It’s a kind of magic

Er zijn van die momenten waarop je derde wordt en toch wint. You don’t win silver, you lose gold telt op dat moment niet meer. De Belgische estafetteploeg op de 4×100 meter had vandaag zo een moment. Borlée, Mariën, Ouedraogo en Gevaert deden wat geen landgenoot hen op een wereldkampioenschap voordeed. Betoveren op een tartanbaan. Ook al haalden Mourhit en Van Dijck ook het WK-podium, het veroorzaakte geen euforie. Wat is het dat die vier juist doen wat andere landgenoten niet (meer) kunnen? Waarom zit je op de punt van de stoel en hoop je het voor elk van hen. Vier keer honderd meter hardlopen. Je kan het op zich bezwaarlijk idyllisch noemen. Het gaat hard en het doet zeer. In tweeënveertig punt vijfenzeventig zit het erop. Geen tactiek, geen gokken, niets geen inschatten. Vier keer zo hard het kan en vooral de wissels in het oog houden. Vier hartslagen overslaan op veertig seconden voor de kijker en telkens weer een oef-moment. Dan is zelfs tennis boeiender, als je het sec bekijkt. Toch had het deze middag ineens iets magisch. De eenvoud waarmee het gebeurde. Het haast on-Belgische vertrouwen in een degelijke afloop vooraf. Dat een medaille er wel in zat maar dat een goede prestatie nodig zou zijn en dat ze hun best zouden doen. Voor elkaar. Omdat ze met vier zouden winnen of met vier zouden verliezen. Om dan, in een nieuw Belgisch record, over de meet te lopen en te juichen, even op het scorebord te kijken, je weet maar nooit, en dan springen en in elkaars armen vallen en juichen. Omdat ze het samen hadden gedaan. Vuurwerk.

Een ploeg die in staat is om ambities waar te maken op het moment dat het moet gebeuren is sowieso iets uitzonderlijk. Zeker in een discipline waar wel eens meer een stok op het verkeerde moment de verkeerde richting is uitgegaan. De vier die het in Osaka deden voegden iets toe aan vier keer hard lopen, één baantje rond. Magie. Niemand weet hoe dat juist werkt.