Jaan – 14

3.3 DE BOLBLIKSEM

Het aanbod van haar ouders om thuis in haar eigen ver­trouwde, ouderlijke omgeving bij te komen, sloeg ze af. Ze wilde bij haar vrien­dinnen blijven die haar zo goed hadden bijgestaan in de periode dat ze compleet van de wereld weg was geweest. Ella’s ouders hadden ervoor gezorgd dat de schade aan de flat, een comple­et opgeblazen elektriciteitsvoorziening, weer hersteld was toen ze thuis kwam. Het duurde niet lang of het hele voorval was al bijna verdwenen uit de hoofden van Ella en haar vriendinnen.

De nazomer bracht nog meer hitte terwijl de atmosfeer zich geleidelijk begon op te maken voor de herfst. Op een dag diep in september brak de warmte, door een geweldig noodweer waarin de opgekropte hitte van de zomer zich in een keer leek te ontladen. Jojo en Pien waren bij Ella op bezoek en keken naar buiten vanaf de veilige bank midden in de kamer. Alleen Ella stond voor het raam en keek gefascineerd naar het specta­culaire natuurgeweld. Bij elke bliksemschicht sperde ze haar ogen verder open om er niets van te hoeven missen. Vroeger had ze bij een dergelijk onweer de gordijnen gesloten en gewacht tot het over was voor ze weer bij het raam naar buiten zou durven kijken. Jojo en Pien begrepen er niets van. Het voorval met de bolbliksem, een paar weken eerder, kwam hen weer helder voor de geest en daar stond het onfortuinlijke slachtoffer voor het raam haar vijand van toen nauwlettend gade te slaan. Donkerder en don­kerder werd het in de kamer. Alle lampen waren uit want Ella wilde dat zo. Jojo en Pien speelden halma terwijl Ella onbe­weeglijk voor het raam stond. ‘Kom toch bij ons zitten,’ zei Jojo terwijl ze haar ogen opsloeg naar Ella. Op dat moment verlichtte een enorme licht­flits de kamer. ‘Wij zijn….Ella, waar ben je?’ Toen was het weer donker. ‘Ik ben hier,’ zei Ella. ‘Bij het raam.’ Jojo keek nog eens goed en zag de ge­stalte van haar vriendin tegen het schemerlicht dat door het raam naar binnen kwam. Ze keek verbaasd. ‘Wat raar, ik zag je net niet staan.’ ‘Zeker ge­zichtsbedrog,’ meende Pien. ‘Ja, ik denk het ook,’ zei Jojo even later. Het onweerde op volle kracht. ‘Ik kom zo bij jullie,’ klonk de stem van Ella. De beide anderen keken op van het halmabord naar het raam waar de stem vandaan gekomen was. Ze keken in een helderwitte bliksem­flits die het hele raam verlichtte. Ze zagen alleen de donkere vormen van de bloempotten en de planten die er treurig bij­ stonden na de lange zomer. Ze zagen echter niet het silhouet van Ella dat ze daar eigenlijk verwacht hadden. Een tel later was het donker en Ella kwam vanaf het raam naar hen toe lopen. ‘Waar was je? We zagen je niet!’ vroeg nu Pien. ‘Ik heb daar de hele tijd gestaan,’ antwoordde Ella, ‘Begin jij ook al aan je ogen te twijfelen? Dat is…’ Haar woorden werden overbulderd door de laatste grote donderslag. Toen werd het stil. Alleen het geluid van de gestage regenval drong tot de drie vrien­dinnen door. Pien en Jojo gingen tegen elven. Ze werden harte­lijk uitgelaten door Ella maar ze namen een nog vaag maar duide­lijk aanwezig vreemd en onbehaaglijk gevoel mee naar hun kamers.