Jamais!

Omdat ik vlak voor de vakantie (2006)  een keer vergeten ben mijn horloge af te doen voor het douchen besluit het klokje in Frankrijk van verdere activiteit af te zien en ook al ziet Blanchefort tijd als een relatief iets; een nieuw horloge zal er toch moeten komen. In het naburige stadje is een markt waar ik er een koop voor vijf euro en het is niet echt een verrassing dat dit horloge het al na een paar dagen begeeft.

Leclerc is onze favoriete supermarkt in Frankrijk; iedere keer kijken we onze ogen weer uit wat daar allemaal te krijgen is. Er is ook een juwelier dus daar gaan we naar toe en we vinden een horloge dat er leuk uit ziet. Het is echter te groot en het meisje achter de toonbank zal een schakel verwijderen. Na talloze pogingen zonder resultaat (op een gegeven moment hamert ze willekeurig op het klokje) vraagt ze of we nog andere boodschappen te doen hebben. Dat is het geval dus dan doen we dat maar eerst; wellicht voelt zij zich dan wat minder ‘op de vingers’ gekeken.

Maar als we een uur later weer bij haar zijn geeft ze ruiterlijk toe dat het haar niet lukt en we besluiten naar een andere Leclerc te gaan. Daar vinden we een ander horloge dat beter bij me past en een vrouw achter de toonbank die zulk een elegante uitstraling heeft dat ik er stil van word. Opeens kan ik geen normale zinnen meer formuleren en het dichtklikken van het horloge lukt mij ook niet meer; de mooie vrouw moet daarbij helpen en La Dame vindt dat allemaal erg vermakelijk want Blanchefort is veranderd in een hulpeloos kind.

Ook dit horloge is te groot en de vrouw haalt vakkundig een schakel weg.

Terug in het huisje kom ik er achter dat ze vergeten is om de weggehaalde schakel in het tasje te doen en La Dame zegt: ”Dat heeft ze natuurlijk expres gedaan. Nu moet je terug gaan en kun je nog even van haar genieten!” Mijn antwoord is dat ik het ook heel erg naar vind om weer terug te gaan en ik beloof dat ik dan ook een cadeautje voor La Dame zal kopen om het leed te verzachten.

Met juwelen is het tè gevaarlijk om zo maar iets voor iemand te kopen dus uiteraard gaat La Dame de volgende dag mee terug naar Leclerc om de schakel op te halen en iets moois uit te zoeken. Ik weet niet meer wat mijn antwoord was op de vraag van de vrouw of we speciaal hiervoor waren teruggekomen. Ze vertelt dat ze (na ontdekking van de vergeten schakel) de hele winkel had afgelopen om ons alsnog te vinden.

Als Blanchefort ergens stil van kan worden is het wel zoiets.

Al met al heeft La Dame de Blanchefort vijf ringen aan verschillende vingers zitten dus we nemen er de tijd voor om een ring te kiezen die bij de andere ringen past; misschien moeten er wat verschuivingen plaats vinden.Meerdere keren heb ik tegen La Dame gezegd dat ze wellicht te veel ringen draagt en dat vertelt zij ook aan de vrouw achter de toonbank.

Wat er dan gebeurt is fenomenaal. Alle elegantie achterlatend wordt de uitdrukking van de vrouw zeer gedecideerd en onverbiddelijk en zij zegt met vuurspuwende ogen: ”Jamais! Een vrouw komt juist vingers te kort!”