Kent U de serie ‘Rozengeur en Wodka-lime’? Ik heb een DVD van deze Nederlandse dramaserie. Heel af en toe haal ik hem weer eens uit de kast en dan kijk ik een avondje naar Catharina, Donna, Finette, Babette en Robin. Het verhaal gaat over de levens van vier vriendinnen. Aan het einde van elke aflevering komen de dames samen, in een kroeg. Ze drinken wodka lime en bespreken de voorbije week.
Na de belevenissen van de afgelopen dagen, is het vandaag weer een ouderwetse saaie maandagochtend. De TV staat aan, voor een beetje stiltedoorbrekend muzikaal behang bij mijn opruimwerk. Zondagavond zijn we, een beetje te laat voor de kinderen, thuis gekomen. Vanochtend kostte het managen van de ochtendspits me daardoor duidelijk meer moeite, dan anders. De kinderen hadden na een paar leuke dagen, geen zin in zeurende leerkrachten.
Een klasgenoot van mijn zoon wil misschien naar de tweetalige VWO. Het lijkt me een pittige opleiding, maar wel één waar je later internatonaal mee aan de slag kunt. Zoon snapte het even niet: “Maar Mam, jij ergert je toch altijd aan al dat Engels?” “Ja lieverd, ik erger me aan onnodig Engels. Aan Engels in de reclame en Engels in het straatbeeld” Hij snapte het nog niet geheel en speciaal voor hem heb ik onderstaand verhaaltje geschreven na een heel gewone dag, in een heel gewone week.
Voor de school staan groepjes leerlingen. Anderen fietsen en brommeren er zwalkend in cirkels omheen. Het is één uur, middagpauze. Ik heb mijn auto in een te krappe garage bij het schoolgebouw gemanoeuvreerd en zoek nu de receptie. In de hal komen groepen leerlingen me tegemoet richting de uitgang. Op hun weg naar buiten praten en lachen ze luid. Ze lijken mij niet te zien. Ze doen geen stap opzij, dus doe ik dat maar. Bij de balie meld ik, dat ik een gastles kom geven. Het klinkt wel interessant en in gedachte laat ik het woord nog even nagalmen: Gastles.
Mijn neefje bereikt dinsdag een prachtige leeftijd, hij wordt precies één jaar. Het zal deze zondag met een passende viering omlijst worden. Het mooie van zo’n eerste mijlpaal is dat ze het beste in de mens naar boven halen. Alle achteloze affectie, sluimerende liefde en vanzelfsprekende trots worden heel even manifest. In de vorm van geschreven woorden, te uitbundige cadeaus, veelzeggende kroelen en omhelzingen, veel lach en (soms ook een beetje) traan.
Ik keek de deerlijk vervallen man met zijn straatkranten recht aan. Hij deed zuchtend een stap opzij. Met twee kleurrijke tassen van een speelgoedgigant en een statie-tas, manoeuvreerde ik gehaast verder. Tussen een vetgemest vullisbakkie op korte pootjes en een jongetje op voetbalplaatjesjacht door. Na deze hindernissen bereikte ik de rij natte winkelwagentjes.
“Pap, ik wordt nu echt een rijke stinkerd!”, aldus mijn jarige zoon afgelopen zondag.
Hij had net een vierde envelopje met inhoud breed lachend in ontvangst genomen. De euro’s werden zorgvuldig in een oude beker gestopt achter Opa op de schoorsteen. “Maandag ga ik de meca one’s mobiele gevechtspost incl. energieschijf lanceerder en robot oplader van exo force kopen, mam. Ik heb al bijna genoeg!”
“Eh, nou, jongen. We denken er nog even over, O.K.?”
“Ik dank onze lieve heer op mijn blote knietjes, als ik hier een beetje goed doorkom”, meldde de vrouw van middelbare leeftijd met 110 Db, in plat Rotterdams. Ze stond met haar lakleren jasje over de ene arm en met haar andere arm breed gebarend uitleg te geven. De aanvangszin van dit stukje was haar slotzin van een monoloog van een kwartier, gehouden in de benedengang van de radiotherapie. Ze was na haar bestraling en voor de start van haar eenzijdige relaas een kennis tegengekomen. Ik mocht al wachtend op mijn stralen, gratis meegenieten van haar dramatische ziekteproces, die ze aan één stuk als een soort van mitrailleur afvuurde op haar kennis.
