Internetkees

‘Zo, ik heb weer een nieuwe mail van Kees’. Mijn echtgenoot zijgt enthousiast naast zijn kop thee neer en gooit hem bijna om. ’En?’ vraag ik nieuwsgierig.
‘Nou, hij wil zijn geluidsinstallatie wel verkopen voor 40 euro. Voor niks toch? Ik koop hem maar compleet, dat is handig’. Ik knik – een half jaar geleden heeft onze oude versterker het begeven – ‘ Lijkt me prima!’ Meneer Pally is al twee dagen druk aan het golfsurfen met deze mysterieuze man die een tweedehands stereo-installatie aanbiedt op Internet. Het apparaat moet gaan dienen als tijdelijke oplossing tot we weer een echte nieuwe kopen. Tijdelijk duurt bij ons altijd heel lang. Dus het betreft een ernstige kwestie.
Formaat gevraagd, e-mail. Wordt nagemeten, antwoordmail. Leeftijd van het ding?
Weet hij niet meer, hij heet inmiddels Kees. Onze machine is ongeveer twintig jaar oud, wordt vanuit ons perscentrum teruggemaild.
Oh, typt Kees, de mijne is in elk geval jonger. Ik denk tien jaar. Moet hem kwijt, staat op zolder.
Nieuw bericht van hieruit: Komen halen? Het is niet zo erg ver weg.
Zo gaat het nog een poos heen en weer boven mijn hoofd in echtgenoot’s cockpit.

Handen wrijvend verschijnt hij ’s avonds aan het maal. Wat denk je? Kees komt morgenavond de spullen zelf brengen, alles wat hij kwijt wil en wij kunnen uitzoeken wat we willen hebben. Een complete stereoset. ’Geweldig,’ antwoord ik geïmponeerd. Het is even stil, voor ik zeg:
‘Doet hij het, die installatie’?
Hij kijkt me verbijsterd aan: ‘Dat heb ik niet gevraagd. Niet aan gedacht’.
De hap soep spuit terug in mijn bord en samen proesten we het uit. ’Nou ja, dat is toch ook niet zo belangrijk, kan ik nog hikkend uitbrengen, als we hem maar hebben’.

De maaltijd is nauwelijks doorgeslikt of de trap wordt genomen richting Kees-mail voor de hamvraag: Of hij nog werkt, het apparaat. ‘De laatste keer dat ik hem gebruikte deed hij het nog’, zegt onze Kees. Gevoel voor logica waar je stil van wordt.
Er is ook nog een equalizer bij, wat dat dan ook moge zijn. Kunnen we ook kopen, als we willen. Tot morgen. Voor alle zekerheid ons telefoonnummer doorgegeven.
De voorbereiding begint om onze nieuwe huisgenoot waardig te kunnen ontvangen. De oude stereotoren wordt wreed uit zijn vertrouwde hoek gerukt en het ontstane gat eerbiedig en grondig ontspinnewebd. Van de tuner, nog prima te verkopen volgens echtgenoot, maakt hij een artistieke foto voor ‘Marktplaats’. Zet hem glimmend gepoetst op een wit kastje met daaronder in het open vak een nonchalante stapel uit Frankrijk meegebrachte stenen. Ziet eruit als een primitieve open haard. Hopelijk wordt hij niet voor barbecue met verwarmd geluid aangezien.

Volgende avond: onder het eten gaat de telefoon.
Teleurgesteld meldt Meneer Pally even later dat Kees toch vanavond niet langs kan komen, hij belt nog wel. Het gapende gat naast de bank, als een gebit waar net twee kiezen uitgetrokken zijn, grijnst ons tegemoet. Wat wil jij bij de koffie, Kees? Probeer ik nog effe leuk te wezen. We verslikken ons weer bijna. Ik moet zeggen dat kopen via Internet veel levensvreugd geeft.

Een week later meldt Kees zich aan onze dijk in een donkerrode Jaquar. Met onder zijn arm de geluidstoren rent hij naar binnen. Mogen we hem even proberen? Nee, hij heeft haast . Is er een afstandbediening bij? Nee, dat kan niet bij dit apparaat. Ik loop even naar de keuken.
Twee minuten later rent een bezwete boze Kees met zijn spullen langs me heen naar buiten. En rijdt daarna met zo’n rot vaart achteruit, dat zijn bolide gelijk naar de garage moet. ’Hij was veel ouder’, zegt een beduusde, maar ook opgeluchte echtgenoot, ’anders had er wel afstandbediening opgezeten’.

Hilversum 4 brengt ons deze avond de vertrouwde klassieke muziek met extra ruis via de gettoblaster op de vloer.