Inspiratieloos?

Tevergeefs kijk ik ernaar en zet ik hem weer aan
Tevergeefs kijk ik naar hoe mijn letters op mijn toetsenbord staan
Hopend op het moment dat zij vanzelf zinnen gaan vormen
Het liefst nog grappige of deze keer eens mooie woorden Terugblikkend op mijn korte carrière zie ik complimenten, zie ik kritiek
Structuurloze, ratelende columns, up-tempo als muziek
Jullie hoorden mijn gedicht met mooie stem erbij
De hogesnelheidstrein ging verder en reed bot voorbij
Simpele teksten, deed iedereen snappen wat ik bedoelde
Geen dure woorden, iedereen zag het, iedereen die het voelde

Maar nu komt er niets meer uit, ik kom met niets meer op de proppen
Maar nu heb ik zelfs geen stommiteit die ik weet op te kroppen
En toch pers ik er weer iets uit, onmogelijk kan ik stoppen
Alsof ik een marionet ben, je weet wel van die poppen
Alsof ik een voorzet krijg, die ik alleen maar hoef in te koppen
Alsof ik iedereen passeer en met mijn schijnbeweging doe foppen

Het laatste beetje inspiratie, knijp ik uit de ‘fles’
Misschien helpt het denken alleen al, aan die dichteres
De computer als mijn beste vriend, laat me nu zelfs in de steek
Om me heen is niemand te zien, alsof ik vrij ben in een werkweek
Slechts kijkend in de spiegel, maakt mij niet alleen
Alleen het spiegelbeeld vindt mij een fenomeen
Mijn krakende hersenen laten mijn buren zelfs klagen
Ik begrijp ze volkomen, ook ik kan het niet verdragen
De creativiteit ben ik waarschijnlijk verloren bij mijn laatste wc-bezoek
Gelukkig zit er nog een ‘hoofdstuk’ in mijn onderbroek
En kan ik toch naar behoren afsluiten
Dankzij mijn lieve rijmwoordenboek