Johnny H: van prikkeldraad tot gêne

Dat de Tour de France lijden impliceert hoeft na zondag geen nadere uitleg. Ik miste de aanrijding van de kopgroep. Over lijden gesproken. Net na het incident schakelden wij de tv in. Uit het commentaar begrepen we dat Johnny H. met virtuele bolletjestrui en al van de weg gereden was door een zwarte auto en in het prikkeldraad beland was. Hij kon geen kant op. Althans volgens de tv-commentator. Nogmaals: ik had het niet gezien. Vervolgens gebeurde er iets vreemds met mij als kijker. Gênant om te vertellen, maar ik wilde direct de beelden zien van het ongeluk. De regie liet mij zondagmiddag smachtend wachten op de bank. Onder het motto ‘de Tour wacht op niemand’ racete de kopgroep door en de Franse TV volgde de koplopers. Logisch, begreep ik later, toen ik hoorde dat de schuldige auto van de Franse TV bleek te zijn. Die moesten even overleggen hoe te handelen. Wel of niet laten zien hoe stompzinnig een van hun medewerkers was.

Ineens onderbrak een herhaling van de manoeuvre de live-reportage. Met grote ogen keek ik naar de lancering van de twee coureurs. Ik slaakte een kreet en voelde een rilling over mijn rug gaan. De kreet ging over in een vloek, scussi. De herhaling duurde maar kort. De actualiteit van de koers eiste alle aandacht op. Natuurlijk was ik ook benieuwd naar de afloop van de etappe. Maar ik wilde eigenlijk bij de getroffen rijders blijven. Met al die media op motoren en in auto’s zou het toch niet teveel gevraagd zijn een cameraman en straalverbinding te regelen op de plek des onheils? En graag geluid, om het kermen en schelden vast te leggen. Sport is emotie, verliezen helemaal en het noodlot ontmoeten nog meer. Technisch is het toch mogelijk om met een split-screen het ritverloop en de reddingsoperatie te volgen? Maar niets, geen moment van de commotie rondom het slachtoffer te zien. Ja, toen hij alweer op zijn fiets zat, en door een uit een rijdende auto hangende Tour-dokter een hansaplast kreeg opgeplakt, dat kregen we keurig in beeld. Maar hoe de ijzeren haken van het prikkeldraad uit de bil en benen werden getrokken, hoe Johnny schreeuwde van de pijn, hoe zijn verzorger de resten van de koersbroek wegknipte en hem een schone broek over de gehavende billen trok, het kwam niet in beeld. Ik bleef kijken naar de reportage in de hoop later nog wat te kunnen meepikken van de horrorbeelden. Tevergeefs.

’s Avonds toonde de tv de renner na afloop van zijn rit. Hij werd gevolgd bij zijn huldiging. Met moeite kon hij op het ereschavot komen. Ook stond er een camera bij het ziekenhuis waar hij 33 hechtingen kreeg. Maar van het ongeluk en de nasleep waren er alleen de live-beelden. Alsof iemand had besloten dat het niet goed voor het imago van de Tour was, om de gevolgen van de roekeloosheid in beeld te brengen. Of beter, voor het imago van de Franse TV.

In de late avondvoorstelling van Smeets kreeg het volk te zien wat het met je doet, als je met een vaart van 60 km / uur het prikkeldraad ingereden wordt. De achterkant van het linkerbeen is tot aan de bilnaad bedekt met langwerpige, diepe wonden. Bloedsporen zijn provisorisch weggeveegd, sommige wonden lekken alweer bloed. Van de koersbroek is weinig meer over. Gehavend is een understatement.

Ik heb met bewondering gekeken naar de coureur die na te zijn losgepeuterd uit het prikkeldraad, de koers uitreed en meer dood dan levend over de finish kwam. Doorzettingsvermogen heeft een naam. En als ik in de spiegel kijk weet ik hoe je er uit ziet als je je schaamt voor je eigen gênante sensatiezucht.