Jazz Cafe

Na een mislukte sollicitatie poging in het midden des lands, besloot ik eerst nog wat te gaan drinken alvoor ik mijzelf per trein weer naar het noorden laat rijden. Vreemde stad, vreemde mensen dus ik zal moeten gaan inproviseren
in de keuze van het cafe waar ik mijn drankje(Grand Marnier) zal gaan drinken. Het eerste wat ik tegen kom ziet er uit als een discotheek, dit wat meestal niet mijn eerste keuze is, maar het regent dus heb weinig keus. Na even in de rij te hebben gestaan(gelukkig onder een afdakje)waggel ik naar binen.
Het is druk. Ik loop tussen flitsende outfits, struikel over een breezer en val met een harde klap op de dansvloer. Dit tot grote vermaking van het publiek wat al snel om heen is gaan staan. Haha moet hem zien liggen, check die schoenen(zwart witte puntschoenen), wat een sukkel. Ik word overeind geholpen door twee vriendelijke, authentieke personen net als mij geheel in het
zwart gekleed. Waren zij net als mij de verkeerde tent in gestapt. Ik bied de twee vriendelijke, authentieke personen net als mij geheel in het zwart gekleed iets te drinken aan. Na veel trek en duw werk kom ik bij een barretje aan. Drie
Grand Marnier graag. Het hoofd van de barman veranderd in een groot vraagteken, en blijft vervolgens roerloos staan. Ik bekijk het assortiment en zie tot mijn schrik een zeer beperkt assortiment. Ik loop terug naar de twee vriendelijke, authentieke personen net als mij geheel in het zwart gekleed, en voor dat ik iets heb kunnen zeggen trekken ze me mee naar buiten. Ze gebaren dat ik ze moet volgen, na een kwartier achter ze aan te hebben gelopen begin ik te vermoeden dat er iets vreemds aan de hand is. Het lijkt of de omgeving zich begint aan te passen. Het is bizar rustig geworden op straat. De twee vriendelijke, authentieke personen net als mij geheel gekleed in het zwart staan plotseling stil en wijzen naar een licht dat zon 100 meter van ons verwijderd is. De twee vriendelijke, authentieke personen net als mij geheel gekleed in het zwart hebben tot nu toe niks gezecht tegen mij, tot dat plotseling een van de twee vriendelijke, authentieke personen mij zijn hand toereikt en zich voorsteld als Charlie, dit gelijk gevolgt door een tweede hand die beweert dat hij Duke heet. Where having a gig over there,
would you like to join us? (Huh zijn het amerikanen?) Euhm yes offcourse. Where both musicians you know. Eenmaal aangekomen bij het licht, (dit blijkt een Jazz cafe te zijn) worden wij vorstelijk ontvangen, er word ons een tafel gewezen en een fles Grand Marnier word weer op die tafel gezet. Showtime word er geroepen.
De twee vriendelijke, authentieke personen net als mij geheel in het zwart gekleed lopen met toeter en sax het podium op en spelen de sterren van de hemel. Ik geniet van het jazz spectakel en geniet van de Grand Marnier, totdat ik plotseling heen en weer word geschud. Ik kijk recht in de ogen van een verpleegster. Meneer blijft u maar even liggen, u heeft een zware hersenschudding. Nu pas besef ik dat ik die nacht, die ik samen met
Charlie Parker en Duke Ellington heb beleeft, alleen maar een droom was.