Ik keek de deerlijk vervallen man met zijn straatkranten recht aan. Hij deed zuchtend een stap opzij. Met twee kleurrijke tassen van een speelgoedgigant en een statie-tas, manoeuvreerde ik gehaast verder. Tussen een vetgemest vullisbakkie op korte pootjes en een jongetje op voetbalplaatjesjacht door. Na deze hindernissen bereikte ik de rij natte winkelwagentjes.
“Pap, ik wordt nu echt een rijke stinkerd!”, aldus mijn jarige zoon afgelopen zondag.
Hij had net een vierde envelopje met inhoud breed lachend in ontvangst genomen. De euro’s werden zorgvuldig in een oude beker gestopt achter Opa op de schoorsteen. “Maandag ga ik de meca one’s mobiele gevechtspost incl. energieschijf lanceerder en robot oplader van exo force kopen, mam. Ik heb al bijna genoeg!”
“Eh, nou, jongen. We denken er nog even over, O.K.?”
“Ik dank onze lieve heer op mijn blote knietjes, als ik hier een beetje goed doorkom”, meldde de vrouw van middelbare leeftijd met 110 Db, in plat Rotterdams. Ze stond met haar lakleren jasje over de ene arm en met haar andere arm breed gebarend uitleg te geven. De aanvangszin van dit stukje was haar slotzin van een monoloog van een kwartier, gehouden in de benedengang van de radiotherapie. Ze was na haar bestraling en voor de start van haar eenzijdige relaas een kennis tegengekomen. Ik mocht al wachtend op mijn stralen, gratis meegenieten van haar dramatische ziekteproces, die ze aan één stuk als een soort van mitrailleur afvuurde op haar kennis.
