Ik keek de deerlijk vervallen man met zijn straatkranten recht aan. Hij deed zuchtend een stap opzij. Met twee kleurrijke tassen van een speelgoedgigant en een statie-tas, manoeuvreerde ik gehaast verder. Tussen een vetgemest vullisbakkie op korte pootjes en een jongetje op voetbalplaatjesjacht door. Na deze hindernissen bereikte ik de rij natte winkelwagentjes. Die donderdagmiddag stonden twee klanten met tassen aan hun voeten, onder het afdakje van de PLUS te staren naar het grijze gordijn van regen. Het was verstandig van ze, daar nog even te staan. Het weer was bar. Ik zocht in mijn regenjas naar het universele boodschappenmuntje. Na drie minuten gekruk, kwam ik tot de conclusie dat het ronde plasticje in mijn andere jas zat. Ik durfde niet meer aan de straatkrantenventer om wisselgeld te vragen. De accordeonist van het hoekje, had zijn verkregen 50-euro-cent-stukjes opgespaard en was er nu waarschijnlijk fijn van op vakantie naar zijn moederland. Hij was al een week of wat afwezig. Toch maar naar binnen dan.
Na de verbouwing van de supermarkt is de kortste weg naar de kassa’s via de automatische deuren van de uitgang. Het technisch vernuftje was echter op eenrichtingsverkeer afgesteld. Het zorgt dagelijks voor een vermakelijk gewuif en gespring van klanten om het niet aanwezige elektronische oog te activeren. Een aantal mensen had de verplaatsing van de ingang nog niet door, de rest wilde, net als ik ook een muntje voor de wagentjes. Ik had de deuren door en wachtte geduldig totdat een vrouw met een pruimenmondje, na het trekken van een pakje L&M blue naar mijn kant stiefelde. Mijn eigenste kassadame bij de laatste rij hielp me op weg.
In het winkelwagentje lag wat rommel: een verkreukeld reclamekrantje, een vergeten bonnetje en twee boodschappenbriefjes van mijn voorgangers. Nu moet ik U bekennen, dat ik een rare hobby heb:
Ik lees altijd boodschappenbriefjes van andere mensen. Het is van eenzelfde soort gluurderigheid, als in de winter om vijf uur bij mensen naar binnen gluren. Dat vind ik ook leuk. Op die tijd zijn de gordijnen nog open en kun je binnenkijken bij tante Mien. Ze heeft plastic rozen op het dressoir. Of bij Klaar en Siem van nummer twaalf, altijd op dezelfde tijd aangeschoven aan de avonddis. De man met de baard en zijn vrouw van nummer vier kijken op de bank naar as the world turns”. Ome Ben leest elke middag voor het raam de NRC.
Het is niet netjes, maar ik ben te nieuwsgierig aangelegd om het te laten. Je komt bij beide zonden leuke dingen over mensen te weten. Het geeft ook een beetje sjeu aan het dagelijks bestaan.
Aan de hand van de verfomfaaide boodschappenpapiertjes probeer ik altijd te raden hoe de samenstelling van een huishouden is. Neem nou een keurig, in oud schoolschrift opgesteld briefje met: glorix bleek, sinaasappels, halfje karnemelk, pakje witvis, zakje worteltjes, tomatensap, pledge, vileda zeem. Dat zal niet afkomstig zijn van de punkies uit het kraakpand een eindje verderop.
Of deze kriebels, vlekkerig, linkspoot waarschijnlijk: Twee bruinbrood, vier melk, kroten, kaas, drie ons boterhammenworst (reclame?), pluskoffie, krat Bavaria, Axe, dubbel pak hamburgers, zes cola, twee bloemkool met witte saus. U mag zelf het huishouden invullen. Een beige gekleurde man met een zwarte Briggs-paraplu liet dit briefje voor me achter: twee vruchtengebakjes, earl grey, stukje paardeworst, en een halfje bruin. Waarschijnlijk zijn moeder op bezoek. Een mooi, met zorg gekleed meisje liet ongemerkt haar boodschappenbriefje naast de prullebak vallen. Voordat ik het papier alsnog in de bak gooide, las ik dat ze die avond prefab lasagne at.
In het buitenland is het ook een leuk tijdverdrijf. Bij E.Leqlerc in Guéret stond ooit een Nederlands stel, zij, vacuüm verpakt op roze nep crocs, hij – ruime middenscheiding – naast haar, met moede benen in een te gele vakantiebroek. Ze waren in zware discussie, want hij wou “gehak” en dat kon zij niet vinden. En na een andere keuze qua vlees, begon de discussie opnieuw maar dan over de ketjap die ze waren vergeten. In de rij bij de kaas gluurde ik mee op hun briefje. Ze waren duidelijk voor het eerst op vakantie in het buitenland, ze wilden ook nog hagelslag! Bovenaan het briefje stond ook nog in niet te missen kapitalen: APOTHEEK en daaronder PROZAC en PRÉSERVATIF. Ik hoop voor ze, dat de vakantie nog wat geworden is.
Na het verzamelen van mijn boodschappen in de super, rekende ik af. Buiten deed ik alles in mijn nieuwe fietstassen. Ik zei weer: “Nee” tegen het voetballertje en stopte mijn boodschappenbriefje zorgvuldig bij de negen anderen in mijn jaszak. Uit voorzorg, ik weet niet of er meer mensen zo nieuwsgierig zijn als ik.


9 reacties

geertsjohn · 26 maart 2008 op 17:22

Ik had, gezien de lengte van je verhaal, een klapper van een uitsmijter verwacht. Viel dat even tegen… Doordat je geen alineas gebruikt lijkt het hoe langer hoe saaier te worden.
Wel een herkenbaar onderwerp!

lisa-marie · 26 maart 2008 op 18:02

Ik doe daarom ook altijd boodschappen zonder briefje 😀
Het is een leuke column maar ik vind hem te lang, korter had hem meer kracht gegeven.

Fem · 26 maart 2008 op 18:31

…als ik al een boodschappenlijstje schrijf, laat ik het meestal thuis liggen en doe ik inspiratie op door te kijken wat mensen in hun karretje hebben geladen…. :oeps:

en nee mos, dat heeft niks te maken met hormonen!!

Mosje · 26 maart 2008 op 20:15

[off topic]
Zeg Fem, ik heb niks tegen hormonen hoor, alleen tegen de uitwassen van hormonen.
😀
[/off topic]

Dees · 26 maart 2008 op 21:06

Een fijn stukje vind ik dit. En het had geen klapperrrr van een uitsmijter nodig, sterker nog, dat zou jammer zijn geweest van het kabbelende, prettige dagelijkse en de kleine zonde van het gluren op bslijstjes. Mooi geschreven.

pally · 27 maart 2008 op 10:00

Heel leuke column, ladydaan, met al die boodschappenbriefjes als leidraad naar mensen en huishoudens. Goed geschreven, ook :wave:

groet van pally

Mosje · 27 maart 2008 op 12:07

Het moet er maar eens van komen, een speciale supermarkt rubriek hier op CX.

KawaSutra · 28 maart 2008 op 02:30

Als je boodschappenbriefjes schrijft als deze column kan ik mijn nieuwsgierigheid wel bedwingen maar anderzijds is het best leuk beschreven.

LadyDaan · 29 maart 2008 op 22:42

Geertsjohn:[i][size=small][color=000066][font=Georgia]”Ik had, gezien de lengte van je verhaal, een klapper van een uitsmijter verwacht”[/font][/color][/size][/i]
Ehm, tja ik ben niet iemand van de klappers. Ik hou van milde ironie. Dat er net een glimlach is na lezing.
Lisa-Marie: [i][size=small][color=000066][font=Georgia]”Het is een leuke column maar ik vind hem te lang, korter had hem meer kracht gegeven”[/font][/color][/size][/i]
Grappig. Hij was eerst korter. Maar ik vond hem wat aan inhoud missen. Dus iets uitgewerkt.
Dank voor de rest.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder