Jarige

Mijn neefje bereikt dinsdag een prachtige leeftijd, hij wordt precies één jaar. Het zal deze zondag met een passende viering omlijst worden. Het mooie van zo’n eerste mijlpaal is dat ze het beste in de mens naar boven halen. Alle achteloze affectie, sluimerende liefde en vanzelfsprekende trots worden heel even manifest. In de vorm van geschreven woorden, te uitbundige cadeaus, veelzeggende kroelen en omhelzingen, veel lach en (soms ook een beetje) traan. Na zijn middagslaapje zal de slagroomtaart van bakker Voskamp met het allereerste kaarsje voor de jarige neergezet worden. Na een “lang zal hij leven” uit alle kelen, zullen de aanwezige genodigden hem aanmoedigen om met twee handen in de slagroom te graaien. En als hij het doet zullen de achs en ooohs, niet van de lucht zijn. Vijf camera’s klikken tegelijk. Tantes verdringen elkaar voor de beste foto van zijn slagroomtoet.

De ouders zullen zich voorts net staande houden in een enorme chaos van zingende opa’s, verwennende oma’s, aandachtvragende vrienden, suikertantes, te veel biertjes drinkende ooms en een mierennest van limonadeknoeiende, rondrennende en gillende meegekomen verwante kinderen. Gelukkig wordt er zon verwacht. In hun net opgeknapte tuin zullen ze aan de hartman-tafel de presentjes uitpakken samen met de kleine jarige. Alle gelukwensen stralend in ontvangst nemen en dan weer rennend de gasten voorzien van drankjes, taart en chips. Voor het kleine mannetje zal niet veel tijd zijn, maar dat geeft niks, want hij heeft Oma’s genoeg. Op schoot bij velen geniet hij van fles, hapje en alle aandacht. Hij zal kraaien naar Opa en lachen naar tante van ver. Zijn bezoek zal zich te goed doen aan lekkers, waar hij nog te klein voor is. Maar het zal hem niet deren.

Aan het eind van deze middag zullen Pa en Ma blijmoedig hun kind met inmiddels lege batterijtjes troosten, ruziënde nichtjes uit elkaar zetten, het nieuwe speelgoed beschermen tegen neefjes met sloopneigingen, ze zullen het cadeaupapier en lege koffiebekertjes gaan ruimen, hopend dat iedereen binnen niet al te lange tijd opsodemietert. “Dag hoor, fijn dat jullie geweest zijn, het was erg gezellig!, bedankt voor de cadeautjes!”

Het is een groots niet te vergeten spektakel, dat ik zelf twee maal mocht meemaken in eigen huis. En ik weet, dat ik zondag met een beetje weemoed hieraan terug zal denken. De één-jaar-feestjes werden respectievelijk ruim 9 en 5 jaar geleden gevierd. Om in de stemming te komen voor zondag, bekijk ik samen met mijn kinderen de foto’s van hun eerste vertederende viering van de geboortedag. De herinneringen worden op de kiekjes weer visueel. Een klein jongetje met bolle rode wangen en een snotneus in een schattig geel T-shirtje en een schetig ieniemini-meisje met staartjes, waar net de stiekjes in bleven zitten, in een puddingroze jurkje.

De kinderen vinden verhalen over “toen ik klein was” erg interessant en willen dus van alles over de foto’s weten. Ze grinniken om hun vader, die toen nog wat minder diepe inhammen had. Oma nog zonder rimpels, oom met een stomme bril, tante met een gekke jurk en mama met lang haar. De erosie van het leven is opeens weer duidelijk.

Op de foto’s staan ook een aantal mensen die nu niet meer bij ons zijn. Dat maakt me weemoedig, een beetje treurig, maar de kinderen zetten me al snel terug op aarde. Oh, kijk dat is die Opa, die altijd grapjes maakte! En dat is jou Oma, die is ook dood, hé Mam? Dromerig vraagt mijn dochter: “Kun je in de hemel ook trouwen?” “Dat zou fijn zijn hé, dan zijn ze tenminste samen” Glimlachend denk ik dat de eigenzinnigheid en felheid van beiden niet zo handig zou zijn in een huwelijk, maar in de hemel zou het misschien wel lukken. Wie weet zitten ze zondag wel hand in hand, samen op een wolk van het gekrioel in die tuin te genieten. Misschien zingen ze dan zachtjes mee: “Lang zal hij leven, lang zal hij leven, in de gloriaaaaah !!!”