dit is het tijdperk van de mening he, iedereen moet er zo nodig een hebben en niemand die luistert. Zoals laatst nog, zat ik een hele verhandeling te geven over de onredelijkheid van de nieuwe lunchregeling, begint er zo iemand doorheen te blaten over het weekend, de oppervlakkigheid…

Wat zeg je? Ongelukkig? Jij bent ongelukkig? Komt dat door mij?