We zijn op de reünie van de mensen die vijftig jaar geleden de klas van het twaalfde leerjaar bevolkten. Niet iedereen is er, niet iedereen leeft nog. Wie er wel bij is probeert zich namen te herinneren en, niet onbelangrijk bij dergelijke samenkomsten, te vergelijken en te onderzoeken hoe ‘goed’ de andere het gedaan heeft. Met ‘goed’ wordt dan bedoelt dat er gekeken wordt naar de auto en de partner en dat men achteloos vraagt welk werk men gedaan heeft. Verder volgen er steevast zoutloze gesprekken, recht gehouden met de nodige stoef. Bijna altijd evolueren ze in de richting van ‘reizen’ naar zo ver mogelijke oorden.
Saai? Saai!
Ann is er ook! Zij is voor mij het meisje waarover Robert Long het liedje ‘Kalverliefde’ schreef. Het is de mooiste vriendschap uit mijn leven, voor alle duidelijkheid door mij afgebroken. Het zijn nog steeds dezelfde donkere ogen die me nu geruststellend misschien zelfs vergevend aankijken. Het is nog steeds dezelfde ietwat geheimzinnig lach die haar mond siert.
De knuffel heeft een troostende vertederende ondertoon.
Er zit veel warmte in onze ontmoeting, en eerbied. Ze vraagt me of ik een goede tijd heb doorgemaakt. Ik zeg dat er zó veel gebeurt is. Hopelijk merkt ze niet dat mijn stem trilt. Ze heeft verkeerde mannen gekend, was menig keer gedumpt. Doch is ze overeind gebleven. Eigenaardig, er klinkt geen spijt in haar stem. Het is zo. Punt. Ze zoekt geen luisterend oor. Nog steeds zitten onze handen in elkaar verstrengeld. Meer en meer krijgen we schrik elkaar los te laten. Alsof de geschiedenis zich dan zou herhalen.
We verlaten vroegtijdig het ‘feest.’ Spijt! Spijt over de verloren tijd krijgt de bovenhand. We omhelzen elkaar, ik voel haar lichaam zachtjes wenen. Stilzwijgend smeek ik om vergeving.
12 reacties
Meralixe · 5 september 2014 op 07:18
Hm… Tel het maar niet na hoor. Ik heb een achttal woorden te weinig. Ik dacht aan een begrenzing van maximum 300 woorden, niet aan exact 300 woorden. 😥
Mien · 5 september 2014 op 07:20
Mooie column Meralixe. Wat mij opvalt is dat door het gebruik van minder woorden je puntiger schrijft. Vooral de laatste alinea is treffend.
[quote]We omhelzen elkaar, ik voel haar lichaam zachtjes wenen. [/quote]
Deze prachtige zin vat het verhaal in een keer samen.
Ook de titel vind ik goed gekozen.
Jammer van de twee schoonheidsfoutjes (geheimzinnige en gebeurd).
p.s.
Die 300 woorden mag je volgens mij ruim interpreteren. Je bent er in ieder geval niet overheen gegaan, toch?
Spencer · 5 september 2014 op 09:33
Mooi hoor.
troubadour · 5 september 2014 op 11:02
Tendresse, fijn om op voort te bewegen. Zou 300 woorden het geheim zijn Meralixe?
trawant · 5 september 2014 op 12:17
Oude liefde roest niet..Mooi strak geschreven.
Het barokke voor 300 woorden ingeleverd.
En zie het resultaat!
evil-ine · 5 september 2014 op 13:04
Goh…Wat speciaal. Word er ook warm van zoals je schrijft!
Ferrara · 5 september 2014 op 14:09
Meralixe, je kunt dus in weinig woorden veel zeggen.
Mooi gedaan man. Bloemetje voor jou dit keer. :rose:
LouisP · 6 september 2014 op 13:40
Ik vond je altijd al verhalend goed of goed verhalend, maar hier lijkt er echt wel iets veranderd.
Wie er wel bij is probeert zich namen te herinneren en, niet onbelangrijk bij dergelijke samenkomsten, te vergelijken en te onderzoeken hoe ‘goed’ de andere het gedaan heeft.
Deze zin is een echte Meralixezin, vind ik. Ik lees er de tegenzin in.
Fijn om te lezen, de laatste zin echter vind ik niet echt nodig..maar stoort me niet
Dees · 6 september 2014 op 15:04
Vind hem mooi. Wel had voor mij de column nog korter gekund, de eerste alinea had er vrijwel in zijn geheel vanaf gekund zonder dat het m.i. de essentie van dit stukje had geschaad. Verder nog wat deetjes / teetjes.
Pierken · 6 september 2014 op 16:31
Hiermee heb je bewezen dat zeker ook jij in 300 woorden een goed verhaal kunt schrijven, Meralixe. Een onterecht vooraf getwijfel. Het schuurt lekker langs het randje sentiment.
‘Het zijn nog steeds dezelfde donkere ogen die me nu geruststellend misschien zelfs vergevend aankijken. Het is nog steeds dezelfde ietwat geheimzinnig lach die haar mond siert.’ :yes:
Frans · 8 september 2014 op 00:40
Vermelden dat je zelf de vriendschap hebt verbroken, maakt er een beetje een Hazescolumnpje van. Hoewel veel schrijvers dat doen, blijft het jammer. Het geeft het herleven van de verliefdheid iets eenzijdigs. Dat het van een kant komt. Waarom zou ze je overigens na al die foute manen moeten vergeven. Misschien is het een idee om een vervolg vanuit haar optiek te schrijven. Kom je alsnog van een koude kermis thuis, omdat je van alles verkeerd blijkt te hebben uitgelegd.
arta · 8 september 2014 op 16:30
Compact lees ik je liever!
Goede uitwerking van de opdracht!