Leuke dingen over mensen

Ik keek de deerlijk vervallen man met zijn straatkranten recht aan. Hij deed zuchtend een stap opzij. Met twee kleurrijke tassen van een speelgoedgigant en een statie-tas, manoeuvreerde ik gehaast verder. Tussen een vetgemest vullisbakkie op korte pootjes en een jongetje op voetbalplaatjesjacht door. Na deze hindernissen bereikte ik de rij natte winkelwagentjes. Die donderdagmiddag stonden twee klanten met tassen aan hun voeten, onder het afdakje van de PLUS te staren naar het grijze gordijn van regen. Het was verstandig van ze, daar nog even te staan. Het weer was bar. Ik zocht in mijn regenjas naar het universele boodschappenmuntje. Na drie minuten gekruk, kwam ik tot de conclusie dat het ronde plasticje in mijn andere jas zat. Ik durfde niet meer aan de straatkrantenventer om wisselgeld te vragen. De accordeonist van het hoekje, had zijn verkregen 50-euro-cent-stukjes opgespaard en was er nu waarschijnlijk fijn van op vakantie naar zijn moederland. Hij was al een week of wat afwezig. Toch maar naar binnen dan.
Na de verbouwing van de supermarkt is de kortste weg naar de kassa’s via de automatische deuren van de uitgang. Het technisch vernuftje was echter op eenrichtingsverkeer afgesteld. Het zorgt dagelijks voor een vermakelijk gewuif en gespring van klanten om het niet aanwezige elektronische oog te activeren. Een aantal mensen had de verplaatsing van de ingang nog niet door, de rest wilde, net als ik ook een muntje voor de wagentjes. Ik had de deuren door en wachtte geduldig totdat een vrouw met een pruimenmondje, na het trekken van een pakje L&M blue naar mijn kant stiefelde. Mijn eigenste kassadame bij de laatste rij hielp me op weg.
In het winkelwagentje lag wat rommel: een verkreukeld reclamekrantje, een vergeten bonnetje en twee boodschappenbriefjes van mijn voorgangers. Nu moet ik U bekennen, dat ik een rare hobby heb:
Ik lees altijd boodschappenbriefjes van andere mensen. Het is van eenzelfde soort gluurderigheid, als in de winter om vijf uur bij mensen naar binnen gluren. Dat vind ik ook leuk. Op die tijd zijn de gordijnen nog open en kun je binnenkijken bij tante Mien. Ze heeft plastic rozen op het dressoir. Of bij Klaar en Siem van nummer twaalf, altijd op dezelfde tijd aangeschoven aan de avonddis. De man met de baard en zijn vrouw van nummer vier kijken op de bank naar as the world turns”. Ome Ben leest elke middag voor het raam de NRC.
Het is niet netjes, maar ik ben te nieuwsgierig aangelegd om het te laten. Je komt bij beide zonden leuke dingen over mensen te weten. Het geeft ook een beetje sjeu aan het dagelijks bestaan.
Aan de hand van de verfomfaaide boodschappenpapiertjes probeer ik altijd te raden hoe de samenstelling van een huishouden is. Neem nou een keurig, in oud schoolschrift opgesteld briefje met: glorix bleek, sinaasappels, halfje karnemelk, pakje witvis, zakje worteltjes, tomatensap, pledge, vileda zeem. Dat zal niet afkomstig zijn van de punkies uit het kraakpand een eindje verderop.
Of deze kriebels, vlekkerig, linkspoot waarschijnlijk: Twee bruinbrood, vier melk, kroten, kaas, drie ons boterhammenworst (reclame?), pluskoffie, krat Bavaria, Axe, dubbel pak hamburgers, zes cola, twee bloemkool met witte saus. U mag zelf het huishouden invullen. Een beige gekleurde man met een zwarte Briggs-paraplu liet dit briefje voor me achter: twee vruchtengebakjes, earl grey, stukje paardeworst, en een halfje bruin. Waarschijnlijk zijn moeder op bezoek. Een mooi, met zorg gekleed meisje liet ongemerkt haar boodschappenbriefje naast de prullebak vallen. Voordat ik het papier alsnog in de bak gooide, las ik dat ze die avond prefab lasagne at.
In het buitenland is het ook een leuk tijdverdrijf. Bij E.Leqlerc in Guéret stond ooit een Nederlands stel, zij, vacuüm verpakt op roze nep crocs, hij – ruime middenscheiding – naast haar, met moede benen in een te gele vakantiebroek. Ze waren in zware discussie, want hij wou “gehak” en dat kon zij niet vinden. En na een andere keuze qua vlees, begon de discussie opnieuw maar dan over de ketjap die ze waren vergeten. In de rij bij de kaas gluurde ik mee op hun briefje. Ze waren duidelijk voor het eerst op vakantie in het buitenland, ze wilden ook nog hagelslag! Bovenaan het briefje stond ook nog in niet te missen kapitalen: APOTHEEK en daaronder PROZAC en PRÉSERVATIF. Ik hoop voor ze, dat de vakantie nog wat geworden is.
Na het verzamelen van mijn boodschappen in de super, rekende ik af. Buiten deed ik alles in mijn nieuwe fietstassen. Ik zei weer: “Nee” tegen het voetballertje en stopte mijn boodschappenbriefje zorgvuldig bij de negen anderen in mijn jaszak. Uit voorzorg, ik weet niet of er meer mensen zo nieuwsgierig zijn als ik.