Kalf

Koeien zijn over het algemeen rustige grazers. Daarom viel het me op; rennende kalveren. Een stuk of vier. Mooie dieren. Zwart wit. Strak in de lak leek het; energiek, speels. Hun geren maakte dat de schapen op hetzelfde stuk land wat onrustig werden en in beweging kwamen. Dit verontruste de eveneens aanwezige ganzen die met hun kroost snel het water opzochten. Wat een activiteit allemaal. Volop lente. Ik bleef even staan en keek naar de kalveren die de beweging in gang hadden gezet. Kalfsragout, kalfsbiefstuk, kalfsschnitzel, kalfslappen, dacht ik met een halve glimlach. Ach ja, leven en bestemming. Er schoof een wolkje voor de zon. Even maar.

Het ongericht enthousiasme, onbekommerd spel, de jeugdige frivoliteit. Ik zag het en verbond het als vanzelfsprekend aan mijn verlangen de koffers te pakken, je op te zoeken en mee te nemen; de wei rond te springen, de schapen de schapen te laten; de ganzen de ganzen, de boel de boel. Hier midden in de polder overvalt het mij zoals vaker. Los van alles ligt de weg dan open, is er ruimte in mij. Soms duurt het wat langer, soms wat korter. Nooit lang genoeg voor de daad bij het woord lijkt het. In tijd vervaagt het, gaat het op in het dagelijkse rumoer dat dankbaar de aandacht vraagt en zorgt voor afleiding; rumoer dat bedekt en van concreet voornemen langzaam weer heimelijk verlangen maakt. Want altijd ergens iets te doen, te zeggen of te laten.
In mijn nog niet geschreven boek, op pagina 24 gok ik, heb ik het er ook over. Ik schrijf: “Als het verlangen overheerst dan is de rede niet zelden bijzaak; een argument slechts om het niet beredeneerbare te stutten, te overtuigen. Even zo vaak ook echter, aansluitend soms, dient zij als tegenwicht, het rechte pad, als toets op kloppend, consistent; een obligate poging in de pas te blijven lopen bij de alomtegenwoordige druk van het zeker weten, risico’s uitsluiten, honderd worden zonder pijn, te leven zonder dood”. Daarna volgen wat matige dialogen die ik nog verder uit moet werken. Enkele pagina’s verder, dat zal dan pagina 26 zijn, 27 misschien, komt het thema terug. Als volgt: “Als het verlangen overheerst dan schreeuwt de angst voor verlies en klauwt de onzekerheid zich vast aan verworvenheden, verdorde verbanden, papieren verplichtingen en gestild verleden, op sterven na dood. Gevormd, gedreven door de noodzaak in te houden, niet te laten gaan; nooit te laten gaan”. Tot slot staat er waarschijnlijk ergens onder aan die pagina: “De twijfel woont in mij, naast mijn angst. Hij kent zijn rechten”. De teksten ken ik uit mijn hoofd.

Ik glimlach om de zweem van wijsheid, de pretentie. Nog niet geschreven, ik snap het wel. Beter zo. Ik pers mijn lippen op elkaar en schud lichtjes mijn hoofd.
Ik kijk nog even om en loop uiteindelijk verder. Stap voor stap vooruit. Voor mij gloort het helder lentegroen, de blauwe lucht en de slechts fluisterende wind.
Rustige grazers zie ik.