Af en toe heb je van die dagen die voelen als een kadootje. Zo’n heerlijke relaxte dag, in de warme najaarszon. In een weekend waarvan we eigenlijk dachten dat we thuis moesten blijven. Niet dat we moesten, de aanleiding daarvoor was alleen maar leuk, maar het is toch altijd beter thuis te zijn als het regent dan wanneer je kunt genieten van de heerlijke herfst. En als blijkt dat je je dan een week hebt vergist, is dat helemaal niet erg. Dus zaten we op zondagmorgen samen stil te zijn en te luisteren naar de geluiden van de natuur.
Het wordt steeds stiller op ons favoriete plekje. Dit wordt ook gezien door alle eekhoorntjes die zich nu veilig wanen en steeds brutaler worden. Stef ziet hen als indringers in zijn eigen territorium en voelt zich verplicht hen met luid geblaf achterna te zitten. Als hij er een in het oog krijgt, spant zijn kleine lijf zich. Zijn staartje staat fier overeind en trilt van ingehouden opwinding. Je ziet dat hij zich klaar maakt voor de aanval. Gelukkig snapt hij niet veel van de jacht en boldert hij luid blaffend richting eekhoorn. Die wacht natuurlijk niet tot die kleine hond vlakbij is en klimt soepel langs een boomstam omhoog. Dat vindt Stef bijzonder, klimmen is een vaardigheid die hij niet bezit. Hij zet zich aan de voet van de boom en blijft verwachtingsvol naar boven kijken. Arm beest.
De herfstkleuren doen ook alweer hun intrede. Door de droogte van de afgelopen zomer ligt het al bezaaid met bladeren. Daar kun je lekker doorheen schoppen. Even weer terug als klein meisje in het bos. Samen met mijn zussen materiaal verzamelen voor de herfstkijkdoos die we op school maakten. Dat mag niet meer, dat weet ik wel, maar wij plukten gewoon nog paddenstoelen. We schikten ze in een schoenendoos en maakten een kijkgat aan de voorkant. Als je naar de technieken van nu kijkt, was het ook wel heel oubollig. Dat is waar. Hoewel, het schijnt dat het nog wel wordt gedaan. Alleen moet je nu dan eerst een workshop volgen. Wij rommelden zomaar wat in elkaar.
Dennenappels rapen wordt bijna niet meer gedaan. Mensen kopen die bij Intratuin en betalen er een vermogen voor. Wij rapen ze nog wel en stoken ze in onze vuurkorf. Ook Stef is er verzot op, hij knaagt ze enthousiast aan kleine stukjes. Dat deelt hij dan toch weer met de eekhoorns.
De herfst is toch stiekem mijn favoriete seizoen. En voor mij nog altijd onlosmakelijk verbonden met nostalgie en melancholie. Daar kan ik dan toch ook weer van genieten. En in de herfst, dan mag dat ook.
2 reacties
Nummer 22 · 30 september 2019 op 09:32
Je bechrijft het herfstgevoel en dat zouden meer mensen moeten beleven. Walnoten, hazelnoten rapen bijvoorbeeld. Mijn tuin ligt er vol van, de hele buurt mag zich tegoed doen en …dat doen ze. Geniet van de herfst als opmaat naar de winter!😀
Nummer 22 · 2 oktober 2019 op 06:54
1100 kilometer file, boerenprotest op het Malieveld, regen geselt de ruiten van auto’s en fietsets in een regenpak, bladeren van bomen zijn er klaar mee en dwarrelen door de zwaartekracht overal en nergens heen. En binnen in huis? Een open haard met hout mag niet meer worden in brand gestoken, de centrale verwarming op de laagste stand mag nog zo blijven, lichten geven het ontwaken van mensen kadoo aan voorbijgangers. Lange lange rijen van auto’s, vrachtwagens verlikken zich in CO2 uitstoot en neerslag, de eenzame kranten bezorger zucht, vloek, de boemel stampvol door scherpjes van mobieltjes en stemmen van ochtend leuteraars. Enfin, de herfst…onze herfst! Ik geniet van elk seizoen en protesteer mee maar dan anders.