Kampioen

Hij staat voor me in de rij bij de kassa, zijn gewicht verplaatsend van zijn ene, naar zijn andere voet. Al een paar keer heeft hij stiekem over zijn schouder gekeken, peilend. Zijn lichaamstaal verraadt, dat hij min of meer op springen staat. Helaas valt wat hem zo hoog zit, niet aan hem af te lezen. Ik probeer niet naar zijn onrustige lichaam te kijken. Dat mislukt regelmatig en op die momenten proberen zijn ogen, vanachter centimeterdikke brillenglazen, mijn blik te vangen. Net wil ik vragen wat er aan de hand is, als hij zijn mond opendoet. Met een piepend stemmetje dat volkomen met zijn stoere mannenuiterlijk detoneert, roept hij opgewonden: ‘Nederland is kampioen, hè?’ Ik probeer krampachtig om niet in de lach te schieten en doe een poging hem iets van het principe van een wereldkampioenschap uit te leggen. Geduldig leg ik uit dat het elftal nog maar een wedstrijd gespeeld heeft. ‘Ja,’ onderbreekt hij mijn monoloog, ‘maar ze zijn wel kampioen geworden!’ Ik tracht zijn enthousiasme te matigen, door te zeggen dat er nog vele wedstrijden volgen en dat het nog maar zeer de vraag is, of Nederland uiteindelijk wereldkampioen zal worden. Verdwaasd kijkt hij me aan. Hij lijkt te denken dat ik beslist geen verstand van voetbal heb. Daarin heeft hij volkomen gelijk, maar dat vertel ik hem natuurlijk niet.

Nadat hij zijn blikje cola heeft afgerekend, treuzelt hij nog wat. Hij lijkt niet tevreden met het feit, dat ik niet deel in zijn euforie. Als ik ook heb afgerekend, ontvang ik een Beessie, dat ik dit keer niet weiger. Verlekkerd staat mijn gesprekspartner van zojuist naar het pluizige oranje ding in mijn hand te kijken. Ik overhandig het hem met een brede glimlach. Hij stamelt een bedankje, klemt het Beessie in zijn vuist en loopt weg, terwijl hij me over zijn schouder toepiept: ‘Maar Nederland is kampioen.’ Qua optimisme en volharding is hij dat in ieder geval. Een wereldkampioen, wat mij betreft.