Jéétjúhhh

Bah, bloed onder nagels vandaan slorpend, treitervervelend. Het wordt ook vaak op een dreinerige manier uitgesproken. Die arme Jezus, verworden tot jeetje verworden tot [i]jéétjúhhh[/i]. Met dubbele klemtoon ja, om de verontwaardiging van het verwende exemplaar nog eens extra te benadrukken. En een extra lange uithaal aan het einde. Om de extra benadrukking van de verontwaardiging nog eens éxtrá verongelijkt te benadrukken. Over het ijdel gebruiken van Zijn naam gesproken. Jéétjúhhh… Om zeven uur ’s ochtends sta ik licht naslapend bij de tram in de zich spontaan gevormde rij. Ik ben als een na laatste aan de beurt, maar net op het moment dat ik in wil stappen, grijpt een hand van schuin achteren naar de OV chipmachine en tracht mij opzij te duwen. Nu is het zo dat mijn fight- het eerder wint dan mijn flightinstinct. Ik loop daarom ondanks tegenhoudhand simpelweg door en stap in.

Gevolgd door een uitgeduwde dame die er een getergd jéétjúhhhh uit perst.

Dat duwen, dat was nog tot daar aan toe.
Maar dat jéétjúhhhh…
Haar, nek, overeind.
Houd je in Dees…

Dus vertel ik haar – [i]acht, negen, tien[/i] – zakelijk dat ik er niet van gediend ben als mensen me duwen. Waarop de dame me toevoegt dat ik [i]dus[/i] als laatste bij de halte was aangekomen en daarom [i]dus[/i] ook als laatste in had moeten stappen. Waarop ik haar vertel dat ik helemaal niet gelet had wie als eerste of laatste bij de halte aan was gekomen en dat – [i]trouwens[/i] – niemand dat bij kan houden bij de gemiddelde Amsterdamse tramhalte en dat haltes nu eenmaal niet voorzien zijn van nummertjestrekmachines, waarop zij me meldt dat ik – [i]dan maar[/i] – uit mijn doppen had moeten kijken, waarop mijn ogen zich samenknijpen en ik haar vraag wat ze precies zei, waarop de dame met een inmiddels kleiner wordend stemmetje haar opmerking toch nog eens herhaalt, waarna ik haar toevoeg dat ze nu echt moet ophouden en zij nog een laatste restje probeert te winnen met een [i]ik houd de eer aan mezelf[/i]. En ik er nog een [i]jij die de eer aan jezelf houdt, ja, ja, het moet niet gekker worden[/i] uitgooi.

U begrijpt het al, het stapelen van onintelligent cliché op cafeïnevrije frustratie op ochtendhumeur en werkelijk geen eer aan te behalen. Je kunt elkaar nog beter met rotte vissen om de oren meppen in een Gallisch dorpje, dan krijg je aan het einde van de dag tenminste nog everzwijn toe. En dat besef je dan weer als de licht nazinderende boosheid wegglijdt in een balen van het feit dat je je hebt laten verleiden door een zinloze discussie met een zinloze aanleiding en een zinloze uitkomst.

Maar toch hè, dat jéétjúhhh…

Van dezelfde categorie als haar, nek, overeind, vol pathos uitgestote [i]Sorry. Sorry dat ik besta[/i].

Maar dan met extra snufje provocatie.

Of die van de evenzovervelende [i]Ja hoor, dat heb ík weer[/i]. Inderdaad, ook al met zo’n irritant geplaatste klemtoon. Eentje maar, weliswaar. Maar vergis u niet, dat is niet bij gebrek aan gewenste benadrukking, maar slechts bij gebrek aan meer lettergrepen…