Inspiratieloos

Soms voel je je als blogger geroepen iets te schrijven maar weet je gewoon even niet wát. Als een dorstige stem in de woestijn smeekt je weblog je om weer eens iets te typen, iets, wát dán ook, maar je weet gewoon echt even niks te bedenken. Echt helemaal niks. Inspiratieloos naar het scherm staren. Hee! Das ook een hobby. Maar algauw verveelt dat. Dus dan maar iets typen over geen inspiratie hebben ofzo. Het gevaar van het Droste-effect wordt zichtbaar, de term lucide droom komt in je op. Waarom? Geen idee. Algauw ontstaat de neiging te verzinken in inhoudsloze gedachtenvluchten die je langs een onbegaanbaar moeras van cirkelredeneringen voeren, maar de vrees om te ontdekken dat begin- en eindpunt elkaar in een symbiotische relatie zullen treffen lijkt allerminst ongegrond. Dus je zwijgt maar. En je staart naar het scherm. En begint uiteindelijk toch maar te typen.

Ik heb schrijvers wel eens over een writer’s block horen vertellen, maar vind het wat flauw om mezelf in dat jasje te gieten. Ik ben namelijk geen schrijver. Dus een writer’s block kan op mij onmogelijk van toepassing zijn. Het is overigens wel de reden waarom ik nooit – tegen alle vleiende adviezen van enkele lezers in – heb overwogen ‘werk’ te maken van het schrijven. Ik kan niet schrijven onder druk, met een gericht doel voor ogen, laat staan met een deadline. Je zal maar eens in een vak zitten waarin je op commando creatief moet zijn. Aaaargh! Gillend gek zou ik worden. Alsof je een komiek in de kroeg aanspreekt en zegt: “Joehoe! Zeg eens wat leuks!”.

Inmiddels twee alinea’s verder, en nog niets zinnigs op het scherm gekregen. Daar zit je dan. De vraag borrelt op hoe lang het zal duren voor de lezer van dit stuk zich daadwerkelijk bedonderd zal beginnen te voelen, omdat hij of zij nog altijd blijft doorlezen en de daadwerkelijke clou nog altijd niet in beeld is. Men wacht natuurlijk nog op een pakkende twist die de logica terugbrengt in het verhaal. Een geniale zin, die al het voorgaande plotsklaps begrijpelijk maakt, het zelfs in een intellectueel daglicht stelt, kippevel bezorgt voor de onvoorziene wending van het verhaal.

Maar mijn vrees is dat mij niets anders rest dan met de lezer mee te wachten… Ik ben benieuwd of dat zinnetje nog komt vandaag.