Je loopt in een drukke winkelstraat…

“Hallo, mag ik u wat vragen?” Nog voordat ik kon bedenken voor welk merk acnéverdelger ik een reclame aangesmeerd kreeg, begon de puisterige puber zijn verhaal al. Hij wilde weten of ik ook zo meeleefde met de zwerfhondjes in Polen, de moederloze papagaaien in Kenia en al die duizenden koalaberen met een chronische druiper. Gelukkig kon er aan al dit dierenleed wat gedaan worden. Als ik lid zou worden van de charitatieve dierenclub waarvoor hij collecteerde, dan zou alles goed komen.
Ik word toch zo verschrikkelijk moe van al die collectanten op straat. Je kunt nooit eens normaal de stad in gaan om een leuke broek te kopen zonder dat je het risico loopt donateur te worden van een goed doel. Als ik de afgelopen weken niet had opgelet dan was ik inmiddels lid van Unicef, Greenpeace, Warchild, WNF, Viervoeters en Amnesty. Bovendien zou ik vader zijn geworden van 7 Foster Parents koters. Waarom kan ik niet gewoon eens normaal door de stad lopen zonder aangesproken (lees: aangevlogen) te worden? Hebben die mensen dan zelf ook niet door dat het gewoon ontzettend irritant is om steeds lastig gevallen te worden? Ik weet zeker dat er meer mensen zijn die zich dit afvragen. Je ontkomt gewoon niet aan ze, de smoes van “ik heb nu geen tijd” kennen ze, daar trappen ze dus niet meer in. Daarom heb ik een aantal tips om de vervelende vraagbaken van je af te schudden.
Mijn eerste tip is: ga hard lopen. Ik weet dat die biobakken snel zijn, maar als je hard genoeg doorloopt, dan heb je kans dat je aan ze ontkomt. Het gevaar is echter wel dat je het risico loopt regelrecht in de tweede hinderlaag te lopen, die zich compleet met kladblokken en buttons 100 meter verderop in de straat heeft opgeworpen. Deze methode is dus niet ideaal.
Daarom mijn tweede tip: probeer vlak voordat ze je aanspreken een winkel in te gaan. Je moet nu wel het geluk hebben dat je een groot warenhuis met meerdere ingangen invlucht. Je kunt dan namelijk via de uitgang aan de andere kant van het warenhuis ontsnappen. Als je pech hebt, belandt je in de Trekpleister waar je de rest van de middag zult moeten doorbrengen om niet alsnog ten prooi te vallen aan een de killercollectant.
De derde tip-to-survive is het plotseling tegenkomen van een bekende. Op het moment dat het meisje in dat knalrode windjack je in de gaten heeft, roep je ineens naar een willekeurige voorbijganger. “Hey, dat is ook toevallig, hoe lang is dat wel niet geleden?” Grote kans dat enquête-miep het lef niet heeft om je ontmoeting te gaan verstoren, ook grote kans dat de willekeurige voorbijganger toch geen bekende van je is en ze alsnog haar kans grijpt.
Mijn gouden tip is: pak je mobieltje en ga bellen, het maakt niet uit naar wie. Vooralsnog heeft geen enkele vervelende vrijwilliger mij durven lastig te vallen in een telefoongesprek. Mochten ze dat wel doen, dan kun je altijd nog rennen.