Bungalowpark met zwemparadijs

Na de belevenissen van de afgelopen dagen, is het vandaag weer een ouderwetse saaie maandagochtend. De TV staat aan, voor een beetje stiltedoorbrekend muzikaal behang bij mijn opruimwerk. Zondagavond zijn we, een beetje te laat voor de kinderen, thuis gekomen. Vanochtend kostte het managen van de ochtendspits me daardoor duidelijk meer moeite, dan anders. De kinderen hadden na een paar leuke dagen, geen zin in zeurende leerkrachten. We verbleven dit weekend in een grote bungalowfabriek in het oosten van het land. Na een drukke periode na de zomervakantie, wilden Jan en ik een momentje terug. Een all-inkloesiefje met zijn tweeën was daarvoor aantrekkelijk geweest. Maar ik wilde toch pertinent de kinderen mee, ik wil samen leuke herinneringen maken. Nog steeds bang dat mijn jokers een keer op zijn.In plaats van koffie sjouwen voor mijn gasten, met heel het gezin iets leuks doen ter gelegenheid van mijn drieënveertigste verjaardag.

Maar hotels hebben geen subtropisch zwemparadijs en dus werd een verblijf in een hotelletje aan zee, ferm afgewezen door de kinderen: “Nee, mam, wij mochten toch mee bedenken waar we naar toe zouden gaan?! Wij willen zwemmen en glijden en niet alleen wandelen. Pannenkoeken eten, maar echt geen mosselen hoor!”

Het hele weekend lagen man en kinderen dus in de kunstmatige golven en zoefden van de wildwaterbaan. Ze kwamen met rode ogen weer bij onze bungalow aan. De kinderen herhaalden steeds weer woorden als keigaaf, loeihard en vetcool om hun belevenissen over te brengen aan mij, de achterblijver. Het was me bij het eerste woord echter al duidelijk dat ze het naar hun zin hadden.

Ik had het ook naar mijn zin. Ik kreeg bij de koffie: taart en een sorry-geen-tijd-liefje-kado, waar ik toch heel blij mee was. Nieuw leesvoer, heerlijk. Ik las mijn eerste boek uit en ging winkelen in Nijmegen. Vrijdag gingen we uit eten en op de zaterdagavond aten we gezellig samen in het huisje. We genoten van elkaar en zongen mee met een liedjesprogramma op TV. Op zondagmiddag konden zoon en dochter hun geluk niet op. Hun Mama ging eindelijk mee naar het walhalla van ons water-liefhebbende gezin. Het was inderdaad vetcool, maar ook snikheet.

Het glijbanengedeelte liet ik met graagte over aan hen. Voorzichtig zwemmen lukte me vandaag wel. Mijn nekspieren stonden minder op spanning, een weekendje niks doen leek dit keer goed uit te pakken. Verder kon ik me natuurlijk met mijn favoriete hobby bezighouden: mensen kijken. Weet U, ‘mensen kijken’ op een terras is leuk, maar ‘mensen kijken’ op een terras in een subtropisch zwemparadijs is hemels voor een vriendelijke voyeur als ik.

Een allenig jongetje rechts van mij, zat te spelen met de lege patatbakjes op de grond. Twee ouderen zaten naast elkaar enorm lang te zwijgen. De halflege flesjes prik op het tafeltje voor zich. Een stoppelige man, bracht zijn vrouw een broodje kroket. Ze liet hem kattig weten, een broodje frikandel bij hem bestelt te hebben. Hij slofte op zijn Fijenoordslippers gedwee terug naar de snackshop om daar weer aan te sluiten achteraan de rij hongerigen.

Er kwam een oma de zwembadbar binnen, een nietig hinkend blond jongetje met zich meevoerend. Hij krijste als een speenvarkentje in mei. Het jochie kreeg van de opper-eerstehulp een pleister en daarna een ijsje van zijn oma. Twee Duitse jongetjes op de trap ruzieden om een plastic brilletje. Hun vader schreeuwde vier keer achterelkaar dat ze moesten ‘aufhören’. Een groepje jongeren met down stonden met hun begeleider in de rij voor de lunch. Een moeder verschoonde haar baby naast een verlaten fristi. Het flesje viel om. De vloeistof lekte op de tegeltjes een steeds grotere roze plas bij elkaar.

In het zwembad: veel blubberend bloot, we zijn geen slank volk. Wel een volk dat het nog steeds gewoon vind, dat hun puberzonen hun onderbroek aan houden onder hun zwembroek. We hebben steeds meer metaal in ons lijf, op gekke plekken. Ook signaleerde ik veel plakplaatjes. Op armen, rug en bovenaan blote billen. Het was er een bonte verzameling met Nederlandse en Duitse gezinnen, oudere stelletjes, loslopende adolescenten en pubers en enkele groepjes verstandelijk gehandicapten.

Met zijn allen vormden we hier dit weekend een groep mensen die voor een schrikbarend bedrag twee dagen een bungalow huurde, pizza’s en sparerib at, patat haalde, winkelde in het ‘winkeldome’ van het park of in een naburige stad, een beetje wandelde en elkaar begluurde in een groot bad met chloor. Tot die groep mensen behoorde ik vrijwillig, een heel weekend lang. Het beviel, maar als je me er naar vraagt, zoals mijn fysiotherapeute vanochtend -wat vind je nou zo leuk aan zo’n park?-, geef ik mijn kinderen de schuld.