Wodka, Wijn en Earl Grey

Kent U de serie ‘Rozengeur en Wodka-lime’? Ik heb een DVD van deze Nederlandse dramaserie. Heel af en toe haal ik hem weer eens uit de kast en dan kijk ik een avondje naar Catharina, Donna, Finette, Babette en Robin. Het verhaal gaat over de levens van vier vriendinnen. Aan het einde van elke aflevering komen de dames samen, in een kroeg. Ze drinken wodka lime en bespreken de voorbije week.

Vanmiddag zit ik zelf met vier vriendinnen bij te kletsen in een café. Ik bedenk daar, dat het clubje rozengeurdames wel erg anders is dan wij. De mannenjacht, een hot item in de serie, speelt bij ons geen rol. (O.K., eerlijk is eerlijk: we kijken wel even om, als er een erg knappe dertiger van het andere geslacht langs het raam loopt) Zo ambitieus als Finette uit de serie is geloof ik niemand van ons. We zijn gewoon moeders met een deeltijdbaan. We drinken geen wodka. Mijn vriendinnen drinken vanmiddag wijn en ik voel me zonder drank al licht genoeg in mijn hoofd, dus ik ben veroordeeld tot een glas Earl Greythee.

Het enige dat klopt met het televisieprogramma is dat wij ook streven naar een harmonieus leven met man, kinderen, familie en vriendinnen. De zaken die hierin goed en minder goed gaan, zijn ook vanmiddag het onderwerp van gesprek. We lachen meestal wat af in deze zeldzame vriendinnenuurtjes in een café. Vanmiddag is de sfeer ernstig. We hebben op dit moment allemaal iets waar we ons zorgen over maken. Bij een aantal vriendinnen en bij mij zelf zit het hoofd gewoon even te vol. Bijna aan het einde van de middag komen ook onze kinderen ter sprake. Het thema is: hoe kinderen zich houden als er ‘toestand’ is.

‘Toestand’ in de vorm van ellende, in ons geval vooral schokkende gebeurtenissen en ziekte. De combinatie ellende en kinderen is geen prettige situatie. Je zou zo graag willen dat je kinderen onbezorgd en het liefst nog wat naïef opgroeien. Met de kinderen van de meeste van mijn vriendinnen en met die van mijzelf gaat dit niet meer op. Onze kinderen zijn al op jonge leeftijd met ernstige zaken in aanraking gekomen. Ernstige zaken, als overlijden van dierbaren en ernstige of levensbedreigende ziekten. Ze zijn ervaringsdeskundigen in verdriet. Ze hebben het verdriet van volwassenen gezien. Ons zien huilen. Als je als kind één van je ouders ziet huilen, hakt dat er enorm in. Dat heeft een ongelooflijke impact.

Sommige van onze kinderen zijn echte binnenvettertjes. Je probeert ze als ouders te begeleiden. Veiligheid te geven. Uit te leggen. Maar soms zijn de dingen niet uit te leggen. Dan weten we het zelf ook even niet. We vragen onszelf regelmatig af, wat er in de koppies van onze kinderen omgaat. Wat er van die ellende blijft hangen in die jonge hoofdjes. Hoe komt dat later in het volwassen leven van onze kroost tot uiting? Dat is waar we ons nú zorgen om maken. We hopen dus alle vijf dat we onze kinderen, ondanks deze ervaringen, nog lang kind kunnen laten zijn. Zo kind mogelijk.